Ο Στέφανος κοίταξε κάτω και ύστερα κοίταξε την Ζωή. "Κάτσε εδώ, μου έχεις λείψει πολύ". Ο Στέφανος κοίταξε εμάς. "Κορίτσια, έχετε θέμα;". Η Μαρία κούνησε αρνητικά το κεφάλι της. "Ν-" πήγα να πω αλλά με έκοψε. "Δεν έχουμε" συμπλήρωσε στην θέση μου. Ναι, είχα θέμα να στεκόμουν ξανά δίπλα του. Αυτός δεν είχε να κάθεται κοντά στην αδερφή αυτού που τον έκανε μαύρο στο ξύλο χθες; Προφανώς και όχι. Η Μαρία μου έπιασε το χέρι κάτω από το τραπέζι. Ο Στέφανος κάθισε δίπλα στην αδερφή του και δεν έλεγε κουβέντα. Καλύτερα για εμένα, που δεν τρελαινόμουν και στην ιδέα να ακούω συνεχώς την αηδιαστική του φωνή. Ίσως γίνομαι υπερβολική και κακιά, το ξέρω, αλλά είμαι ότι μου βγαίνει. Ποτέ μου δεν έκρυψα αυτό που αισθάνομαι και δεν πρόκειται να το κάνω τώρα.
Σε κάποια στιγμή η Ζωή σηκώθηκε από το τραπέζι για να πάει τουαλέτα. Το βλέμμα μου συναντήθηκε με το δικό του όμως αμέσως κοίταξα αλλού. "Μπορώ να σου πω κάτι, Άννα;". "Πες". "Ιδιαιτέρως" ψιθύρισε. "Δεν έχω μυστικά από την Μαρία, Στέφανε". Κούνησε καταφατικά το κεφάλι του. "Μάλιστα" είπε δαγκώνοντας τα χείλια του. "Άντε" είπα με κάπως υψηλό τόνο. "Έχω πραγματικά μετανιώσει για όλα αυτά που έχω κάνει και στις δυο σας. Αλήθεια". "Σε πίστεψα". Η Μαρία με κοίταξε στα μάτια. "Μην είσαι τόσο ειρωνική" μου ψιθύρισε. Κοίταξα τον Στέφανο. Ήθελα να σηκωθώ και να του δώσω μία, να συνεχίσω το έργο του Άγγελου, αλλά η άφιξη της Ζωής με σταμάτησε. Δεν ήθελα να δει την φίλη της να κάνει μαύρο στον ξύλο τον αδερφό της. Μπορεί να πληγωνόταν και να θύμωνε μαζί μου.
Για τα επόμενα λεπτά δεν μιλούσε κανείς μας, γεγονός που έκανε την Ζωή να αναρωτηθεί τι παίχτηκε ενώ έλειπε. Μας κοίταξε όλους έναν έναν. "Από την στιγμή που γνωριζόμαστε, δεν μπορούμε να μην μιλάμε". Ο Στέφανος σηκώθηκε όρθιος. "Εγώ φεύγω, με συγχωρείτε". Η Ζωή τον κοίταξε απορημένη και τον αγκάλιασε. Καθώς έφευγε, ένιωσα το πιο υπέροχο συναίσθημα. Ξεμπέρδεψα για ακόμη μια φορά από αυτόν, χωρίς καμία απώλεια. Ακούστηκε ένας ήχος από το κινητό της Ζωής και μας κοίταξε χαμογελώντας. "Ποιος είναι; Κανείς που μας ενδιαφέρει;" ρώτησε η Μαρία χαμογελώντας και κλείνοντας το μάτι της. "Ένας τύπος από την δουλειά είναι, μα τι τύπος. Κάτι κοιλιακοί παιδιά... Πάντα είχα όνειρο της ζωής μου να τα φτιάξω με έναν τέτοιο. Πεθαίνω για τα ξανθά του μαλλιά". "Πολύ απλό. Ρώτα τον αν είναι μόνος και αν πει ναι, βουρ στο ψητό". Η Ζωή χαμογέλασε. "Πώς να είναι τέτοιο κουκλί μόνο του; Αλλά δεν χάνω τίποτα να προσπαθήσω... Πλάκα πλάκα, εσείς μόνες είστε;" ρώτησε κλείνοντας μας το μάτι. Κοιτάχτηκα με την Μαρία με νόημα. Κουνήσαμε και οι δύο αρνητικά τα κεφάλια μας την ίδια στιγμή. Πρέπει να ήταν πολύ αστείο.
"Τυχεροί οι τύποι που σας έχουν δικές τους". Η Μαρία έσκυψε προς το μέρος μου. "Να της το πούμε; Λες να είναι ομοφοβική;". "Πρέπει να της το πούμε. Δεν μου αρέσει να κρύβομαι". Η Μαρία απομακρύνθηκε από εμένα και κοίταξε την Ζωή στα μάτια. "Εμ... να, βασικά... ε, εμείς". Την ακούμπησα στον ώμο. "Άστο". "Βασικά εσείς τι;". "Βασικά εμείς είμαστε μαζί. Ναι, έχουμε σχέση, αυτό είναι όλο". "Νόμιζα πως σου άρεσε ο απουσιολόγος στο γυμνάσιο". "Από πάντα μου αρέσουν οι γυναίκες. Τελικά δεν γνωριζόμαστε και τόσο καλά". Η Μαρία μου έπιασε το πόδι. "Ε, έχεις κάποιο θέμα; Δηλαδή, ρωτάω μήπως νιώθεις άσχημα επειδή κρατάς το φανάρι και έτσι;". Η Μαρία χαμογέλασε αμήχανα και η Ζωή κοίταξε εμένα. "Κάθε άλλο. Πιστεύω πως ταιριάζετε πολύ". Η Μαρία με κοίταξε. "Ευχαριστούμε". Μερικά δευτερόλεπτα σιωπής λόγω του ότι χάθηκα για ακόμη μια φορά σε αυτά τα μάτια με το υπέροχο χρώμα. "Απορούσα μήπως είσαι ομοφοβική, αυτό ψιθύρισα πριν και στην Άννα". "Πας καλά; Αντιθέτως, είμαι υπέρ όλων των σεξουαλικοτήτων. Και βρίσκω πολύ γλυκό και σέξι δύο άτομα του ίδιου φύλου να είναι ζευγάρι". Ποτέ μου δεν το είχα ξανακούσει αυτό αλλά μπορώ να πω πως μου ανέβασε την αυτοπεπείθηση. Ήρθε η ώρα να με αποδεχτεί και κάποιος σε αυτόν τον κόσμο εκτός από τον Άγγελο. "Πιστεύω πως όλοι οι άνθρωποι πρέπει να κάνουν αυτό που τους κάνει ευτυχισμένους". Χαμογέλασα.
