Παρασκευές είχα βράδυ μαθήματα στην σχολή. Συνήθως να πω την αλήθεια φοβόμουν, και προσπαθούσα να φεύγω μαζί με άλλους ή έλεγα τον Στέφανο να έρθει να με πάρει από τη σχολή για να μην είμαι μόνη μου. Εκείνη την Παρασκευή ο Στέφανος δούλευε βράδυ στην καφετέρια. Έτσι έπρεπε να γυρίσω μόνη μου. Προσπάθησα να χωθώ σε μία παρέα παιδιών για να μην νιώθω μόνη, όμως έφυγαν αμέσως. Δεν πρόλαβα καν να πω μια κουβέντα, να γνωριστούμε. Περπατούσα σε έναν από τους πιο κεντρικούς δρόμους της πόλης, που εκείνη την ώρα είχε πολύ ελαφριά κίνηση, περίπου τρία αυτοκίνητα το λεπτό. Τουλάχιστον δεν είχε σκοτάδι, αντίθετα, τα φώτα ήταν δυνατά και σε περίπτωση που με πλησίαζε ο οποιοσδήποτε και δεν είχε καλυμμένα χαρακτηριστικά, θα μπορούσα να δω ξεκάθαρα το πρόσωπο του και την επόμενη μέρα θα μπορούσα να πάω να τον περιγράψω.
Άκουσα βήματα από πίσω μου να με ακολουθούν, γύρισα μα δεν ήταν κανείς. Ο μόνος άνθρωπος που περπατούσε κάπως κοντά μου ήταν μία γριά περίπου πέντε μέτρα μακριά, που σε καμία περίπτωση δεν ήταν τα βήματα της αυτά που άκουσα. Συνέχισα να περπατάω με τα αυτιά μου ανοιχτά σε οποιοδήποτε ήχο ακούσω. Δεν φοβόμουν, ήθελα απλά να είμαι προετοιμασμένη. Τα βήματα ξανακούστηκαν. Γύρισα στα γρήγορα και πάλι δεν ήταν κανείς. Άρχιζα να τρελαινόμουν και άκουγα ότι ήχους ήθελα, δεν υπήρχε άλλη λογική εξήγηση. Έστριψα στην ανηφόρα για να ξεκινήσω να περπατώ προς το σπίτι και ένιωσα δύο χέρια να με πιάνουν από τους ώμους.
Χτύπησα αυτόν που με κρατούσε για να τον κάνω να με αφήσει. Δεν αντέδρασε όμως. Με έσυρε επάνω στο πεζοδρόμιο και με κόλλησε στον τοίχο. Και τότε κατάλαβα πως δεν ήταν ένας, ήταν μία. Μία που φορούσε αγορίστικα ρούχα και παπούτσια. Και ήταν αυτή που σκέφτεσαι. Την έσπρωξα μακριά για να φύγω. "Ξεκόλλα πια, αρχίζεις να με κάνεις να αηδιάζω". "Γιατί πιστεύεις εκείνον και δεν πιστεύεις εμένα; Πιστεύω πως σαν μια καλή φίλη θα έπρεπε να πιστεύεις εμένα". Σαν καλή φίλη... "Δεν είσαι φίλη μου, ήσουν, πλέον όμως δεν είσαι". "Γιατί; Επειδή για εμένα είσαι κάτι παραπάνω από φίλη; Για αυτό;". "Και για εμένα είσαι μία απλή γνωστή, Άννα. Μία απλή γνωστή και μία απλή συμπολίτισσα, μονάχα". "Σε μισώ!" ούρλιαξε. "Χαίρομαι. Εγώ περισσότερο".
"Το είπα για να δω πως θα αντιδράσεις, δεν το εννοούσα". Με κοίταξε με κουταβίσια μάτια. "Μην μου το κάνεις αυτό, εγώ σε μισώ στα αλήθεια, να το ξέρεις". "Γιατί ρε γαμώτο; Τι δεν κάνω σωστά;". "Να σου πω τι δεν κάνεις σωστά; Πιέζεις. Οι σχέσεις δεν θέλουν πιέσεις. Και μπαίνεις ανάμεσα σε ένα ζευγάρι, και αυτό είναι λάθος". "Δεν πρόκειται ποτέ να γίνεις δικιά μου, το ξέρω". "Τι να γίνω;". Δικιά της; Το ξέρω ότι με ήθελε, αλλά τι εννοούσε με το "δικιά μου"; Έπεσε επάνω μου και άρχισε να με φιλάει στο στόμα. "Μην... μην με σπρώξεις". Προσπαθούσα να φύγω, με είχε κολλήσει όμως στον τοίχο και δεν μπορούσα να κουνηθώ, ένιωθα όλο μου το σώμα να πονάει από την δύναμη. Μου έσφιξε τους καρπούς. "Ξέρεις πόσο σε θέλω; Ποτέ δεν σταμάτησα". "Ξέρω, αλλά δεν σε θέλω... άσε με". Κατάφερα και την έσπρωξα με τόση δύναμη που έπεσε κάτω με την πλάτη. Ξεκίνησα να τρέχω για να γυρίσω σπίτι, ακούγοντας κάτι που έμοιαζε με το κλάμα της. Δεν θα γυρνούσα όμως να την βοηθήσω.
