Het Huis Anubis~One shots

Nienkes vader

Nienke haar ouders leven nog in dit verhaal. Nienkes vader is militair en zit al drie jaar in het buitenland voor een opdracht. Vandaag studeert Nienke af aan het middelbaar. Het volledige verhaal van Anubis heeft zich afgespeeld en Nienke studeert dus af met haar huisgenoten en vriend, Fabian. 

"Ik kan het gewoon niet geloven! We studeren af vandaag!" gilde Amber terwijl ze het jurkje dat ze vanavond ging aan doen voor zich hield. "Ik ook niet! Wat een jaren..." zuchtte Nienke. Ze dacht terug aan het eerste jaar dat ze in Anubis terecht kwam. Dat was alweer drie jaar geleden. Het jaar dat haar vader vertrok en nog steeds niet terug is. Ze keek naar het fotokader op haar nachttafel. Er stonden er twee op. Eentje van haar en Fabian, vanop hun eerste officiële date, en daarnaast stond er eentje van haar en haar ouders, genomen op kerstavond. "Je mist hem he." zei Amber zacht en kwam naast Nienke zitten. Nienke kreeg tranen in haar ogen. Ze knikte. "Ik hoopte dat hij hier bij kon zijn." Een traan rolde over haar wang. Amber nam haar vriendin eens goed vast. "Hij is bij je. Hier." zei ze en wees naar Nienkes hart. Nienke werd nog emotioneler en omhelsde Amber stevig. Amber was door de jaren heen zachter geworden in haar opmerkingen en reacties. "Hier, draag deze." zei Amber en gaf Nienke de halsketting dat ze van haar vader had gekregen de dag dat hij vertrok. Meteen deed Nienke hem om. Ze miste haar vader enorm, maar dat mocht haar dag niet verpesten. 

Trudie had uitgebreid gekookt voor de jongeren.  Zelf was ze waarschijnlijk nerveuzer dan de Anubisbewoners. De jongens waren vooral blij dat ze geslaagd waren, behalve Fabian want die was er natuurlijk zeker van dat het zou lukken, terwijl de meiden zich vooral druk maakten om wat ze zouden aandoen. De meesten van hen konden ook niet wachten tot ze hun ouders zagen. Velen hadden hun ouders al een aantal maand niet gezien. "Ik kan niet wachten om mijn broer terug te zien!" glunderde Fabian. Hij zat samen met Nienke in de woonkamer te chillen op de bank. Nienke glimlachte. "Hij is echt een schatje." zei ze. Zijn broer had het syndroom van Down en was gek op Nienke. "Ik heb nu toch luxe he! Twee Ruitenburgs die gek op me zijn. Beter kan het leven niet worden." lachte Nienke. "Dat aanzie ik als een compliment." grinnikte Fabian en gaf haar een kus. Na de kus lieten ze hun hoofden tegen elkaar rusten. Ze genoten van het momentje rust die er was in huis. "Ik heb nog wat voor je." zei Fabian en overhandigde Nienke een envelop. "Maar Faab, waarom?" vroeg Nienke glimlachend. "Moet er een reden zijn om cadeaus te geven aan je geliefde?" grinnikte hij. Nienke lachte en maakte de envelop open. Haar mond viel open van verbazing. "Een all-inclusive vakantie naar Egypte? Dit meen je niet!" Fabian was blij om haar reactie. "Nou, ik heb Egypte gekozen, ook een beetje voor mezelf natuurlijk." Nienke bleef verbijsterd en omhelsde haar vriend meteen. "Dat is zo lief! Dankjewel!" 

De rest van de dag verliep vlot. Nienke glunderde om haar gekregen cadeau en vertelde het aan iedereen die ze tegenkwam. Amber was zenuwachtig om haar haar, make-up en outfit voor die avond. De rest hield het nog rustig tot aan de avond, toen stond het huis op zijn kop. Een voor een kwamen de ouders om hun kinderen aan het Anubishuis en samen gingen ze naar de feestzaal.

"Goedeavond dames en heren. Ik heet jullie van harte welkom op de proclamatie van onze zesde jaars!" begon meneer Van Swieten plechtig. De hele zaal zat vol en keek naar de foto's die op de achtergrond speelden. De Anubisbewoners zagen zichzelf een paar keer verschijnen. Ze waren een hechte groep en dat ontging de andere scholieren zeker niet. "Wij zijn trots op onze zesdejaars die nu hun eigen weg opgaan. Hopelijk met goede herinneringen aan onze school." Van Swieten stond te glunderen, ieder jaar opnieuw was hij trots op zijn leerlingen. Nadat hij een hele speech had gedaan, was het eindelijk tijd om de diploma's te overhandigen. De studenten werden een voor een op het podium geroepen en daar kregen ze hun diploma van mevrouw Van Engelen overhandigt, terwijl Van Swieten een kort woordje sprak. Bij de ene leerling was dat iets korts, bij de andere wat langer. "Fabian Ruitenburg." Fabian gaf Nienke een zoen en liep naar het podium. Terwijl hij zijn diploma kreeg van Van Engelen, sprak meneer Van Swieten lovende woorden over zijn favoriete en beste student. "Fabian, de beste leerling van het jaar. Letterlijk een studiebol. We wensen je het allerbeste toe." Fabian gaf Van Swieten een stevige hand, terwijl hij weer het podium van ging. "Nienke Martens." Nienke haalde diep adem, kreeg een snelle knuffel van Amber en ging dan nerveus naar het podium. "Nienke, drie jaar geleden mochten we je welkom heetten op onze school. Een hele aanpassing voor je. Zeker omdat je vader toen net weg was op buitenlandse missie." Nienke had ondertussen haar diploma gekregen, maar kan door de grond zakken van schaamte. Waarom haalde hij dit aan? Dit wilde ze helemaal niet. "Drie jaar heb je hem moeten missen, maar vanavond is hij erbij. Kijk maar achter je." Nienke staarde eerst naar Van Swieten, maar draaide zich toen om. Ze sloeg haar handen voor haar mond en begon te wenen. "Dit kan niet!" fluisterde ze naar zichzelf, maar toch was het zo. Het publiek applaudisseerde op de achtergrond. Haar vader stond daar. In zijn legerkostuum. Op het podium. Nienke rende naar haar vader toe en omhelsde hem stevig. "Hé Nien!" ze hoorde dat haar vader ook een brok in zijn keel had gekregen.  "Pap!" huilde ze in zijn schouder. Van Swieten kwam naast hen staan. "Jullie mogen gerust even naar de ruimte achter het podium gaan. Daar kunnen jullie even op jullie positieven komen." zei hij vriendelijk. Nienkes vader knikte en trok zijn dochter mee. Achter het podium nam ze haar vader meteen weer vast. 

"Mijn meisje toch." zuchtte Nienkes vader. "Hoe? Wanneer?" Nienke stotterde en kneep haar diploma fijn in haar hand. "Ik ben sinds vanmiddag terug. Ik vond het wel leuk om je hier te verrassen." glimlachte hij. "Draai eens een rondje." Nienke keek verbaasd, maar lachte en deed wat hij vroeg. "Wauw, een mooie jongedame. Je bent zo veranderd in die drie jaar!" zei haar vader trots. "Weet mam dat je er bent?" vroeg ze voorzichtig. Het moest voor haar moeder ook een shock zijn dat hij terug was. "Ik heb haar thuis verrast. Ze zei meteen dat je zo blij zou zijn om me te zien." Nienke lachte en omhelsde haar vader weer. "Ahja jongedame, ik geloof dat jij mij nog iets moet zeggen he aan mij!" zei haar vader gespeeld boos. Nienke keek verbaasd. Wat had ze niet gezegd tegen hem in die drie jaar? Veel... "Ow dat." zuchtte ze toen ze besefte waar hij het over had. Fabian. Ze had hem nooit verteld dat ze een vriendje had. "Kijk, hij is echt heel lief, we zijn al twee jaar en half samen én mam heeft hem goedgekeurd." Nienkes vader begon te lachen. Hij vond het zo leuk terug bij zijn dochter te zijn dat hij haar vriendje er van de eerste keer bij nam. "Zolang jij maar gelukkig bent." zei hij en sloeg zijn armen terug rond zijn dochter. 

Na een paar minuten ging de deur van de ruimte open en kwamen Fabian en Nienkes moeder binnen. Nienkes moeder omhelsde meteen haar man en dochter. Fabian stond er wat aarzelend bij. "Pap, dit is Fabian." Fabian stak glimlachend zijn hand naar hem uit. "Eindelijk ontmoet ik de man die mijn dochters leven op stelten heeft gezet." Fabian lachte verlegen. Alles wat er in Anubis is gebeurt, inderdaad. Fabian had wel degelijk Nienkes leven op stelten gezet. Maar zij die van hem ook. "Pap." zei Nienke geïrriteerd. "Ik zei het net tegen Nienke...Zolang zij maar gelukkig is, nietwaar?" zei hij en keek zijn vrouw glimlachend aan. "En dat is ze." voegde Nienkes moeder eraan toe. Nienke zette een stap vooruit en kuste haar vriendje terwijl haar ouders hun glimlachend toekeken.