Het Huis Anubis~One shots

Het Huwelijk

Eindelijk was het de dag. De dag waarop Nienke en Fabian het ja-woord gingen geven aan elkaar. Fabian had die nacht bij zijn ouders geslapen en Nienke had bij haar oma geslapen. Fabian ging haar daar dan ophalen. "Nienke Martens, zit nu even stil!" riep Nienkes beste vriendin Amber geërgerd. Zij was de kapster van dienst. Haar haren werden opgestoken samen met een mooie witte roos. Nienke voelde zich nog redelijk rustig, maar daar zou waarschijnlijk vlug verandering in komen.

Ondertussen stond Fabian voor de spiegel met zijn vader. Zijn vader sloeg met zijn handen op de schouders van zijn zoon. "Het is zover jongen!" zei hij trots. Fabian knikte. "Ik ben trots op je. Nienke is de perfecte vrouw voor je." Fabian draaide zich om en sloeg zijn handen rond zijn vader. "Bedankt pap." zei hij. "Het is tijd! Het is tijd! Fabian!" hoorden ze zijn moeder roepen. Fabian lachte. Zijn moeder was al een week enorm nerveus en nu de oldtimer was aangekomen en het tijd was om te gaan, was zijn moeder niet meer te houden. Fabian nam een laatste blik in de spiegel en rechtte zijn das. Met het bruidsboeket in zijn handen liep hij naar buiten, klaar om naar zijn verloofde te gaan.

"Nien, hij is er! Ben je er klaar voor?" vroeg Amber. Ze knikte glimlachend, een beetje nerveus. Haar hele leven had ze gedroomd naar dit moment, het moment waarop ze zou trouwen met de man van haar leven. Het moment waarop zij een sprookjesjurk zou dragen en er mensen zouden komen speciaal voor hen. Nienke bekeek zichzelf. Haar haar was in een knot opgestoken en een paar losse, krullende stukjes haar vielen op haar schouders. Ze had een strapless jurk aan, volledig wit en vanaf haar heupen viel de jurk losjes langs haar benen. Er zaten overal diamantjes verwerkt in haar jurk. Tevreden glimlachte ze. Nu hoopte ze dat haar aanstaande het leuk zou vinden. Amber duwde Nienke zachtjes richting de trap. "Hij staat beneden aan de trap te wachten." fluisterde ze. Nienke kreeg de zenuwen te pakken. Ze keek nerveus naar haar beste vriendin. "Kom op, je kan het! Ik zal voorgaan." sprak Amber haar toe. Snel gaven ze elkaar een knuffel. Amber was Nienke haar getuige en Mick die van Fabian. Nienke liep voorzichtig naar de trap en ging trede voor trede naar beneden.

Fabian stond stomverbaasd te kijken naar zijn -bijna- vrouw die van de trap kwam. Ze was zo mooi dat het bijna ongelovig voor hem was. Hij vroeg zichzelf zelfs af hoe zo'n mooie dame de zijne kon zijn. Een aantal mensen stonden achter hen en begonnen enthousiast te klappen. Hij zag Nienke blozen en dat maakte haar nog mooier. Toen ze eindelijk beneden was, nam Fabian haar hand zodat ze een pirouette kon maken. "Je bent zo mooi!" zij hij glimlachend. Nienke bloosde en drukte haar lippen op de zijne, waarop de mensen nog meer begonnen te juichen en klappen. "Dankje." fluisterde ze. "Lachen!" lachte Nienkes tante, zij was fotografe van dienst. Nienke keek verlegen naar beneden terwijl Fabian zijn arm om haar heen sloeg. Ze gaven elkaar nog een zoen en ook dat werd op foto vastgelegd. "Kom, we gaan vertrekken." zei Fabian en begeleidde Nienke naar de oldtimer.

Eerst ging het koppel naar het stadhuis en daarna naar de kerk. Ze waren niet gelovig, maar vonden dit romantisch en deden het ook voor Nienkes oma. Zij was enorm gelovig en stond erop dat het in de kerk zou gebeuren. Iedereen had plaatsgenomen in de kerk en Fabian stond aan het altaar. Toen de begintonen van het liedje 'Hij' begonnen, dat Nienke zelf heeft geschreven, stapten Nienke en haar oma de kerk binnen. Iedereen stond recht en Nienke begon te zingen. Fabian zag dit niet aankomen en kreeg een brok in zijn keel. Hij wist dat Nienke het nummer zou kiezen, maar niet dat ze het zelf zou zingen.

Hij blaast de wolken in m'n ogen met een zucht weer weg

Hij snapt wat ik vertellen wil

Als ik niet eens iets zeg
En smeden alle spoken in mijn
Hoofd een groot complot
Verjaagt hij ze meteen
Want in mijn wereld is hij God

Hij is het mooiste wat me ooit is overkomen
Speelt de hoofdrol in mijn allermooiste dromen
Heeft geen weet van zijn betekenis voor mij
Hij is hij

Er rolde een traan over Fabians wang. Zijn vrouw stapte naar hem toe, terwijl ze aan het zingen was voor hem. Nienke gaf de microfoon aan haar oma. Zij zou een stukje zingen om duidelijk te maken dat zij Fabian vertrouwt als schoon(klein)zoon.

Hij knipoogt en de zon begint te schijnen in haar hart
Hij kleurt haar nachten donker blauw
En niet meer donker zwart
Ze legt haar toekoms in zijn handen
Hij bepaalt haar lot
Dat geeft een goed gevoel
Want in haar wereld is hij God

De micro werd weer aan Nienke gegeven. Fabian had het nog moeilijker gekregen en een aantal mensen waren aan het huilen.

Hij is het mooiste wat me ooit is overkomen
Speelt de hoofdrol in mijn allermooiste dromen
Heeft geen weet van zijn betekenis voor mij
Hij is hij

Hij is het mooiste wat me ooit is overkomen
Speelt de hoofdrol in mijn allermooiste dromen
Heeft geen weet van zijn betekenis voor mij
Hij is hij

En vallen mijn gedachten
Door mijn twijfels in het slot
Heeft hij alleen de sleutel
In mijn wereld is hij God!

Hij is het mooiste wat me ooit is overkomen
Speelt de hoofdrol in mijn allermooiste dromen
Heeft geen weet van zijn betekenis voor mij
Hij is hij

Het laatste zinnetje werd door Nienkes oma gezongen en ondertussen waren ze aangekomen aan het altaar.

Hij blaast de wolken in haar ogen met een zucht weer weg

Nienkes oma gaf haar kleindochter een zoen op haar wang, waarna zij haar hand in die van Fabian legde. Zij gaf Fabian nog een stevig knuffel. "Beste genodigden, we zijn hier vandaag bijeen om het huwelijk van Nienke Martens en Fabian Ruitenburg te bezegelen. Ik denk dat dit de mooiste entree was die ik heb gezien." gaf de priester Nienke een compliment. De zaal werd gevuld door gelach. Iedereen ging weer zitten. De priester begon zijn zegje te doen over God. Uiteindelijk kwamen ze tot het officiële moment. "Neem jij, Fabian Ruitenburg, Nienke Martens tot je wettige echtgenote? Beloof je haar bij te staan in goede en slechte tijden?" Fabian glimlachte en zei volmondig ja. "Neem jij, Nienke Martens, Fabian Ruitenburg tot je wettige echtgenoot? Beloof je hem bij te staan in goede en slechte tijden?" Nienke kreeg tranen in haar ogen en zei op hoge toon ja. De priester vroeg om de ringen. Mason, Fabians broertje, stond zo fier als een pauw op en liep naar het paar. Hij gaf het doosje aan de priester en bleef staan. De zaal begon te lachen. Nienke bukte zich en drukte een zoen op zijn hoofd. "Je mag terug naar mama gaan." fluisterde ze en dat deed hij dan ook. Nienke nam als eerste de ring en nam haar notitieboekje waarin ze haar speech had geschreven. Door de zenuwen zou ze het toch niet onthouden. "Lieve Fabian. Het begon allemaal 5 jaar geleden, mijn aankomst in het Huis Anubis. Vanaf dag één voelde ik al een klik, en neen, het was niet omdat jij het voor me opnam toen Patricia spaghetti over me heen gooide." Kort gelach weergalmde door de kerkzaal. Patricia lachte verlegen.  "Ik weet nog hoe Amber me probeerde te overtuigen om je mee uit te vragen voor het schoolbal, aangezien jij het niet had gedaan." lachte Loek en draaide zich om naar Amber, die onschuldig haar armen omhoog stak. "Sorry!" lachte ze. "We werden uiteindelijk koning en koningin van het bal. Onze eerste kus en de start van onze relatie. Een relatie die niet op een twee drie lukte. Een relatie die niet volgens het boekje verliep, maar we vonden elkaar. Ik ben gelukkig met de man die je toen was en ook met de man die je vandaag bent. Ik wil je bedanken. Je bent er altijd voor me geweest, hebt me altijd gesteund en altijd liefde gegeven." Nienke nam diep adem en veegde een traan die over haar wang rolde weg. "Ik zie je graag, Fabian, wat er ook gebeurt. En dat beloof ik met deze ring." Nu pas zag Nienke dat ook Fabian een paar traantjes had gelaten. Ze schoof de ring over zijn ringvinger. Nu nam hij zijn boekje en probeerde zijn ademhaling onder controle te krijgen. "Wow, ik weet even niet wat zeggen." lachte hij met een paar tranen. "Liefste Nien, wat ben jij een top vrouw. Hoe jij omgaat met mijn kleine broertje, vind ik fantastisch. Ik wil gewoon zeggen dat ik heel blij ben dat je naar Anubis bent gekomen. Hierdoor heb ik jou ontmoet. Ik hou heel veel van je en geef je hierbij deze ring zodat iedereen kan zien dat je de mijne bent." De zaal lachte en nadat hij de ring over haar vinger had geschoven, mochten ze elkaar eindelijk kussen. De genodigden stonden op en applaudisseerde luid.