Sana İhtiyacım Var

5.BÖLÜM

5.BÖLÜM

‘Çığlık attın.’

Yüzümü ona döndüm. Zaferle sırıtıyordu. Ama daha çok korktuktan sonraki rahatlama gibiydi. Neyse işte. Esas dikkat edilmesi gereken yer çığlık atmış olmamdı. Fark etmemiştim hiç. Ama başarmıştım da. Öyle ya da böyle ilk aşamayı tamamlamıştım. Sesimi çıkarmıştım sonunda. Tuhaf bir biçimde rahatlamış hissediyordum. Sanki yıllardır boğazımda olan düğüm çözülmüştü. Bunun böyle bir etki yaratacağını hiç düşünmemiştim.

 ‘En zor yeri atlattığımıza göre bugünlük bırakalım. Yeterince yoruldun.’

 Ben öyle şaşkınca yere bakarken önümden geçip gitmişti bile. Bende arkasından yetişip arabaya bindim. Evin önüne geldiğimizde tam inecekken kolumdan tutup inmemi engelledi. Şaşkınca suratına baktım.

 ‘Üzgünüm. Yani ben bunun olacağını düşünemedim. Yani bu kadar kötü olacağını.’

 ‘sorun değil. Sonuçta bir şeyi başardın.’

 ‘başardık.’

 İkimizde birbirimize bakıp gülümsedik. Sonra aniden Ciddeleşti.

 'hadi in artık.’

 ‘peki. İyi geceler.’

Hödük yine bir cevap vermemişti. Artık şaşırmıyordum ve beklemiyordum da. Eve girdiğimde Neşe, anneannem ve Zeynep teyze salonda oturmuş beni bekliyordu. Neşe beni merak ettiği için kaçta döneceğimi sormuştu. Bende yoldayken mesaj attım. Aslında iyi olduğu geldiği herkese tek tek anlatamayacaktım. Aslında şuan kimseyle konuşacak enerjim yoktu ama ne olduğunu bilmeye hakları olduğunu düşünüp kendimi zorlayarak anlatmaya başladım.

 ‘Çığlık attım.’

‘Yok artık! Bu kadar çabuk mu?

‘Evet Neşe. Bende beklemiyordum aslında.’

‘Emir bey oğlum gerçekten doğru bir seçim sanırım. Baksana bu kadar çabuk etki ettiğine göre.’

 Anneannemin bu imalı lafını görmezden geldim. Bilmiyordu nasıl çığlık attığımı. Bilse Emir’e neler yapardı düşünmek bile istemiyorum. Anneannem güçlü bir kadındı. Parasal anlamda yani. Hayatta en değer verdiği şeyde bendim sanırım ve benim üzülmemem için her şeyi yapardı. Üzenlerin de yanına bırakmazdı.

 ‘ee nasıl oldu bu bakalım?’

Neşe’nin bu sorusuna verecek bir cevabım yoktu. O kadarını da anlatamazdım. Her şeyden önce dayanabileceğimi sanmıyorum.

‘Öylece oldu işte. Bende anlamadım. Neyse ben çok yorgunum. Bugün erken yatacağım. İzninizle.’

 Kimse bir şey diyemedi bu cevabıma karşı. Anlamayan gözlerle bana bakarlarken Zeynep teyze işi kurtarmak için ‘iyi geceler’ diye yanıtladı beni çok şükür. Anneannem ve Neşe de daha fazla üstelememeye karar vererek ‘iyi geceler’ dediler. Sonunda odama çıkmıştım. Ilık bir duştan sonra yatağıma uzanıp kulaklığımı taktım. Christina Perri - a thousand years’ı açtıktan sonra gözlerimi kapadım. Olanları düşünememek biraz zordu açıkçası. Ama şarkının etkisiyle uyku beni içine çekiyordu resmen. Böylece hiçbir şeyi düşünemeden uyuyabilmiştim. Müzik gerçekten benim ilacım sanırım.

 

EMİR’den…

 Ne yapsam ne yapsam. Buldum. Bu biraz acımazsızca olabilir ama yapacak bir şey yok. Onun ses çıkaramaması benim bile sinirimi bozmaya başlamıştı artık. Çığlık atarak bir yerden başlayabilirdik sanırım. En azından korkusunu yenebilirdi.