Yağmur Sonrası

Yağmur Sonrası 6.Bölüm

Ela'nın hıçkırıkları odayı doldururken Baran'ın ne yapacağını hakkında hiçbir fikri yoktu. Ela titreyen elleriyle kapıyı açmaya çalışınca kendine gelip hızlıca kapıyla onun arasına girdi. "Ela yalvarırım dur!"dediğinde Ela cevap dahi verebileceğini düşünmüyor gözünün önünden gitmeyen resimler çığlıklar atıp ağlamasını sağlıyordu. Ellerini tutmaya çalışan adam hıçkırıklarının çığlıklara dönüşmesini,Ela'nın hışımla kendisinden uzaklaşmasını sağlamıştı. "Dokunma,sakın dokunma bana," diyerek bağıran kadın ayakta durabileceğini sanmıyordu. Sendeleyerek kendini koltuğa attığında Baran ayaklarının ucunda diz çökmüştü. "Defol git, görmek istemiyorum seni. Sevgiline git," diye bağırdı tekrar Ela. Canını istese vereceği kocası onu aldatmıştı! Başkasına dokunup başkasını öpmüştü. Belki de aşık olmuştu. Ela diri diri gömüldüğünü hissediyordu. Kalbi Baran'ın ellerinde hiç acımadan yakıyordu canını. O kadının yanında çırılçıplak uyuyan kocası onundu! Kendisini seviyordu,başkasına nasıl dokunmuştu? Hiç mi aklına gelmemişti Baran'ın. Hiç mi içi yanmamıştı. Ne olacaktı şimdi? Nasıl devam edecekti hayatına Ela? Bebeği aklına gelince kollarını sıkıca karnına sarıp ağlamaya devam etti. Ela güçlü değildi ki nasıl katlanırdı bu kadar acıya? Baran onu kandırmıştı! Sevildiğine inandırmış şimdi de tüm hayallerini yıkmıştı."Yalancısın sen! Kandırdın beni,aldattın!"diyerek hızlıca ayağa kalktı.Baran'da onunla kalkmış karşısına dikilmişti. "Ela dinle beni ne olur! Seni çok seviyorum lütfen dinle," diyen adama ateş saçan gözlerle baktı Ela. "Ne sevgisi , ne sevgisi! Böyle mi seviyorsun sen? Nasıl yaptın bunu bana ya!Neden yaptın? Hiç için acımadı mı? Aklına gelmedim mi hiç?"diye bağırırken başta güçlü çıkan kısılıp hıçkırıklara bırakmıştı yerini."Dinle beni yalvarırım." Diyen adama bakıp yerde duran fotoğrafları aldı eline. Uzun uzun bakıp Baran'ın yüzüne fırlattı. "Neyi dinleyeceğim Baran? Her şeyi açık değil mi? Aldatmadım seni diyebilir misin? Dokunmadım ona,seni yıkıp geçmedim desene Baran!" diye bağıran kadına cevap veremedi Baran. "Neden susuyorsun? İhanet etmedim sana de yalvarırım. Yaşatma bana bunları!"diyerek yere çöken kadına baktı Baran. Çaresizlik buydu, acı buydu! Gözyaşları içinde yere çöken karısıydı kalbin cayır cayır yanması. Hıçkırıklarla ağlayan karısına ağlama diyerek sarılamadı Baran,sakinleştirip yüzünü güldüremedi aksine bile bile yaktı karısını, onun yüzünden Ela'nın ağlamasına dayanamazken şimdi karısını paramparça etmişti. "Gitmek istiyorum. Yüzünü bile görmek istemiyorum." Diye sayıklayan karısına bir cevap bile veremiyordu şimdi. Durmadan çalan telefonu açtı sinirle. Telefon bir türlü susmuyordu. Can'dı arayan annesinden ve babasından bahsediyordu. Kaza yaptıklarını hemen gelmesi gerektiğini söylüyordu. Elindeki telefonu hızla karşısındaki duvara fırlatıp yumruğunu duvara geçirmişti. Ne yapacaktı şimdi? Bir yanda karısı bir yanda ailesinin canı vardı? Nasıl bir oyundu bu! Hayatı çok güzel ilerlerken kendi kendine bok etmişti hayatını! Korkuyla bir köşeye sinmiş karısına baktı. İçini çeke çeke kendisine bakıyordu. Öyle masum öyle savunmasız bakıyordu ki Baran gözlerinden akan yaşlara hakim olamıyordu. Kolay mıydı bu kadar bir hayatın tepetaklak gelmesi. Derin bir nefes alıp yerde oturan karısının karşısında diz çöktü."Annemler kaza geçirmiş.Seni eve bırakacağım şimdi.Oradan hastaneye gideceğim. Lütfen sakin ol. Düşündüğün gibi değil hiçbir şey. Seni çok seviyorum,herkesten çok seviyorum."diyen kocasına "kaza mı?"diye mırıldanan karısına"Evet." diyerek cevap verdi iki dakika içinde çantalarını toplayıp kalkması için Ela'ya elini uzattığında karısı iğrenir gibi kendisine bakmış oturduğu yerden kalkmıştı. Biraz sendelese de kendini toplayıp zar zor arabaya kadar yürümüştü. Baran'la gitmek istemese de Ailesi bu durumdayken daha zor bir duruma sokmak istemiyordu. Baran'ın bakışları eşliğinde arka koltuğa oturduğunda adam da arabaya binip kapıyı hızlıca çarpmıştı. Siniri kendineydi Ela çok iyi biliyordu. Belkide yakalandığı için kendini suçlu hissediyordu,olabilirdi.