Het Huis Anubis~One shots

Wat als... Nienke een prinses was? (2)

Fabian en Nienke bleven nog even bijpraten in de tuin. Het was bijna etenstijd en Nienke verwachte tegen dan wel een telefoontje van haar vader. "Wat is het zotste dat je ooit hebt gekregen van een fan? Of hoe noem je zulke mensen die nou ja...fan zijn van het koninklijk paleis. Een fan dus." Fabian geraakt niet uit zijn woorden. Hij had zoveel vragen, maar was ook zo verliefd. "Euhm, het zotste? Iemand die mijn naam op zijn arm had getatoeëerd. Echt de waarheid." Fabian geloofde zijn oren niet. "Dan ben je echt hopeloos." lachte hij. Nienke knikte. "Heb je al een vriendin gehad?" vroeg ze nieuwsgierig. Fabian schudde zijn hoofd. "Neen, ik ben een laatbloeier. Jij? Sowieso wel." Nienke schudde haar hoofd. "Neen, dat is nou het verkeerde beeld dat kinderen van koningen en koninginnen meekrijgen. Iedereen denkt dat ze razend populair zijn en alles kunnen krijgen wat ze willen, maar dat is niet zo." Fabian keek haar vragend aan. "Ik ben nu achttien en heb nog nooit echte vrienden gehad. Voordat ik naar Nederland kwam. Al mijn vrienden daar zijn en waren fake. Gewoon omdat ik een prinses ben." Fabian had medelijden met haar. "Mijn vader is van Nederlandse afkomst, dus de keuze voor Nederland was snel gemaakt. We hebben niemand iets vertelt dat ik naar Nederland ging. Ik voelde me slecht in Zweden, ik had daar niemand. Mijn dagen bestonden uit: opstaan, eten, repeteren voor vanalles en nog wat en slapen." Nienke besefte nu pas hoe zwaar ze het ermee had. Ze veegde een verdwaalde traan van haar wang. "He, ik zie jou niet als dé kroonprinses, maar als mijn prinses." fluisterde Fabian in haar oor. Nienke voelde meteen weer vlinders opfladderen in haar buik. Ze draaide haar hoofd om zodat ze vlak bij Fabians lippen was. "En ik zie jou niet als een gewone jongen, maar als mijn prins." Daarna volgde de zoen. 

Amber kon het nog steeds niet geloven. Ze zat op haar bed, voor zich uit te staren. Haar beste vriendin was een kroonprinses. Zij zou over Zweden gaan regeren. Ze bekeek haar foto's in haar gsm. Ze had zoveel foto's samen met Nienke. Ze zagen er beiden oprecht gelukkig uit. Amber stond op en rende naar beneden. Ze moest en zou Nienke spreken. Ze rende zonder te kloppen de kamer van Fabian en Mick binnen. "Amber!" riep Mick kwaad. "Sorry, ik zoek Nienke." En weg was ze weer, want ze had al gezien dat ze er niet was. De tuin! Nienke hield van de open lucht! 

"Nienke!" gilde ze en propte zich tussen het koppel op het bankje. "Hey Amber..." lachte Nienke verbaasd. "Ik moet je iets belangrijks vertellen." Nienke keek eens vluchtig naar Fabian en daarna weer naar Amber. "Ja?" zei Nienke toen ze merkte dat Amber niet zou doorgaan. "Kijk, het zit zo. Ik heb nagedacht. En foto's van ons bekeken. En, het is niet omdat je nu een of andere prinses bent dat ik anders naar je ga kijken. Je bent mijn beste vriendin en die zal je blijven. Ik hou van je, Nien." ratelde Amber aan een stuk door. "Dat is het liefste wat er ooit iemand tegen me zei, naast Fabian dan haha, en jij zal ook mijn beste vriendin blijven, Amber." zei Nienke en omhelsde haar vriendin. "Echt ik kan jullie niet genoeg bedanken hoe jullie hierop reageren." zei Nienke emotioneel. "Groepsknuffel!" riep Amber. De drie omhelsden elkaar als nooit tevoren. Ze waren alle drie zielsgelukkig met de ware vriendschap die is ontstaan.

"Spaghetti!" riep Appie toen hij aan tafel kwam. Appie was dol op eten en al helemaal als het pasta was. Hij was dan ook de eerste die plaats nam aan tafel. Nienke, Fabian en Amber volgden. "Dat zal smaken." zei Fabian. "Nienke?!" Ze hoorden de stem van Viktor. "Telefoon." zei hij verder kortaf. Nienke knikte en liep naar het kantoor. "Wie zou dat nu kunnen zijn?" hoorde ze Amber sarcastisch zeggen. 

"Hallo, met Nienke." zei ze formeel, ookal moest ze dit niet doen aangezien ze wist wie het was. "Nienke, waar denk jij mee bezig te zijn?!" riep haar vader door de telefoon. "Aanpappen met een gewone jongen? Je weet dat dat niet kan!" vervolgde hij zijn preek. "Pap, ik zie-" "Spreek die woorden niet uit! Hij is alleen maar bij je omdat je een prinses bent!" Nienke zuchtte. "Pap, hij wist niet eens dat ik een prinses ben! Ik heb het hem achteraf pas verteld." Ze hoorde hoe haar vader luid zuchtte. "Nien, ik wil alleen het beste voor je. Ik ben bang dat de inwoners én de anderen van het paleis, dit niet zullen aanvaarden." Hij was al heel wat kalmer geworden. "Ik moet toch gelukkig zijn? Of moet het volk gelukkig zijn? Moet ik dan trouwen met een man die ik niet graag zie of eentje die ik wel graag zie?" Het telefoongesprek verliep moeizaam. Nienke merkte dat haar vader echt niet wist wat hij moest doen. Ze begreep het langs een kant ook wel....Als koning moet je de wensen van je volk realiseren, maar je wilt ook dat je dochter gelukkig is. Ze hadden besloten om het even te laten rusten, daarna zouden ze nog eens spreken.