9 χρόνια μετά
Ένα απόγευμα που καθόμουν στο μπαλκόνι του σπιτιού, χτύπησε το κινητό μου. Απορημένη, το σήκωσα χωρίς να προσέξω ποιος ήταν. Ήταν εκείνη. Είχα να ακούσω την φωνή της σχεδόν οχτώ χρόνια, από τότε που μετακόμισε. Μου άρεσε πολύ που άκουσα ξανά την γλυκιά της φωνή, αλλά αυτό που ήθελα ήταν να δω τα μάτια της για μία ακόμη φορά και να χαθώ στο χρώμα τους.
Μου τηλεφώνησε για να μου πει πως βρισκόταν στην πόλη για κάτι δουλειές και μια που ήρθε, ήθελε να συναντηθούμε. Θεέ μου, ήμουν τόσο χαρούμενη που με θυμήθηκε και μου τηλεφώνησε για να βγούμε μια βόλτα όπως παλιά. Άλλοι δεν θα με έπαιρναν στην θέση της. Κανονίσαμε ραντεβού για την επόμενη μέρα το απόγευμα. Περιττό να πω πως δεν κοιμήθηκα το βράδυ. Ναι, την σκεφτόμουν. Σκεφτόμουν το πόσο θα έχει αλλάξει εξωτερικά, όπως έχω κάνει και εγώ. Το πόσο θα είχε ομορφύνει. Και το αν θα μεθούσα με το άρωμα της την επόμενη μέρα.
------------------------------------------------------
Ξύπνησα στις εφτά το πρωί και ο μόνος λόγος ήταν το άγχος. Η τωρινή κολλητή μου, θα έλεγε πως έκανα σαν να ήταν η μέρα του γάμου μου. Ουφ, έπρεπε να τηλεφωνήσω και σε εκείνη για να την πω πως θα βγω με θέμα έρωτα γιατί με εκείνη είχαμε κανονίσει από την προηγούμενη εβδομάδα (της αρέσει να προγραμματίζει) πως θα βγαίναμε εκείνο το βράδυ. Αλλά λένε πως για τον έρωτα παρατάς τα πάντα. Και εγώ ήμουν διατεθειμένη να το κάνω αυτό. Θα μπορούσα να παρατήσω τα πάντα, σπουδές, σπίτι, φίλους αρκεί να μου το ζητούσε εκείνη.
Ήμουν στο σημείο που κανονίσαμε το ραντεβού μας είκοσι λεπτά νωρίτερα. Χάζευα τριγύρω και περίμενα να εμφανιστεί μέχρι που άκουσα πίσω μου ήχο από τακούνια. Γύρισα και ήταν εκείνη. Χαμογέλασα. Ήταν πανέμορφη, όπως πάντα. Έπρεπε να την πλησίαζα εγώ, αλλά έμεινα να την κοιτάω σαν χαζή, μέχρι που απρόσμενα συνειδητοποίησα ότι είχε έρθει δίπλα μου μέχρι να κουνηθώ. "Δεν πιστεύω να άργησα πολύ" είπε και κοίταξε το ρολόι στο χέρι της. "Δεν άργησες καθόλου, εγώ ήρθα νωρίς". *Θα μπορούσα να περιμένω όμως εκατομμύρια ώρες για να δω τα μάτια σου*
"Πού προτείνεις να πάμε;". Το χαμόγελο δεν έλεγε να φύγει από το πρόσωπό της. "Λέω να πάμε αρχικά για ένα καφεδάκι και ίσως πάμε και για ένα ποτό, αν θέλεις". "Φυσικά, γιατί όχι;". Ξεκινήσαμε να περπατάμε δίπλα δίπλα, έπρεπε να συγκρατήσω όμως το συναίσθημα που με ήθελε να την αρπάξω, να την ρίξω κάτω και να την πνίξω με φιλιά. Στην μέση του δρόμου, γιατί όχι; Κάτι με σταματούσε όμως. Δεν θα μέναμε μόνες κάποια στιγμή; Θα της έδειχνα εκείνη την στιγμή πόσο πολύ μου έχει λείψει. 😉
