Άννα P.O.V.
Εκεί που περίμενα τον Άγγελο ξαπλωμένη στον καναπέ με τα δάκρυα μου να έχουν κάνει μούσκεμα το ριχτάρι, άκουσα το κινητό μου. Βλέποντας ότι είναι άγνωστος ο αριθμός, σκέφτηκα ότι ίσως είναι ο Στέφανος οπότε αποφάσισα να μην το σηκώσω. Ύστερα όμως θυμήθηκα ότι το τηλέφωνο του το είχα αποθηκεύσει ως "Μαλάκας". Κάθε φορά που το σκεφτόμουν, άρχιζω να γελάω υστερικά, οπότε ευχαριστώ αυτόν τον άνθρωπο που με πήρε εκείνη την στιγμή, και αυτό γιατί την ώρα που έκλαιγα με έκανε να πάω να πνιγώ από το γέλιο.
Το σήκωσα. Ήταν μία παιδική φίλη από το σχολείο, ονόματι Ζωή. Να πω την αλήθεια στο σχολείο δεν ήμασταν και οι καλύτερες φίλες. Είχα ακούσει διάφορα πράγματα για αυτήν, αλλά αυτό δεν θα μας στερούσε την ευκαιρία να βγούμε για έναν καφέ, όπως μου πρότεινε. Ελπίζω να μην είχε πρόβλημα αν έβγαινε μαζί μας και η Μαρία, γιατί πλέον δεν πάω πουθενά χωρίς εκείνη και δεν αντέχω ούτε λεπτό μακριά της. Θέλω κάθε στιγμή να την κοιτάω στα μάτια και να χάνομαι. Να με αγκαλιάζει και να πηγαίνω στον παράδεισο. Να με φιλάει και να χάνω την γη κάτω από τα πόδια μου.
Κανονίσαμε ραντεβού για την επόμενη μέρα το απόγευμα.
-------------------------------------------------
Τηλεφώνησα στην Μαρία για να της προτείνω να πάμε μαζί και μου είπε ότι θα χαιρόταν πολύ να βγαίναμε οι τρεις μας για έναν καφέ. Ο Άγγελος δεν γύρισε καθόλου, ούτε το βράδυ που έφυγε για να πάει στου Στέφανου, ούτε την επόμενη μέρα, τουλάχιστον όσο ήμουν εγώ στο σπίτι. Η Μαρία ήρθε να με πάρει για να πάμε μαζί στην πλατεία που είχαμε κανονίσει ραντεβού με την Ζωή. Φορούσε ένα μαύρο, όχι πολύ κοντό, φόρεμα και μαύρα ψηλά τακούνια. Το μακιγιάζ της ήταν έντονο και φορούσε και κόκκινο κραγιόν. Ήταν τόσο όμορφη, Θεέ μου. Εγώ φορούσα ένα κολλητό μπλουζάκι και φαρδύ παντελόνι με sneakers και προτίμησα να μην βαφτώ καθόλου.
Η Μαρία με κοίταξε χαμογελώντας την στιγμή που έπαιρνα το jacket μου από την κρεμάστρα. "Είσαι κούκλα, μικρή μου". Χαμογέλασα κι εγώ. "Κοίτα ποια μιλάει". Ακούμπησε το χέρι της στον σβέρκο μου. "Το μόνο που σου λείπει είναι λίγο κραγιόν. Και έχω τον τελειότερο τρόπο για να σου βάλω λίγο". Με μία αστραπιαία αλλά και απαλή της κίνηση ένιωσα τα χείλη της να ακουμπάν τα δικά μου. Την κοίταξα στα μάτια μόλις τελείωσε το μικρής διάρκειας φιλί μας. "Έλα, αγάπη μου, πάμε". Τέντωσε το χέρι της για να πιάσει το δικό μου. "Με συγχωρείς αλλά...". "Αλλά ντρέπεσαι;". "Όχι, απλά νιώθω πως θα μας κοιτούν όλοι. Γιατί ξέρεις, η Ελλάδα δεν είναι και η κατάλληλη χώρα για να περπατάς χέρι χέρι στον δρόμο με την σχέση σου αν δεν είσαι straight". Φύγαμε και ξεκινήσαμε να περπατάμε προς την πλατεία.
Η Ζωή μας περίμενε ήδη εκεί. Δεν φάνηκε απογοητευμένη που περίμενε να βγούμε μόνες μας αλλά ήρθε και η Μαρία μαζί. Θυμόμασταν πολύ καλά η μία την άλλη και η αλήθεια είναι πως καμία μας δεν είχε αλλάξει πάρα πολύ από τότε. "Σου πάει το κούρεμα σου, Άννα" είπε κάποια στιγμή. Που να 'ξερε για ποιο λόγο κουρεύτηκα... Πήγαμε σε μία κοντινή καφετέρια και καθίσαμε εκεί. Αρχίσαμε να μιλάμε για διάφορα πράγματα, κυρίως μιλούσα εγώ και η Ζωή, πράγμα που πιστεύω πως έκανε την Μαρία να νιώθει λίγο άσχημα και παράξενα.
Και τότε ήρθε το χτύπημα. Ο Στέφανος. Ναι, αυτός ο ηλίθιος ψυχοπαθής και σεξομανής ήταν μερικά τραπέζια μακριά μας. Κοίταξα την Μαρία με νόημα. Η Ζωή σηκώθηκε όρθια και φώναξε το όνομα του. Τον γνώριζε; Από πότε, από πού και γιατί; "Τον ξέρεις και εσύ εκείνον εκεί;". "Ο αδερφός μου είναι καλέ". Χαμογέλασε αμήχανα. Κοίταξα ξανά την Μαρία και εκείνη μου έπιασε το χέρι. Ο Στέφανος πλησίασε το τραπέζι μας, μην σχολιάζοντας το γεγονός ότι ήμασταν και οι δύο εκεί μαζί με την αδερφή του. "Γεια σας κορίτσια" ψιθύρισε χωρίς να πάρει απάντηση ούτε από τη μια ούτε από την άλλη. Το πρόσωπο του ήταν γεμάτο μελανιές. Η Ζωή τον ακούμπησε στο μάγουλο. "Πού χτύπησες καλέ; Τι μελανιές είναι αυτές;". "Τίποτα, απλά χτύπησα κάπου". Έβαζα στοίχημα ότι για την κατάσταση του ευθυνόταν ο δικός μου αδερφός. Εγώ ήξερα. Δεν χτύπησε. Κάποιος τον έδειρε. Και αυτός ήταν ο Άγγελος.
