Yeni taşındığı şehirde ilk aşkıyla aynı apartmana taşınan bir kız, yıllardır kendini sevdiği kızdan uzat tutmaya çalışan, ama sadece çalışan bir oğlan ve onları birbirinden ayırmayan bir kader...
_________________________________________
Ben hiç diğ...
Hayat insanlar için her zaman irili ufaklı derslerin olduğu ve zor sınavlara girilen bir süreçtir. Bu sınavlar herkes için farklıdır. Kimileri aile, kimileri maddiyat derken bir sürü şeyle sınanır. Ama en zoru aşkla sınanmaktır. Ne ondan vazgeçebiliyorsundur ne de tam manasıyla bağlanabiliyorsundur. Karşılık beklemeden seviyorsundur ve zaten buna hakkın olmadığını da biliyorsundur. İşte o an tek yapman gereken sabretmektir ve bunu başarırsan eğer bu sabrın mükafatını alırsın. Sevgine karşılık bularak..
O günden sonra hergün asaf'la karşılaşıyordum. Ve her seferinde benimle konuşmak için bahane arıyordu. Gören de beni seviyor sanırdı! Ama o beni asla sevemezdi ki ben onun için önemsiz sadece dalga geçeceği biriydim. Gerçi artık beni aşağılayacağı bir yönüm yoktu ama olsundu.
Ve nihayet bugün okullar açılıyordu. Bu benim için yeni başlangıçlar demekti. Biran önce hazırlanmam gerekiyordu. Hızlıca kahvaltımı yaptıktan sonra üzerimi giyinmeye başladım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Altıma çiçek detaylı siyah bir pantolon giymiştim üzerime de beyaz bir kazak ve pudra pembesi bir ceket giydikten sonra hazırdım. Evden çıkıp asansör'e bindim. Umarım asaf'la karşılaşmazdım! Acaba o hangi okul'a gidiyordu. Sormak hiç aklıma gelmemişti. Asansörün kapısı açıldığında düşüncelerimden sıyrılıp binadan çıktım. Arabama binip okula sürmeye başladım.
Her zaman hayalini kurduğum mesleği yapacağım için çok mutluydum mimarlık okuyacaktım. Sonunda okula vardığımda heyecanla arabamı park ederken ellerim titriyordu. Daha öncesinde okula gelmiş olmama rağmen çok büyük olduğu için mimarlık bölümünü bulamıyordum. Etrafıma boş boş bakındığım sırada yanımda bir hareketlenme hissettim.
"Merhaba, ben Ateş bölümünü bulamadın galiba yardım etmemi ister misin? "
"Mimarlık bölümünü arıyorum ama kayboldum sanırım." dedim utanarak. Ateş ise kendinden emin bir şekilde konuşmaya başladı.
"Şanslı günündesin! Bende mimarlık bölümüne gidiyorum." dedi ve yürümeye başladı. Bense arkasından öylece bakakaldım, benim peşinden gelmediğimi fark ettiğinde durup ağır hareketlerle arkasını döndü.
"Ne duruyorsun. Düş önüme! " onun sözüne gülerek yanına ilerledim. Henüz tam olarak tanışmamış olsak da çok sıcak kanlı biri olduğu apaçık ortadaydı ve kendimi nedense ona yakın hissetmiştim.
"Emredersiniz!" gülerek söylediğim bu söze karşın oda benim gibi içten bir gülümseyle karşılık vermişti. Kısa bir yürüyüşün ardından mimarlık bölümüne gelmiştik.
Ders programını ve gireceğim sınıfları öğrendikten sonra şimdi ne yapacağım diye düşünürken ateş yine yanıma gelmişti.
"İlk gün ders olmaz eğer istersen sana bir kahve ısmarlayabilirim. "
"Pekala olur." dedikten sonra okulun dışındaki kafeye doğru yürümeye başladık. Boş masalardan birine oturup kahvemizi sipariş ettik.
Kahveler geldiğinde garsona teşekkür edip kahvemi aldım. Bu yaşıma kadar erkeklerle arkadaş olan birisi olduğum için hiç sıkıntı yaşamıyordum. Ama artık kız arkadaşımın da olması şarttı. Belki ateş'in arkadaşı olursam onun arkadaşlarıyla da tanışırdım. Bu benim için çok iyi olurdu. Sonuçta aynı bölümü okuyorduk.
Ben bunları düşünürken ateş konuşmaya başladı. "Adını hâlâ söylemedin"
"Çok pardon unutmuşum ben Arya! "
"Beni zaten biliyorsun" dedi gülerek.
"Adın dışında bir şey bilmiyorum ki. "
"İlerde öğrenirsin."
"Umarım! "
ATEŞ'TEN DEVAM..
Okula girdiğim sırada onu gördüm etrafa boş boş bakıp duruyordu. Büyük ihtimalle kaybolmuştu ne yalan söyleyeyim ilk geldiğimde bende kaybolmuştum.Gerçekten çok büyük bir okuldu.
O an daha önce hiç hissetmediğim tuhaf bir şeyler hissettim. Sanki... Sanki şu 'ilk görüşte aşk' saçmalığı şeysi oluyordu. Ama bi insan ilk defa gördüğü birine aşık olamazdı ki onu tanıdıkça severdi. En ufak ayrıntısına kadar hemde.
Şu zamana kadar hep öyle olmuştu. Ama yinede beni ona çeken birşeyler vardı. Kendimi bir anda onun yanında bulmuştum yakından daha da güzel gözüküyordu. Özellikle de o deniz gözleri. O an onunla tanışmak istedim umarım beni yanlış anlamazdı. Bir anda yaklaşıp "Merhaba, ben Ateş bölümünü bulamadın galiba yardım etmemi ister misin? " demiştim. Damdan düşer gibi olmamışımdır dimi! İlk önce şaşkın bir şekilde bana baktı ardından utanarak konuşmaya başladı. Ama bu utanma benden değil de şuan ki durumundan dolayıydı.
"Mimarlık bölümünü arıyorum ama kayboldum sanırım." dedi. Sesi o kadar narindiki ninni gibi geliyordu kulağıma. Bana neler oluyordu böyle!
Ve bir bölümün daha sonu ❤️ Vote atmayı ve yorum yapmayı unutmayın 😊
