Μπήκα μέσα στο δωμάτιο μου, αφήνοντας την μαμά μου να συνεχίζει να κλαίει και να ουρλιάζει μέσα στην κουζίνα. "Γιατί Θεούλη μου; Τι αμαρτίες πληρώνω; Γιατί η κόρη μου να μην είναι φυσιολογική; Όλοι οι άνθρωποι κάνουν αμαρτίες, αλλά εγώ τι έκανα και πληρώνω με αυτό το τρόπο τώρα τις αμαρτίες μου;". Κοπάνησα την πόρτα του δωματίου μου και ξάπλωσα στο κρεβάτι.
Ήθελα να κλάψω και ταυτόχρονα να βγάλω μια κραυγή και να με ακούσει όλη η πόλη. Καλύφτηκα με την κουβέρτα και άρχισα να κλαίω με λυγμούς. Δεν ξέρω πόση ώρα είχε περάσει, όμως κάποια στιγμή την ώρα που έκλαιγα κάποιος κλείδωσε την πόρτα δύο φορές. Πετάχτηκα όρθια και άρχισα να χτυπώ την πόρτα με δύναμη. "Άνοιξε! Δεν μπορείς να με κλειδώνεις εδώ μέσα έτσι απλά! Δεν έχεις λόγο να το κάνεις!" φώναξα χωρίς να είμαι σίγουρη για το σε ποιον από τους δύο γονείς μου μιλάω, στον μπαμπά μου ή στην άλλη την τρελή. Ναι, αυτή που θέλει να ονομάζεται "μαμά" εννοώ. Αλλά το "τρελή" και το "ψυχοπαθής" την χαρακτηρίζουν καλύτερα.
"Θα μείνεις εκεί μέσα μέχρι να θέλεις αγόρια". Η φωνή αυτής ακούστηκε ακριβώς πίσω από την πόρτα. Χτύπησα το χέρι μου στον τοίχο τόσο δυνατά που κοκκίνησε. Το χέρι μου κοκκίνησε, όχι ο τοίχος. Ο τοίχος ράγισε ελαφρώς, ή έτσι μου φάνηκε. Αλλά το θέμα μας δεν είναι αυτό. "Που είναι ο μπαμπάς; Μόνο εκείνος μπορεί να σου βάλει μυαλό. Γιατί αυτά που λες δεν έχουν λογική". "Πως τολμάς να μου μιλάς έτσι;". "Άνοιξε μου να μιλήσουμε". Δεν ήμουν σίγουρη αν μπορούσε να καταλάβει τι έλεγα ανάμεσα στους λυγμούς μου.
"Δεν μιλάω με ανθρώπους που είναι βουτηγμένοι μέσα σε αμαρτίες". "Εσύ είσαι αναμάρτητη; Σε πληροφορώ πως δεν είσαι. Είσαι πιο αμαρτωλή από εμένα, γιατί μου συμπεριφέρεσαι άσχημα, και αυτό δεν πρέπει να το κάνεις αν θες να λέγεσαι μάνα μου". Δεν είπε τίποτα, μπορεί να μην με άκουσε, μπορεί και να έφυγε. "Πες μου που σκατά είναι ο μπαμπάς" φώναξα τόσο δυνατά που είμαι 100% σίγουρη πως οποιοσδήποτε που περνούσε εκείνη την ώρα έξω από το σπίτι, με άκουσε.
"Ο μπαμπάς δεν θα γυρίσει απόψε. Και όταν γυρίσει, είμαι σίγουρη πως θα συμφωνήσει μαζί μου. Δεν υπάρχει κανένας στην οικογένεια που θα σε αποδεχτεί, δεν ήμαστε τόσο μοντέρνοι εμείς. Πάνε αλλού να βρεις αποδοχή". Άκουσα τα βήματα της να απομακρύνονται, έδωσα μία δυνατή κλωτσιά στην πόρτα και σωριάστηκα στο πάτωμα κλαίγοντας.
