Het Huis Anubis~One shots

Het aanzoek

Nienke en Fabian zijn al 6 jaar samen en wonen sinds een aantal jaar in hun eigen huisje. Doordat ze een druk leven leiden, hebben ze geen contact meer met de Anubis-bewoners. Ze wisten niet hoe het nu met hen ging en waar ze woonden. Nienke was nu 23 jaar, Fabian 24. Nienkes oma woont nog altijd in een bejaardentehuis, maar gaat vaak op vakantie met de organisatie. Fabian heeft een broertje van 7 jaar met een beperking. Het grote leeftijdsverschil tussen Fabian en zijn broertje komt omdat zijn ouders al op jonge leeftijd Fabian kregen.

Het was een mooie lentedag toen Nienke met een vriendin van het werk een terrasje opzocht. "Wat was me dat voor een dag! Zo druk!" zuchtte haar vriendin Linda. Nienke lachte. Samen werkten ze in het ziekenhuis op de kinderafdeling. "Linda, we hebben echt al erger gehad hoor! Ben al blij dat het niet te ernstig zieke kindjes waren vandaag." vertelde Nienke en nam de kaart van het tafeltje. Ze had zin in goed glaasje witte wijn, maar ze moest nog rijden met de auto, dus nam ze een cola. "Nien, ik rijd. Kom op, drink eens een cocktail ofzo!" lachte Linda. Na wat tegenstribbelen bestelde ze toch een glaasje. "Hoe zit het eigenlijk met jou en Fabian?" vroeg Linda geheimzinnig toen de ober hun drankjes bracht. Nienke was verbaasd door deze vraag, normaal vroeg ze nooit achter Fabian. "Eeuh, goed. Hoezo?" reageerde ze. Linda begon te glimlachen. "En hoe ziet jullie toekomst eruit?" bleef Linda doorvragen. Nienke kreeg een trotse blik in haar ogen. Ze zag een heel leven met Fabian voor zich. "Nou, ik denk altijd huisje-tuintje-boompje-kindje. Of kindjes." lachte Nienke. Ze zou heel graag kinderen met Fabian willen, maar ze vond zichzelf er nu nog wat te jong voor. "Ik ben zeker dat Fabian dat ook wil." zei Linda. "Hoe weet jij dat? Je hebt hem één keer gezien." lachte Nienke en dronk nog wat van haar wijn. Linda legde uit dat ze uit Nienkes verhalen over Fabian kon afleiden hoeveel ze van elkaar houden.

De avond viel langzaam, maar het was nog aangenaam warm. Fabian moest laat werken dus besloot Nienke wat langer bij Linda te blijven. Linda moest ook niet weg, dus dat kwam goed uit. "Kom, ik ken een goede Italiaan hier een beetje verderop!" stelde Linda voor. Samen liepen ze naar het restaurant, waar gelukkig niet veel volk zat. "Moet jij morgen werken?" vroeg Linda. Nienke schudde haar hoofd. "Fabian en ik gaan morgen naar de meubelwinkel achter een nieuwe kleerkast. Fabian klaagt dat hij te weinig plaats voor zijn kleren heeft." lachte ze. De twee vriendinnen hadden het enorm naar hun zin, maar om tien uur moest Linda weg. "Ik breng je naar huis." zei Linda en Nienke gaf haar gelijk. Ondanks dat ze maar twee glaasjes wijn ophad, wist ze dat het beter was om met Linda mee te rijden. Ze zou morgenochtend met Fabian haar auto wel ophalen.

"Linda, ik ben niet dronken. Ik weet dat dit niet de weg naar huis is." zei Nienke en keek vragend naar haar vriendin. "We maken even een ommetje!" was Linda haar uitleg. Nienke zuchtte. Ze had niet echt zin om lang in de auto te zitten. "Ik moet je iets laten zien." ging Linda geheimzinnig verder. Nienke lachte. "Als het je nieuwe crush is, zeg alsjeblieft niet dat het Fabian is." Dit bezorgde Linda een geschrokken blik. "Niet iedereen valt op studienerdjes!" zei ze gespeeld geschokt. Nienke lachte nog harder. Fabian was inderdaad wel een studienerd, maar dat vond ze juist enorm schattig. Linda stopte de auto ergens voor een veld. Nienke zag van ver al wat lichtjes, maar had zich hierbij niks afgevraagd. Ze stapte uit de auto en liep dichter naar het veld toe. Heel wat mensen stonden er met een kaars in hun handen. Alle kaarsen samen lichtten het hele veld op. Met verbaasde blik keek Nienke rond naar de menigte. Ze kende ieder gezicht. Toen ze dichter liep rende ze. Ze had bepaalde mensen herkend en kon nu de tranen niet meer binnenhouden.

"Oh mijn god!" snikte ze terwijl ze in de armen van de enige echte Amber Rosenberg sprong. Ze omhelsden elkaar als nooit tevoren. "Amber, hoe-waarom?" stammelde Nienke. "Verrassing!" riep Amber op even enthousiaste toon als altijd. Nienke voelde handen op haar schouders en toen ze zich omdraaide zag ze nog meer bekende gezichten. Joyce, Noa, Mick, Jeroen en Appie. Zelfs Trudie stond voor haar neus. Nienke lachte en snikte tegelijk. Hoe kon dit? "Nien, we praten straks wel bij. Nu moet je het padje volgen." glimlachte Amber. Nienke zag nu pas dat een beetje verder een tentje stond en een pad van mensen, mensen die ze kende, leidde haar ernaar. "Oma?" vroeg Nienke in zichzelf af. Er zat een persoon op een stoel in de tent en even leek het of..."Oma!" snikte Nienke en omhelsde de vrouw. Ze kon het niet geloven. Het was een maand geleden dat ze haar had gezien. Haar oma was een maand naar Spanje vertrokken met haar vriendinnen van het bejaardentehuis en zou pas over twee weken terugkomen.

Nu had Nienke pas door dat het romantische nummer 'I won't give up on us' op de achtergrond speelde en dat heel wat mensen zachtjes meezongen. Wat was dit allemaal? Even verder stond er weer een tentje waar de ouders van Fabian en zijn broertje Mason stonden. Mason rende naar Nienke en omhelsde haar. Mason mocht Nienke heel graag en ook Nienke zag Mason als haar eigen broertje. "Wat is dit allemaal?!" snikte en lachte ze tegelijk naar de ouders van Fabian. Ze liep nog wat door en keek wie er allemaal stond. Heel wat vrienden en zelfs oud-leerkrachten van haar en Fabian waren aanwezig. Ze kon het niet meer aan toen ze Fabian in het midden van een grote kring mensen zag staan. Ze draaide zich om met haar handen op haar mond om de snikken te dempen. Ze zag dat iedereen die ze onderweg was tegengekomen naar de kring was gelopen. Mason kwam voor Nienke staan en stak zijn handjes uit. Nienke tilde hem op en draaide terug naar de menigte en dus ook naar Fabian. Mason legde zijn armen om Nienkes nek. Iedereen zong nu het refrein van het liedje mee. Nienke liep met Mason op haar arm richting Fabian. Hij nam haar gezicht in zijn handen en kuste haar, waarna hij Mason overpakte en zei dat hij naar zijn ouders moest gaan. Snel liep Mason naar zijn moeder. Nienke keek de kleine jongen na. "Wat is dit allemaal?" vroeg ze en draaide haar gezicht weer naar Fabian, maar ze zag hem niet. Toen ze wat naar beneden keek, begon ze weer te wenen. Fabian zat op zijn knie en hield een zwart doosje voor zich met een ring met een diamant in. Hij had haar ene hand vast terwijl Nienke met haar andere hand het snikken probeerde te dempen.

"Ik zie je echt heel erg graag." begon Fabian toen het plots muisstil was. "Ik weet niet wat ik zonder je moet, die gedachte alleen al maakt me knettergek. Lieve Nien, wil jij mijn vrouw worden?" Nog steeds was het muisstil rondom hen. Nienke stond verbijsterd te kijken naar haar vriend. Haar vriend waarover ze vanavond nog aan het praten was met Linda. Waarbij ze nog zei dat ze een toekomst met hem wil, en kinderen! Haar vriend die ze een studienerd hadden genoemd en een klagende man omdat hij te weinig ruimte heeft voor zijn kleren. Haar vriend die haar vroeg om haar man te worden. Verbijsterd keek ze in zijn felblauwe ogen. Ze bukte zich en nam zijn gezicht in haar handen terwijl ze hem kuste. Een kus die duizenden vlinders in haar buik deden opfladderen. Ze liet haar voorhoofd tegen de zijne steunen. "Ja." zei ze zacht en knikte. Fabian begon opgelucht te lachen en de menigte juichte erop los. Nienke keek naar de prachtige ring rondom haar vinger en trok Fabian recht. Nogmaals kuste ze hem. En nog eens. En nog eens. Ze dook in een omhelzing met hem. Een omhelzing die het begin van hun toekomst als man en vrouw betekende. "Ik hou van je, gek." fluisterde ze in zijn oor.