Devil in heaven

Hoofdstuk 4

{ Love will remember. }

Herken je dat gevoel? Niet weten waar je thuishoort? Dat gevoel heb ik altijd al gehad, waar ik ook kwam. En nu heb ik bevestiging. Ik hóór ook nergens thuis. Het is moeilijk om te beseffen, maar het is de werkelijkheid. Je zou zeggen, nu je het weet zal het je rust geven. Maar het geeft me alleen nog meer stress. Nu moet ik een keuze maken. Welke kant kies ik? Welke keuze ik ook maak, het zal voordelen hebben en nadelen. Maar zo gaat het leven, toch? Of draai ik door? Ik denk graag aan de tijd dat ik nog klein was, geen zorgen had. Toen het nog leek dat ik geen problemen had. Dat je nog naar buiten kon zonder je zorgen te maken hoe je eruitzag en of mensen je wel leuk vonden. Je ging er van uit dat iedereen je gewoon aardig vond. Maar nu besef ik me hoe naïef kleine kindjes eigenlijk zijn. Niet iedereen vind je aardig, sommigen doen alsof, zodat ze leuker lijken naar andere mensen, of zodat ze je kunnen gebruiken. Ze denken alleen maar aan zichzelf, en dat is de duivelkant van de mensen. De engelenkant denkt juist aan anderen. Maar de laatste tijd denkt iedereen alleen maar aan zichzelf. Ben ik dan meer duivel dan engel?

"Je moet een keuze maken." Zegt de schim. "Wil je bij de duivelkant of de engelenkant? De mensenwereld is geen optie, daar ben je al uit, je kan niet meer terug." Ik had in de mensenwereld moeten blijven. En met de goede mensen om moeten gaan, de mensen die me zouden leren om meer aan anderen te denken, want als iedereen aan anderen denkt krijg iedereen evenveel geluk, en dat is wat iedereen wil, geluk. Of nou, dat is wat ik wil tenminste. Als ik naar de engelenwereld ga, moet ik weer terug maar mijn moeder, die me niet wil. En verder heb ik ook niemand. Als ik naar de onderwereld ga, heb ik tenminste Felan en Angelo. "De Duivelkant." Zeg ik vastbesloten. De schim knikt. "Goede keuze" zegt hij, en hij gaat iets opzij om me binnen te laten. "Welkom in de onderwereld." Zegt hij, en ik stap naar binnen samen met Felan en Angelo.

"Oh wacht." Zegt de schim. En hij geeft me de naald met een apparaatje eraan. "Ga hiermee naar de hoofdbaas, hij doet de rest." "Dankje, denk ik.." Zeg ik en ik loop weer verder. Ik ben benieuwd wat 'de rest' is, maar het zal wel.

Ik wist niet zo goed wat ik van de onderwereld moest verwachten, maar eigenlijk is het gewoon een groot ondergronds gangenstelsel waar duivels wonen. Eerst ga je met een lift de grond in en dan staan er allemaal borden waar je heen kan. Ik loop met Felan en Angelo mee naar hun 'huis', eerder ondergronds appartement. Het is best groot voor iets dat onder de grond is. Het heeft 4 grote ruimtes. 2 slaapkamers, en 1 keuken en 1 woonkamer. "Je mag bij ons blijven, zolang tot je een eigen appartement hebt gekregen." Zegt Angelo. Ik staar naar zijn mooie volle lippen, hoe zouden ze zoenen? Snel zet ik die gedachte van me af. Hij vind mij niet leuk, natuurlijk niet. Hij is te knap voor me. "Sudara?" Zegt Angelo "Oh ja euh, sorry ik was even afgeleid." Antwoord ik. "Ik slaap wel op de bank ofzo." "Je mag ook bij mij in bed, dat ligt misschien wat fijner." Zegt Angelo. "Euh.. Ja is goed.." Zeg ik een beetje verbaast. "Oh wil je niet?" Angelo kijkt een beetje beschaamd. "Nee juist heel graag!" Flap ik eruit. Dat had ik niet moeten zeggen, nu lijkt het alsof ik heel graag met hem in een bed wil liggen, en dat is een beetje fout. Felan en Angelo zullen vast raar over me denken. "Oh.." Angelo moet een beetje blozen. "Wat zit er in je rugzak" Zegt Felan om het rare gesprek tussen mij en Angelo te verbreken. Ik kijk Felan een beetje raar aan. "Rugzak?" "Ja op je rug.." Mompelt hij. Blijkbaar had ik mijn rugzak nog om mijn rug en snel haal ik hem van mijn rug af. Er zitten kleren in, make-up en geld. En nog een paar andere dingetjes om me te verzorgen maar dat is niet boeiend. Beide jongens moeten lachen. "Make-up?" Zeggen ze tegelijk. "Uh.. Ja ik moet er toch goed uitzien." Antwoord ik. "Je ziet er nu ook goed uit hoor.." Zegt Angelo. "Oh wil je daarom dat ik bij je slaap?" Zeg ik sarcastisch en tegelijk moet ik lachen. Ik zie dat Angelo rood word. Felan probeert zijn lach in te houden maar het lukt niet. Lachend loop ik naar de kamer van Angelo toe, althans, dat denk ik. En ik zet wat muziek op. Angelo komt de kamer binnenlopen. "Hallo, Engeltje" zegt hij. "Ik ben geen Engel meer.." Mompel ik terwijl ik mijn tas uitpak. "Voor mij wel." Zegt hij en hij komt voor me staan. Nu móét ik wel in zijn perfecte ogen kijken. Langzaam komt hij dichterbij. "Weet je zeker dat je een duivel wilt worden?" Vraagt hij. En als antwoord zoen ik zijn mooie lippen. Hij legt zijn handen op mijn heupen, die bewegen op de maat van de muziek. Hij gaat iets naar boven, richting de opening van mijn blouse. Gelijk trek ik me los uit zijn greep. "pardon.." Zeg ik stil. "Je wilde toch een duivel worden?" Zegt hij uitdagend. Langzaam komt hij dichterbij. "Ik euh.. Ken je net.." Mompel ik. "Het is beter als ik vannacht even op de bank slaap." Ik pak mijn tas en loop weg uit de kamer.

De volgende ochtend zit Angelo naast me op de bank tv te kijken als ik wakkerword. "Goedemorgen" Zeg ik terwijl ik overeind kom. "Sudara.." Zegt Angelo stil. "Sorry van gister.. Zullen we gewoon vrienden worden.. En het euh.. Daarbij houden?" "Tuurlijk joh, als je dat wil." Antwoord ik, en ik loop naar de keuken. Angelo loopt achter me aan. "Wil je dat niet dan?" Vraagt hij. Het is even stil. "Zullen we overnieuw beginnen dan? Gister ging wel een beetje te snel" Zeg ik na een tijdje. "Tuurlijk, schoonheid." Zegt hij met een glimlach. "Ik ben niet mooi" Zeg ik terwijl ik ook moet lachen en ik prik hem in zijn buik. Ik voel harde blokjes. "Wacht, heb jij een sixpack?" Vraag ik terwijl ik met mijn hand onder zijn shirt ga. Angelo moet lachen. "Je vond het gister toch al te snel gaan, en nu doe je het zelf" snel haal ik mijn hand onder zijn shirt weg. "Oh sorry." Zeg ik. En dan moeten we allebei lachen.

"Wil je wat eten?" Vraagt hij "Uh heb je een appel ofzo?" Antwoord ik. "Ja, ik pak het wel even." Hij loopt de keuken uit en komt terug met een appel. "Dankje" zeg ik en ik neem een hapje. "Moet je niet naar de hoofdbaas vandaag?" Vraagt Felan die de keuken binnen komt lopen. "Oh ja, helemaal vergeten!" Antwoord ik. En ik loop de keuken uit richting mijn tas. Snel kleed ik me aan en doe wat make-up op. Ik heb een strak zwart jurkje aan en een paar zwarte gympen. Een rare combi, maar ik heb maar 1 paar schoenen mee. "Zal ik met je meegaan?" Vraagt Angelo die ook de kamer binnen komt lopen. Opeens vallen zijn vleugels me op, grote zwarte vleugels met een rode gloed. "Huh je vleugels?" Zeg ik. "Oh ja, hier in de onderwereld, hoef je niet persé vleugels te hebben, omdat je ze niet heel erg nodig hebt. Daarom keek de schim je ook niet raar aan toen je voor de ingang stond, hij dacht dat je een normale duivel was." Legt hij uit. "Dus ik ben niet de enige zonder vleugels?" Vraag ik. "Nee, de Engelen zonder vleugels gaan meestal naar de duivelkant zodat ze zich minder bekeken voelen." "Oh aha.." Zeg ik.

"Maar uh, wil je dat ik meega of niet?" Vraagt Angelo na een tijdje. "Ja dat zou ik fijn vinden." Antwoord ik, en ik pak de naald uit mijn tas die de schim me gegeven heeft. Met mijn andere hand pak ik de hand van Angelo vast. Samen lopen we uit het appartement, richting de grote hal met borden waar je allemaal heen kan. We volgen het bord met 'Hoofdbaas' erop. Voor de deur met 'Hoofd van Onderwereld.' Erop, staan 2 bewakers. Ze geven een knikje naar Angelo, en laten ons binnen. De grote zware deuren gaan open en gelijk verschijnt er een grote trap naar boven. Hand in hand lopen Angelo en ik naar boven. Aan de muren hangen grote fakkels, wat een enge sfeer geeft. Eenmaal boven komen we weer bij een grote deur, en we lopen naar binnen. Het hoofd van de onderwereld zit op een grote zwarte troon. Met naast hem grote fakkels. "Sudara, Angelo, ik verwachtten jullie al." Zegt de man. Hoe kent hij mijn naam? De stem van de man komt me wel bekend voor, maar ik kan hem nu even niet plaatsen. Ik laat de hand van Angelo los en loop naar de man toe en geef de naald met het apparaatje. Hij bestudeerd het aandachtig. "Afwijkend.." Mompelt hij. "Hoe kan het dan dat je blauwe ogen hebt?" Vraagt hij aan me. "Oh dit zijn contactlenzen, die was ik vergeten eruit te halen, mijn excuses." De man kijkt me aan, alsof hij me kent maar dat niet wilt laten merken. "Oh," Zegt hij. "Dus, de schim heeft je hierheen gestuurd, maar weet je zelf ook waarom?" "Nee, meneer." Antwoord ik. "Oh noem me maar Saelac." Zegt De man. "Je bent hier, om de keuze te maken of je voor altijd bij de duivelkant wil, en of je duivelvleugels wilt." Vleugels, wat ik altijd al gewild heb, en dan is het eindelijk zover. Je kan je wel voorbereiden op zoiets, maar om het dan ook echt mee te maken is iets anders. "Vleugels.." Zeg ik stil. Ik draai me om richting Angelo. Hij kijkt me aan met een hoopvol gezicht. "Ben je bereid om de keuze te maken?" Vraagt hij. "Ja, Saelac." Antwoord ik. "Ik doe het."

Op dat moment voel ik me anders. De adrenaline giert door mijn lijf en er gebeurd iets waarop ik altijd al gehoopt had. Langzaam vliegen er kleine lichtvonkjes richting mijn rug toe, en onstaan er grote veren. Altijd moets ik neppe, maar deze vleugels op mijn rug zijn permanent, en het voelt geweldig. Ze zijn prachtig, met grote donkerzwarte veren en een gouden gloed. ze passen perfect bij mijn lengte,en ze raken net de grond. Alsof ze voor me gemaakt zijn.