Yağmur Sonrası

Yağmur Sonrası 7.Bölüm

Genç kadın karşısına dikilen kadının suretiyle ne yapacağını şaşırmıştı. Ne yapmaya gelmişti buraya? Belki bir tesadüf belki de sevgilisine destek olmaya gelmişti,kimbilirdi.Ateş saçan gözlerini Baran'a çevirdi. Korku dolu bakışları kendisine sabitlenmiş tepkisini ölçmeye çalışıyordu. Hiç kimseden ses çıkmazken Nehir gülümseyerek elini Baran'ın koluna koyduğunda Ela derin bir nefes aldı. Baran'ın hışımla kolunu çekmesi hiçbir şey ifade etmiyordu. "Baran çok geçmiş olsun. Nasıllar?"dedi Nehir. Sanki hiçbir şey olmamış gibi davranması Ela'yı iyice çileden çıkartmıştı. "Defol git burdan."diyen kocasına baktı acıyan gözlerle. Şuan içinde olduğu duruma inanmıyordu. Kocasının metresiyle karşı karşıyaydı ve hiçbir şey yapamıyordu. "Baran neden böyle yapıyorsun? Kaç gündür arayıp sormuyorsun da. Üzülüyorum,"diyen kadın sanki Ela yokmuş gibi davranıyordu. "Ne diyorsun sen? Ne zaman aramışım ben seni,"diyen Baran'ın sesi uzaktan geliyordu. Nehir'e onun gülümseyen yüzüne kitlenmişti. Bebeğini düşünmeliydi. Çekip gitmeliydi burdan. "Aşk olsun o gece hiçte öyle demiyordun ama,"diyen Nehir dudaklarını büzük Baran'a daha çok yaklaşmıştı. Ela dayanamayacığı hissediyordu. "Yeter," diyerek bağırdı. "Yeter.Gitsin bu kadın burdan,gönder Baran," Baran ise ellerini karnında birleştirmiş kadını bakıp gözlerini yumdu sıkıca.Karısını ne durumlara düşürmüştü böyle. En önemlisi Nehir'in oynadığı oyuna inanıyordu Ela. Baran o kadının ne yapmaya çalıştığını çok iyi anlamıştı. Ela'nun bu tuzağa düşmesine izin vermeyecekti. "Ela bana inanmalısın tamam mı? Yalan söylüyor," diyerek Ela'nın yanına yaklaşmaya çalıştı."Sakın,sakın yaklaşma bana!" O sırada yanlarına yaklaşan Hande ne olduğunu çözmeye çalışıyordu. Baran'la aralarında bir şeyler geçtiğinin farkındaydı ama aklına gelen düşüncelerin oluru yoktu. Baran'ın Ela'ya duyduğu aşkı cümle alem bilirdi. Arkadaşının sendeleyerek Baran'dan uzaklaşmaya çalıştığını görünce koşar adımlarla Ela'nın yanına gitti. Ela sanki çölde su bulmuş gibi Hande'nin kollarına atmıştı kendisini. "Götür beni burdan yalvarırım,"diyen arkadaşının bitkin haline bakti ilk önce sonra keyifle gülümseyen Nehir ve pişmanlıkla bakan Baran'a takıldı gözleri. "Tamam tamam kuzum gidiyoruz." Diyerek Ela'nın koluna girdi. Baran ise çaresizce yüzüne bile bakmadan arkasını dönüp giden karısına bakıyordu. Dur gitme diyemedi. Hakkı yoktu onu durdurmaya. "Baran iyi misin," diyen kadına döndü hışımla."Ne diyorsun sen lan! Anlamıyor muyum senin ne yaptığını. Seni bir daha Ela'nın etrafında göriyim bitiririm seni anladın mı?"diyerek var gücüyla bağırdığında Nehir irkilmiş ama duruşunu bozmamıştı. Nasılsa planladığı oyunu kazanmıştı. "Şimdi defol burdan,"diyen adama "yine görüşeceğiz,"diyerek arkasını dönüp keiyfle gülümseyerek arabasına doğru yol aldı.

Ela ise başını arabanın camına dayamış Hande'nin tüm sorularını cevapsız bırakıyordu. Bir süre sonra arkadaşı da onu kendi haline bırakmıştı. Hande evinin önüne park ettiğinde yavaşça arabandan inip eve doğru ilerledi. Sıcak bir duş alıp her şey bitip gidene kadar uyumak istiyordu. Uyandığında Baran diye birisi hiç hayatında olmasın istiyordu. Baran sadece ona değil tüm güzel günlerine ihanet etmişti. Onunla geçirdiği hiçbir günü hatırlamak istemiyordu Ela. Nasıl bir sınavdı bu. Sevdiği aşık olduğu adamın adını bile duymak istemiyordu şimdi. Baran'sız olmayı hiç düşünmemişti Ela. Çünkü onun Baran'ı onu bırakmaz,ölene kadar onu sevip kollardı. O ihanet eden kendi kocası aşık olduğu adam değildi. Onun dünyasında Baran hayallerini süsleyen bir adamdı. Şimdi karşı karşıya olduğu Baran tüm hayallerini yıkmıştı. Her şeyiyle güvenip kalbini açtığı adamın babasından hiçbir farkı kalmamıştı. Kendi çocuğunu düşündü. Oda kendisi gibi babasından uzak büyümeyi hak ediyor muydu. Kendisinin ilk aşkı babasıyken bebeği o duyguyu bile tadamayacaktı belki de. Hepsi Baran'ın suçuydu,hem kendini hem de bebeğini yıkıp geçmişti.