Τυλίχτηκα με μία πετσέτα και κοιτάχτηκα στον καθρέφτη. Τα μάτια μου ήταν κατακόκκινα και το μακιγιάζ μου είχε φτάσει έως τα μάγουλα. Αλλά ποιος νοιάζεται; Το θέμα μας ήταν να προλάβω να προειδοποιήσω την Μαρία μην της κάνει τα ίδια. Και να προστατεύσω και τον εαυτό μου από αυτόν τον ανώμαλο που θέλει να ονομάζεται άνθρωπος. Να προστατεύσω και τις δυο μας από αυτόν τον κοινό εχθρό. Είναι όμως συμπαθητικός, αυτό δεν μπορώ να το αρνηθώ. Όμως πίσω από αυτό το συμπαθητικό και γλυκό πρόσωπο, κρύβεται μία άσχημη πλευρά, την οποία γνώρισα πριν λίγες ώρες.
Αν μπορούσα θα ξερίζωνα όλο μου το δέρμα, μόνο και μόνο επειδή το ακούμπησε κάποιος που δεν ήθελα. Ένας άχρηστος, που εγώ το σκατό τον συμπάθησα κιόλας. Γιατί τον σκέφτομαι συνέχεια; Πρέπει να τον ξεχάσω! Αν όμως ξερίζωνα το δέρμα μου, θα πέθαινα. Όχι πως δεν ήθελα να πεθάνω, μακάρι να συνέβαινε, αλλά θα την έχανα, και αυτό δεν το ήθελα. Τα μαλλιά μου όμως μπορούσα να τα κόψω επειδή τα ακούμπησε. Το θέμα ήταν πως τα ακούμπησε σε διάφορα σημεία, αλλά δεν ήταν πρόβλημα. Άρπαξα το ψαλίδι και άρχισα να κόβω τα μαλλιά μου.
Κούρεψα σχεδόν κάθε τούφα έως τα αυτιά, τώρα ήμουν σαν αγόρι. Αυτό ήθελα, να μην με βλέπει κανείς ως κορίτσι, και ιδιαίτερα εκείνος. Από σήμερα μπορεί να με λένε Άννα, να έχω κάνει κάτι με άντρα (και τι άντρα, έναν άρρωστο και ανώμαλο, τον γκόμενο της ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΜΟΥ), να είμαι 22, αλλά είμαι αγόρι. Κανείς δεν θέλω να με βλέπει ερωτικά ως γυναίκα πλέον, ακόμα και ομοφυλόφιλες κοπέλες, ΚΑΝΕΙΣ. Άκουγα όταν ήμουν μικρότερη ότι πολλές κοπέλες θύματα βιασμών καταλήγουν σε τρελοκομεία, αλλά δεν πίστευα τίποτα. Τώρα πιστεύω πως παθαίνουν σοκ και καταστρέφεται η ζωή τους, αν καταλήξω στο νοσοκομείο, τότε όλοι οι παρουσιαστές ειδήσεων των παιδικών μου χρόνων είχαν δίκιο.
Ήμουν έτοιμη να ξαναβάλω τα κλάματα, έδωσα ένα δυνατό χαστούκι στον εαυτό μου και ηρέμησα. "Πρέπει να έχεις θάρρος, δεν είσαι κορίτσι για να κλαις" μονολόγησα. Βγήκα από το μπάνιο και ντύθηκα με τα πιο φαρδιά ρούχα που είχα. Πονούσε όλο μου το κορμί, αν ήταν εφικτό δεν θα έβαζα ποτέ ξανά ρούχα στην ζωή μου. Και πιο πολύ από παντού, πιο πολύ και από όσο πονούσε η ψυχή μου, πονούσα κάτω. Είχε δεν είχε, το σημάδι του το άφησε παντού αυτός ο βλάκας. Πήρα το κινητό μου και της τηλεφώνησα. Περίμενα μερικά δευτερόλεπτα, ευτυχώς το σήκωσε.
"Ξέρεις έναν Στέφανο Κυριακίδη; Μου είπε πως είναι ο φίλος σου". Δάγκωσα τα χείλη μου για να μην κλάψω για τρισχιλιοστή φορά. "Πού ξέρεις εσύ τον Στέφανο;". "Ήρθε από εδώ, και...". Έδωσα κλωτσιά στον τοίχο του δωματίου μου. "Και; Μίλα μου". "Έλα από εδώ, σε χρειάζομαι". "Πού να έρθω ρε αγάπη μου; Που μένεις;". Το "αγάπη μου" κουδούνιζε στα αυτιά μου ενώ της έλεγα την διεύθυνση. "Θα προσπαθήσω να έρθω το γρηγορότερο. Μην κάνεις καμιά βλακεία. Εντάξει;". "Εντάξει". Έκλεισα το τηλέφωνο και το πέταξα επάνω στο γραφείο μου. Ελπίζω να κατάφερνα να της εξηγήσω και να της πω την αλήθεια. Και να την κρατούσα μακριά του.
Χτύπησε το κουδούνι. Έτρεξα στην πόρτα και έπεσα κατευθείαν στην αγκαλιά της κλαίγοντας. Με έσυρε μέχρι τον καναπέ και ακούμπησε το κεφάλι μου επάνω στα πόδια της. "Γιατί κλαις ψυχή μου; Τι συνέβη;". "Ο Στέφανος ήρθε να με "διορθώσει". Είναι επικίνδυνος, μείνε μακριά του". Ξέσπασα σε λυγμούς. Με έσφιξε στην αγκαλιά της. "Δεν είμαι μαζί του πλέον. Θέλω εσένα και είμαι εδώ για ότι χρειαστείς, μωρό μου. Να το ξέρεις". "Αλήθεια το λες αυτό;". Κούνησε θετικά το κεφάλι της, αγκαλιάζοντας με πιο σφιχτά. "Αλήθεια το λέω, Αννούλα μου. Είμαι εδώ για να σε βοηθήσω να ξεπεράσεις τα άσχημες στιγμές που έχεις περάσει. Όμως πότε έγινε αυτό, γιατί δεν με πήρες νωρίτερα;". "Πριν λίγες ώρες έγινε. Ξύπνησα πριν λίγο και αυτός είχε φύγει". Με κοίταξε με γουρλωμένα μάτια. "Τι;". Προσπάθησε να σηκωθεί, λογικά για να καταστρέψει κάτι από τα νεύρα της ή να με τραβολογήσει στην αστυνομία. "Σήκω, πάμε να τον χώσουμε μέσα". Τελικά πέτυχα το δεύτερο. "Όχι, θέλω να κάτσω στην αγκαλιά σου τώρα". Την τράβηξα να κάτσει ξανά και χώθηκα πίσω στην αγκαλιά της ρουφώντας την μύτη μου.
