Het Huis Anubis~One shots

Anubis en de Terugkeer van Sibuna (1)

Deze one-shot is gewoon een vervolg op de film 'Anubis en de Terugkeer van Sibuna'. Amber, Appie, Jeroen, Nienke en Fabian beslissen dat het tijd is om een feestje te geven samen met alle andere oorspronkelijke bewoners van het Huis Anubis. Nienke haar oma is gestorven.

"Amber, dat kleedje staat je zo mooi! Appie weet niet wat hem overkomt." lachte Nienke terwijl Amber twijfelend in de spiegel van de kledingwinkel keek. Amber en Appie waren sinds een week een koppel en geloof het of niet, niemand zag dit aankomen. Volgende week was er een feestje geplant samen met alle Anubis bewoners. Eindelijk zagen ze elkaar eens terug! "Ja, ik weet het toch niet zo goed hoor." twijfelde Amber en maakte nog een rondje voor de spiegel. Nienke voelde net haar gsm afgaan. Ze zag dat het Fabian was. "Hej!" zei ze vrolijk toen ze opnam. Ze zei ondertussen geluidloos tegen Amber dat het Fabian was. "Hé, tegen hoe laat kom je vanavond, mijn moeder is namelijk een heel diner aan het voorbereiden." Nienke lachte toen ze dat hoorde. Zo kende ze Fabians moeder inderdaad. "Is vijf uur goed? Ik heb nog wat schoolwerk te doen. Ik ben nu in de stad met Amber en ga daarna naar mijn kot." legde ze uit. Fabian zei dat hij haar wel zou ophalen tegen vijf uur en de twee namen afscheid. Amber keek geheimzinnig naar Nienke. "Hoe gaat het nu weer tussen jullie?" vroeg ze nieuwsgierig. Nienke bloosde. "Wel goed, het is precies of die twee jaar dat we elkaar niet hebben gezien, niet is gebeurd." zei ze. Ze was daar wel blij om, ze had Fabian enorm gemist. Zeker toen haar oma was gestorven, had ze hem het hardst nodig gehad. Dat was een van de moeilijkste momenten van haar leven. Er was zelfs geen begrafenis geweest omdat ze toch geen familie had. Ze had een aantal vriendinnen van school, maar die kenden haar verleden niet. Ze moest Fabian zelfs nog vertellen dat haar oma er niet meer was. Daar had ze toch wel wat schrik voor. "Nien, waar denk je over?" vroeg Amber toen ze de starende blik van Nienke zag. Ze haalde glimlachend haar schouders op. Moest ze het Amber al vertellen? Eens vragen hoe Fabian zou reageren? "Niks, ik leg het straks met een theetje wel uit." zei ze uiteindelijk. Het was beter om dit al zittend te vertellen.

Twee uur later zaten de twee vriendinnen gezellig in een tearoom wat te drinken. Nienke had alle moed bij elkaar gesprokkeld en ging nu het verhaal van haar oma aan Amber proberen te vertellen. "Amber, hoe denk je dat Fabian zal reageren als..." Amber keek haar geschrokken aan. "Wat?! Als?! Je hebt toch geen kind met een ander he!" vroeg Amber. Nienke proestte het uit. "Nee joch! Ik heb geen relatie gehad in die twee jaar tijd!" lachte ze, maar werd meteen weer serieus. "Het zit zo...Mijn oma is gestorven, maar ik heb het hem nog niet verteld." ratelde Nienke in de hoop dat Amber het had verstaan. "Huh? Wat? Je oma is...dood?" vroeg ze ongelovig terwijl Nienke knikte. Gelukkig kon ze er al over praten zonder te huilen. "Zes maanden geleden." zei ze zacht. Amber kon het maar niet geloven, maar bevestigde Nienkes vermoeden wel dat ze het zeker aan Fabian moest vertellen. 

"Studienerd!" riep een lachende Fabian toen hij het kot van Nienke binnenkwam en haar zag zitten aan haar bureau. Ze had hem een sleutel gegeven zodat hij altijd binnen kon. Hij kwam naar haar toe en gaf haar een zoen. "Ik heb binnenkort examens, dus ik moet me goed voorbereiden." gaf ze als excuus. "Ben je klaar?" vroeg hij lief. Ze knikte. Samen liepen ze richting Fabians auto. "Hoe reageerden je ouders toen je zei dat we weer samen zijn?" vroeg Nienke zenuwachtig. Fabians ouders waren heel lief, maar toch was ze een beetje bang om hen terug te zien. "Ze zijn oprecht heel blij. Maak je geen zorgen." glimlachte Fabian en stapte in de auto. 

"Nienke, wat goed om je weer te zien!" riep Fabians moeder enthousiast, waarna ze haar meteen omhelsde. "U ook mevrouw Ruitenburg." zei Nienke plechtig. Ze wist wel dat ze An mocht zeggen tegen Fabians moeder, maar na die twee jaar was ze het niet meer zeker. "Ah, noem me toch gewoon An! Peter? Ze zijn er!" riep ze richting de keuken. Nienke herkende de man meteen en ook hij was enthousiast haar te zien. Ze namen plaats aan de mooi gedekte tafel. "Vertel eens Nienke, hoe gaat het met je? Ik hoorde dat je verpleegkunde studeert?" begon Fabians vader glimlachend. Nienke knikte. "Ja, ik zit in mijn tweede jaar nu, het eerste jaar heb ik gehaald met maar één herexamen." zei ze trots. "Aah wat mooi! Proficiat!" glimlachten An en Peter. "Danku." zei Nienke verlegen. Fabian wreef tevreden over haar rug. "En anders? Hoe gaat het met...Irene was het toch? Je oma?" vroeg An. Nienke kreeg een brok in haar keel. Ondanks dat het toch al zes maanden geleden was, kreeg ze tranen in haar ogen. De angst voor Fabians reactie speelde ook wel parten. Het kleur trok weg uit haar gezicht. "Euhm, nou..." Fabian voelde dat er meer aan de hand was en nam onder tafel haar ene hand vast. "Ze is een half jaar geleden gestorven." zei Nienke zacht. Ze voelde hoe Fabian verstijfde. An sloeg haar handen voor haar mond en Peter keek Nienke met medelijden aan. "Wat? Waarom heb je dat niet gezegd?" vroeg Fabian geschrokken. Hij was zo boos op zichzelf dat hij er niet was voor haar. Ze had dit allemaal alleen moeten doorstaan. "Sorry, ik moet even..." Nienke hield de tranen niet meer binnen en stond op om naar buiten te gaan. Ze kende de weg naar de tuin maar al te goed dus liep daarheen. 

"Waarom heb je niks verteld?" vroeg Fabian toen hij in de tuin kwam. Hij wreef langs achter over haar schouders. Nienke haalde haar schouders op. "Ik was boos op je. Omdat je niks meer liet horen." antwoordde ze snikkend. Ze draaide zich om en bekeek Fabian. "Ik vond het zelf ook stom om plots te sturen naar je, na ruim een jaar." ging ze verder. Fabian kreeg een brok in zijn keel en had nu nog meer spijt van alles wat er was gebeurd. "Sorry. Echt. Ik dacht dat je boos op me was en daarom stuurde of belde ik niet meer." Nienke schudde lachend haar hoofd. "Ik was gewoon druk aan het studeren. Ik ben toch nooit boos op jou?" Fabian keek haar glimlachend aan en nam haar voorzichtig in zijn armen. Nienke dook meteen met haar hoofd in zijn nek. "Sorry dat ik je niks heb verteld." fluisterde ze naar hem. Hij schudde zijn hoofd. "Ik sorry!" zei hij terug. De twee gingen uiteindelijk weer naar binnen.

Dit was deel 1! Hopelijk vinden jullie het leuk ;)