Het Huis Anubis~One shots

Wat als... Nienke een prinses was? (3)

De meiden waren eindelijk klaar voor het schoolbal. Vol goede moed liepen ze de trap af, waar de jongens op hen stonden te wachten. Buiten Fabian en Nienke, waren niet echt koppels gevormd. Ze gingen samen als een groep gaan, maar toch keken de jongen hun ogen uit naar de meiden. Nienke nam Fabians uitgestoken hand aan toen ze beneden aan de trap kwam. Hij liet haar een rondje draaien en zei haar hoe mooi ze was. "Kom lovebirds, de taxi is er!" Riep Mick en nam Amber bij haar hand. "Mag ik u begeleiden?" Vroeg hij charmant. Amber giechelde en liet het toe. Nienke nam Fabians hand en liet hem niet meer los.

"Oh nee." Zei Jeroen toen hij zag wie er klaar stond voor de schoolpoort. Hij keek naar Nienke. "Ik denk dat het voor jou is." Zei hij en wees naar buiten. Nienke zag het toen ook en verzuchtte. Tientallen fotografen stonden te wachten aan de ingang. Papperazzi. "Ik hoop dat er toch nog een gewone fotograaf van het bal zelf staat." Zei ze. Terwijl de anderen een voor een uitstapten, wachtte zij en Fabian als laatste. "Ben je er klaar voor?" Vroeg Nienke aan hem. Ze merkte dat hij twijfelde. "Ik weet het niet. Maar we moeten hé. We komen hier wel door." Glimlachte hij naar haar. Nienke knikte en kuste hem vol op de mond. Een soort kus om niet alleen Fabian, maar ook zichzelf wat moed in te geven.

Als een echte gentalman stapte Fabian als eerste uit en nam dan de hand van Nienke. Ze zagen flitsen langs alle kanten. Even poseerden ze kort voordat ze het schoolgebouw binnen gingen. "Nou, dat viel wel mee." Glimlachte Nienke, maar Fabian dacht er anders over, al liet hij het niet merken. Samen liepen ze richting de rest van de groep om een fijne avond te beleven. "Daar zijn jullie!" Riep Patricia die samen met haar vriendje, kleine Robby, bij Fabian en Nienke kwam staan. "Ja sorry, we werden nogal opgehouden." Verontschuldigde Nienke zich. "Oh dat wisten we al, het staat alweer op het internet. Oh ja en naar het schijnt is je vader ook in het land! Als we de boekjes mogen geloven." Nienke voelde hoe Fabian verstijfde, maar ze stelde hem meteen gerust: "Geen zorgen, ik ga niet mee met hem!" Fabian knikte, maar hij wist maar al te goed dat een konings wil wet is, ook al is hij koning van een ander land. "Oei, is hij daarom hier?" Vroeg Patrica meteen. "Hij wil me naar huis halen, maar dat is niet volgens onze afspraak. Kom laten we het hier niet over hebben, ik wil genieten van deze avond!" Glimlachte Nienke en legde een hand op Patricia's schouder.

De avond verliep vlot. Nienke had de tijd van haar leven en ondanks dat haar geheim uitgekomen was, had niemand haar vreemd aangekeken. Dit is wat ze wilde. Helaas duurde het niet voor lang. Nienke kreeg een berichtje van haar vader dat ze onmiddellijk naar het huis Anubis moest komen. Ondanks dat ze het niet wilde, gehoorzaamde ze toch. Fabian ging met haar mee, net zoals Amber en Appie. De rest van de bewoners had ze niks laten weten. 

Toen ze aankwamen bij het Huis Anubis stonden er twee bewakers voor de deur. Amber en Fabian keken er met grote ogen naar, maar voor Nienke was dit dagelijkse kost. "Prinses." begroeten de bewakers haar en bogen hun hoofd voorover. "Oh laat het Lucas en Timon." zuchtte Nienke. Fabian en Amber volgden Nienke zonder iets te zeggen. Ook in de inkomhal zaten er bewakers. Nienke liep door naar de woonkamer. Zoals verwacht had haar vader zijn knechtje meegenomen. "Juffrouw Martens, hoe zie je eruit! Waar is je mooie baljurk dat we hebben klaargelegd?" gilde mister Snoek naar Nienke. Nienke draaide voor de zoveelste keer die avond haar ogen. Nienke draaide zich veelbetekenend om naar haar vrienden, ten teken dat ze moesten vertrekken. Dit deden ze ook. "Vader, ik-" begon Nienke, maar haar vader hief zijn hand, teken dat ze moest zwijgen. "Je hebt ervan geprofiteerd Nienke. Je weet wat er van je verwacht wordt." zei hij streng, maar Nienke verschoot dat hij nog relatief vriendelijk was. Ze keek naar beneden. "Sorry, ik...ik voel me hier zo goed." Haar vader deed teken dat ze naast hem moest gaan zitten. Dit deed ze ook. "Nien, je bent ons kindje en we willen dat je gelukkig bent." Nienke glimlachte en pulkte wat aan haar nagels. "Weet je.. Je moeder is ook niet van adel." zuchtte hij. Nienke verschoot en keek hem recht aan. "Wat?!" riep ze geschrokken uit. Waarom had hij dit nooit gezegd? Hij knikte. "Je moeder en ik hebben elkaar leren kennen in een supermarkt." Haar vader keek haar veelbelovend aan. "Ja, Nien, wij lijken heel wat op elkaar. Ik wilde ook eens proeven van het gewone leven. Toen ik boodschappen ging doen, leerde ik je moeder kennen. Stomweg omdat we beiden de laatste komkommer wilden nemen die in het groentenbakje lag." Nienke begon te glimlachen. Best schattig hoe zij elkaar hebben leren kennen. "Maar waarom keur je het dan zo af van Fabian en ik?" vroeg ze verlegen. Haar vader zuchtte. "Ik keur het niet af, zeker niet, maar we zijn bang dat we je kwijt gaan geraken. Dat je naar Nederland komt wonen." Nienke zag dat hij het meende. Ze begon te lachen. "Pap, hier moet je toch echt niet bang voor zijn? Het is nog lang zo ver niet!" Weer zuchtte hij. "Dat weet ik. Nienke, wees je er gewoon van bewust dat je hier heel veel onrust mee hebt uitgelokt. Het gaat niet goed met het land." Nienke keek naar de grond. Ze vond het erg dat haar vader vaak aan het land dacht en niet aan haar eigen geluk. Ergens begreep ze het ook wel. "Pap, ik weet dat het moeilijk gaat met het land, maar ik ga echt niet trouwen met iemand die ik niet ken en waar ik niet verliefd op ben." zei ze zelfzeker. Hij glimlachte zwak. "Je bent net je moeder, zo zelfzeker. Ik weet niet hoe we het gaan oplossen, maar we vinden er wel iets op." En met die laatste woorden omhelsden ze elkaar.