Devil in heaven

Hoofdstuk 12

{ Love is the only medicine that heals broken hearts. }

Vidors gezicht word omringt door goudgeel zonlicht als ik overeind kom uit mijn bed. Zijn zwarte haren plakken over zijn voorhoofd heen, en zijn zijn brede kaaklijn zit vol met zwarte stoppels, wat hem eigenlijk ook wel weer mannelijk maakt. Hij is niet perfect, dat weet ik, maar ik hou van hem hoe hij is. Nu al bijna 12 jaar lang.
Na de ontmaskering van mijn vader ben ik bij hem gaan wonen samen met Vidor. Alles voelde gelijk vertrouwd en goed, ik wist dat ik een goede keuze had gemaakt.
Maar zelf had ik nooit gedacht hoe het toen zou lopen, langzamerhand kregen Vidor en ik gevoelens voor elkaar. We kregen een relatie, en dat was tot nu toe het beste wat me ooit is overkomen. We passen bij elkaar, houden van elkaar, ookal weten we van elkaar dat we niet perfect zijn. En door de dingen die we samen hebben meegemaakt heeft het onze band sterker gemaakt.
Hij laat me voelen wat echte liefde is. Ik had eerder nooit echte liefde gevoelt, want wat moest ik ervan verwachten? Ik dacht dat je samen door een weiland huppelen terwijl er bloemblaadjes om je heen vallen, dat dat liefde is. Maar niks is zoals in films. En onze liefde is echt, de pure variant, waar iedereen van droomt.
Toen we wat voor elkaar begonnen te voelen wist ik dat hij de vader van mijn kinderen ging worden, en dat we ons hele leven samen gingen blijven. Dat we ons hele leven samen blijven is nog maar de vraag, maar ik hoop het natuurlijk wel. Dat hij de vader van mijn kinderen word staat vast.
10 jaar geleden ben ik bevallen van een meisje, het prachtigste kindje in het hele duivelrijk. Flora, mijn prachtige kind, al vanaf de dag dat ik haar op de wereld zette voelde het alsof ik haar al jaren kende. Onze band is nu al heel goed, en, in tegenstelling tot mij, heeft zij wel vleugels gekregen bij haar geboorte.
Ze zijn zwart, en de zilveren gloed maakt het helemaal af. Haar golvende zwarte haar hangt losjes op haar rug, en iedereen aanbid haar, want ze is beeldschoon.
Nu woon ik dus zo'n 12 jaar in de duivelwereld, het is moeilijk, voor iemand die ook nog half engel is. Maar we slepen elkaar er doorheen. Mijn vader, Vidor, Flora en ik zijn namelijk alledrie afwijkende engelen. Maar we zijn niet de enige. Natuurlijk kan je iemand niet dwingen om in een vakje thuis te horen, iedereen heeft de engel en de duivel in zich. En dat gaat niet weg, hoe graag je het ook wil.
Ondanks dat we alledrie afwijkend zijn, zijn we wel de grootste heersers van het rijk geworden, en daarbij hebben we ook gelijk een soort van vriendschap gesloten met de engelen. Maar niemand mag weten dat we afwijkend zijn, want wie weet wat er dan gaat gebeuren...