Zoey: the Road leads to Rome (Completed)

Chapter 28- Follow the Light

Rome's POV

Dinala namin si Zoey sa hospital dahil sa pananakit ng tiyan. Dad decided to perform an emergency cesarean. After that, deretso ng ooperahan si Zoey para tanggalin ang cyst niya.

Habang nasa operating room si Zoey, tinawag ako ng isang nurse para daw makita ko ang mga baby. Nasa incubator sila dahil kulang sa buwan. Sobrang liit ng mga anak ko at kulubot pa ang mga balat.

And somehow, may konting kirot ang nawala ng madinig ko silang umiyak. Buhay sila... buhay silang dalawa.

Magkamukha sila... only a tag on their foot that differentiate them. Baby A Ramirez, Baby B Ramirez.
Matutuwa kaya si Zoey kung papangalan kong A & B ang kambal?

Nasa viewing window ang mommy at ang mga tita ko. They are looking at my twins and taking pictures. Mom has tears on her eyes. Tita Sam even jokes at her.

"Lola kana D." Sabi ni Tita Sam which made my mom chuckled.
"Ano itatawag sayo ng mga apo mo?" Tanong sa kanya ni Tita Lise.
"Lola D." Sagot ni Tita Sam.
"Ano ka... Nonna... Tapos kay Tristan, Grampy..." sagot ni mommy.
Naghagikgikan sila Tita. Kahit papano, napangiti nila ako sa kulitan nila.

Bumalik ako sa tapat ng operating room at hinintay ang paglabas ni daddy.

Sabi ni daddy, natanggal daw nila ang 20 cm. na cyst kay Zoey. Kinailangan daw nilang tanggalin ang left ovary niya para mapigilan ang cancer cells. Kailangan daw ibiopsy ang kanang ovary para matest kung naapektuhan na. Kailangan naming maghintay ng result. Nasa priority list si Zoey dahil kay daddy. I am grateful enough for my parents for extending their help.

"She's our daughter, Rome." Dad said to me.

Nasa ICU si Zoey dahil sa hindi maipaliwanag ng mga doctor na dahilan, hindi siya gumigising. Halos hindi umuuwi si daddy dahil nakabantay din siya kay Zoey at sa mga lab test.

"Rome, kailangan mong magpahinga." Cailee said to me when she entered the ICU. Hindi ako umaalis sa tabi ni Zoey. Wala kahit isang nurse ang nakapagpaalis sa akin sa tabi niya.
"Okay pa ako Cailee." I replied to her.
"Kailangan mo ding kumain at magpalit ng damit." She insisted.
"Okay pa ako Cailee." Sagot ko ulit sa kanya. Ayaw kong magsalita pa. Hindi ko alam kung kailan gigising si Zoey. Gusto ko siyang makitang gumising.
"Tinanggal na sa incubator ang kambal. Rome, kailangan mo din silang puntahan."
"Hindi ako aalis dito Cailee. I will not leave her again."

Cailee saw those tears that I keep hiding from everyone.
"I will be with the twins... Ako ng bahala sa kanila." She said and left the room.

"Zoey... open your eyes... Malakas ang kambal. Wala na sila sa incubator. Kailangan mo ding magpalakas." I whispered to her. Brushed some of her hair that's on her face. I tucked it under her ears.
"Gumising kana. Please." I begged her.
"Mahal kita Zoey..." I cried on her hand... I want to say it all but I want to say it when her eyes opened.

Dad said that the cancer cell is spreading and she needs to undergo a chemo theraphy. Pero kailangan niyang gumising. Tatlong araw na siyang hindi gumigising. Tatlong araw na din akong hindi natutulog.

"Rome, merong kwarto kaming kinuha. Magpahinga ka muna doon. Kailangan mo din maligo. Para kay Zoey..." Daddy said to me ng puntahan niya ako sa ICU.
"Ayaw ko siyang iwan."
"Ako muna ang magbabantay dito. Do this for Zoey. Kailangan malinis ka pagbalik mo dito." My dad shoo me.

I went to the room that dad told me and my mom asked me to eat after I took a shower. I never though I am this tired until my back hit the bed and sleep overcomes me.

Nagising ako na walang kasama sa kwarto at madilim na sa labas. Nagmamadali akong lumabas ng kwarto at tumakbo papuntang ICU. Nakasabay kong tumatakbo si Allison, Carlos, Jon at isa pang babae na hindi ko kilala sa may hallway.

Pagdating ko sa ICU, nirerevive si Zoey ng mga doctor. Hindi nila ako pinayagang pumasok. Sinarado nila ang bintana kaya naiwan kaming lahat sa labas. Daddy is with her.

"Zoey..." Tawag ko sa kanya. Umiiyak si Cailee na nakasandal sa pader. Si Mommy naman ay pinapakalma ni Londo. Hindi ko namalayan na umiiyak ako.
"Zoey, follow the light." Allison murmured.
"Zoey... dammit..." Sigaw ko sa kana na parang maririnig niya ako. Baka sa kaling marinig niya ako.
  "Hindi ko kayang mag-isa." Nanghihina akong napaupo.

"Are we late?" Tanong ni Carlos. Hindi ko alamkung sino ang kausap niya... Hindi ko gustong marinig ang sagot.

After a few minutes, lumabas si daddy. First time kong makitang nanginginig sidaddy. Napasandal siya sa pintuan.

"She's still with us." He said. Napaupo na din sa floor si daddy.
"Is she stable?" Tanong ni Cailee.
"Under monitoring." Sagot ni daddy.  "Sheneeds to rest. We need to leave her."
"No... I won't leave her again." I replied but not looking to them.

Isa-isang lumabas ang mga doctor at nurse sa kwarto ni Zoey. Hindi komaintindihan ang mga sinasabi nila. Pumasok ako sa kwarto ni Zoey at naupo satabi niya kahit pilit akong pinapalabas ng ibang doctor.

"Let him." My dad said to them.

"Huwag mo na akong tatakutin ng ganun. Hindi ko kaya ng wala ka Zoey. Hindi kokaya. Gumising ka na. Harapin natin 'to ng magkasama. Sabi mo sa video mo mahalmo ako. Mahal na mahal kita. Gumising ka na.... Please, I'm begging you. Please, wakeup." I whispered to her while crying and holding her hand.

Hindi ko namalayan na pumasok si Allison. I am focus on whispering to Zoey howmuch I love her to notice them... She and the other girl.

"Rome... Pwede kong kausapin si Zoey." Allie said to me.
Napatingin ako sa kanya.
"Let me try to talk to her... Please." She begged.
"Allie, please begged her to wake up." I said to her. Tumango si Allison.

Pinausog niya ako ng kaunti at hinawakan niya ang kamay ni Zoey. And isangkamay niya ay hawak ng babaeng kasama niya. Nang tumango si Allison, sabaysilang nagbigkas ng hindi ko maintindihan na mga salita bago natulala siAllison.

"Zoey... Can you hear me?" I hear Allison softly said.
"Follow the light Zoey... Follow my voice." She murmured.

And the room turns colder than normal.