. "Ela dinle beni nolur! Seni çok seviyorum lütfen dinle," diyen adama ateş saçan gözlerle baktı Ela. "Ne sevgisi , ne sevgisi! Böyle mi seviyorsun sen? Nasıl yaptın bunu bana ya!Neden yaptın? Hiç için acımadı mı? Aklına gelmedim mi hiç?"diye bağırı...
Ela gülümseyerek baktı arkasındaki kocaman hastaneye. Hayatının en güzel haberini almıştı dakikalar önce. 6 haftalık hamileydi! Bir an önce Baran'a söylemek istiyordu. Çok sevinecekti. Belki bir aydır doğru dürüst gülmeyen yüzünü bu haber güldürürdü. Baran'ın son halleri aklına geldikçe çok üzülüyordu genç kadın. Kıskanç tavırları yüzünden kendinden uzaklaştıktığı bile düşünüyordu Baran'ı ama bu mükemmel haberle her şey eskisinden daha güzel olcaktı biliyordu. Hem artık aralarına bozan o kadın da yoktu. Baran laf arasında istifa ettiğini söylemişti. Baran'a bu haberi nasıl vermesi gerektiğini bilmiyordu. Heyecandan eli ayağı titrerken arabasını şirkete doğru sürdü. Akşama kadar bekleyemeyecekti. Ne kadar güzel bir süprizle bu haberi vermek istese de sevincini hemen paylaşmak istiyordu. Kutlamalarını sonra da yapabilirlerdi. Arabanın içini Ela'nın şen kahkahalarını doldururken dünyanın en mutlu insanı olduğunu hissediyordu.
Arabayı valeye verdiği gibi koşar adımlarla asansörü yakalamış şaşkın bakışlar eşliğinde Baran'ın odasının olduğu kata çıkmaya uğraşıyordu heyecanla. Asansörün durmasıyla dışarıya attı kendisini. Masasında oturan Selam hanıma selam verip Baran'ın müsait olup olmadığı sordu. "Tabi Ela Hanım, odasında Baran Bey." Diyen kadına gülümseyip kapıyı tıklatarak içeri girdi. Baran Ela'yı görünce ayağa kalkmış karısının neşeli hallerini sorgulamaya başlamıştı. "Canım,hoş geldin." Diyen adama yaklaşıp sıkıca boynuna sarıldı. "Ne bu neşe,"dedi gülümseyerek Baran. Ela gülümseyerek koltuğa oturup Baran'ı da yanına oturttu. "Ben nasıl söylemem gerektiğini bilmiyorum galiba,ama deli gibi gibi de söylemek istiyorum." Diye mırıldanan karısına baktı anlamsız gözlerle. "Ela söyler misin güzelim." Dedi. Birleşen ellerine baktı ilk önce Baran,sonra karısının gülen gözlerine, meraklanmaya başlamıştı. "Hamileyim!" diyen karısına baktı şaşkınca. Hiçbir şekilde tepki veremiyor sadece Ela'ya bakıyordu. Kendini asla affedemezken karısı bir de ona mükemmel bir hediye mi sunuyordu? Hak ediyor muydu bunu Baran? Böyle mücizevi bir haberi duyduğunda sıkıca karısına sarılıp mutluluğunu paylaşmalıydı değil miydi? Baran neden hiçbir tepki veremiyordu. Hak etmediği için miydi? "Baran bir şey söylesene,"diyen karısının dolu dolu gözlerine baktı. Bu bebek onların mucizesiydi. Her şeye en baştan başlayacaktı Baran. Eskisinden bile daha güzel bir evlilikleri olması için elinden geleni her şeyi yapacaktı. Ela'yı el üstünde tutacak,sevgisini hiç eksik etmeyecekti. Karısı bu hak etmeyen adama bir bebek veriyordu ya her şeyi hak ediyordu. "Sen ciddisin? Bebeğimiz olacak yani bizim!"diyen kocasına heyecanla başını salladı. Baran da daha fazla dayanamamış sıkıca kollarının arasına almıştı karısını. "Seni çok seviyorum. Deli gibi seviyorum seni. Teşekkür ederim sevgilim,çok teşekkür ederim."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Baran elinde ki son tabağı da yemek masasına koyduğunda yanına gelen karısına genişçe gülümsedi. Mutlu haberi sevdikleri ile paylaşmak için evlerinde bir yemek vermek istemişlerdi. İki aşığın yüzünden silinmeyen gülümsemeleri ne kadar mutlu olduklarının kanıtıydı. Baran bugün herşeyi bir kenara bırakıp sadece karısıyla,ailesiyle yaşadığı mutluluğu paylaşmak istiyordu. Karısının gözlerinde ki mutluluğu söndürmemek için elinden gelen her şeyi yapacaktı. Eve geldiği gibi ufak bir tatil ayarlamış misafirlerini uğurladıkları gibi yola koyulacaklardı. Ela'nın daha haberi olmasa da çok sevineceğini biliyordu. O lanet geceden beri karısının yüzünü güldürememiş değil yüzünü güldürmek tenine bile dokunamamıştı. "Baran onlarda çok sevinecekler dimi,Hande'nin tepkisini çok merak ediyorum." Dedi kıkırdayarak Ela. Baran koluyla karısını sarıp başına ufak bir öpücük kondurdu."Çok sevinecekler tabi ki. Kocaman ailemize bir ufaklık katılacak"dedi gülümseyerek. Düşüncesi bile inanılmaz gelirken böyle bir şeyin varlığıyla sevinçten aklını yitirecek gibi oluyordu Baran. Çaresizliğinin ilacı olacaktı bu bebek, Allahın ona verdiği şanstı.
