BEDA KENTİ

ZAMAN

Acı çekiyordum...

Kalbim dikenli tellerle çevrilmişçesine kanıyor göz yaşlarım midemde bulanmalara yol açıyordu.

Yıllar sonra...

Yıllar sonra katilimle karşı karşıya kalmak...

--------------

- Rahata bırak beni abi!

- Abi demeyi ne zaman bırakacaksın! Her şeyi duydum güzelim...

Mavi gözlerini üzerime çivi gibi çakmıştı. Gözlerindeki arzuyu uzaklardaki Beda Kenti insanları dahi görebilirdi. O derece iğrenç... O derece fazla... Kahretsin ki kimsenin bu durumdan haberdar olmaması gerekiyordu. Ama öğrenmemesi gereken en önemli kişi öğrenmişti işte. Şimdiyse aç bir köpek gibi üzerime doğru yürüyordu.

- Poseidon! Yalvarırım yapma! Uzak dur benden. Ben senin kardeşin gibi büyümedim mi?

Sakalları ardına gizlenmiş suratında alaylı bir tebessüm belirdi. İğrendim! Ondan bir kez daha iğrendim.

- Tatlım! Uzatma... Madem sen kardeşim değilsin. O zaman karım olacaksın! Sahi annem kimden peydahlamış senin kadar güzel bir kadını merak ettim doğrusu.

Abim dediğim insan ağzından salyalar aka aka dibime girdiğinde kaçacak hiçbir yerim kalmamıştı. Tek yapabildiğim yalvarır gözlerle ona bakmaktı.

Poseidon yüzünü yüzüme yaklaştırdı. Nefeslerimiz birbirine çarparken gözyaşlarım onun yanaklarına değiyordu ama sessiz çığlıklarım yüreğine asla değmiyordu. Parmaklarımı göğsüne koyarak ittirmeye çalışsam da nafile! Uzun saçları etrafımızı bir perde gibi sarmış yüzlerimiz birbirine muhtaç kalmıştı. Elleri elbisemin ardındaki bacağımı kavradığında acıyla inledim. Artık ağlamıyordum, yüreğimi kusarcasına haykırıyordum sadece.

- Lütfen abi... Lütfen yapma!

Eskiden beri ailede en söz dinlemeyen en başına buyruk olanımızdı Poseidon. Kardeşlikten oluşan bu ailede yaramaz çocuk rolünü üstlenirdi. Zeus bir baba Hera bir anne gibiydi. Demeter en aklı başında olanımızdı. Hades'i hiç görmemiştim. O sanırsam en gizemlimizdi. Bense kardeşleri olduğumu sandığım bu ailede en sessiz olanlarıydım. Fakat yakın geçmişte öğrenmiştim ki ben aslında üvey bir çocuktum. Lanet olsun ki bu üveylik mevzusu başıma Poseidon gibi bir belayı sarmıştı. Şimdiyse onun lanet kolları arasında sıkışıp kalmıştım.

- Abi demeyi kes! Güzelim sen artık benimsin!

Poseidon bacaklarımdaki elini kalçama götürdüğünde ses tellerimi kanatırcasına bağırdım. Bağırmamla evlerde benim için alevlenen tüm ateşlerin harladığını hissettim. Bu iyi bir şeydi. Birileri beni kurtarabilirdi.

Tekrar bağırmak üzere ağzımı açtığımda Poseidon'un dudaklarını dudaklarımda hissettim.

Kolları arasında çırpınırken dudağımı bırakması için var gücümle ısırdım. Kahretsin ki bu onu daha çok tahrik etmişti. Tüm vücudunu vücuduma yasladığında her şeyini hisseder olmuştum. Her an kusabilirdim.

Çırpınmayı bırakarak pes ettim!

Her şey bitmişti benim için artık! Katilim abim sandığım adamdı. Cinayet yerim asla ait olmadığım deniz altındaki kuytu bir mağara.

Cesetim kim bilir nerelerde sürüklenip gidecekti. Gözlerimin kararmaya başladığını hissediyordum. Derken kapı büyük bir gürültüyle açıldı.