Zoey: the Road leads to Rome (Completed)

Chapter 30- Allie saved the day

Rome's POV

Naghihintay kaming lahat sa labas ng ICU habang tinitingnan ng mga doctor si Zoey.

"Salamat Allie." Yinakap ko si Allison sa saya.
"She will be fine, Rome." She tapped my shoulder. "Huwag ka ng mag-alala, ligtas na siya."
Bumitaw ako kay Allison saka humarap sa kasama niya.
"Thank you." I told her.
"I'm Beth, pinsan ni Allie. And you're welcome. Although kailangan kong bumalik kay Zoey pagkalabas ng mga doctor." She looked back at the closed curtain.
"I can't help her completely pero kaya kong pigilan kumalat yung cancer."

Tumango ako. Grateful for all the help they will give. Gumaling lang si Zoey.

"Allie, kailangan mo ng umalis ngayon. Hindi ka dapat magtagal sa hospital." Beth said to pale Allison.
"Bakit? Ano problema? May masakit ba sayo Allison?" Natanong ko.
"She opened her portal to the spirits para makausap niya si Zoey kanina. Hindi na niya maisasara yun once nabuksan. Maraming spirits dito... Halos kapareho sa isang sementeryo. They will try to talk to her... And it will be... chaos to her mind." Beth explained.
Pumikit si Allison. She tried to catch her breath.
"Allie, tara na... Sasamahan kita." Yaya ni Beth sa kanya. Umilling si Allison.
"Kailangan ka pa ni Zoey." She replied.
"Ako ng bahala kay Allison. Okay ka lang maiwan dito Beth?" Tanong ni Carlos. Tumango si Beth.
"Okay lang ako. Si Allie ang kailangan lumayo dito. Lagyan mo siya ng asin sa ulo. It will help." Bilin ni Beth kay Carlos.

"Allison, maraming salamat." What did she gave up for Zoey? "Utang namin sayo ito."
"Wala yun Rome. You will not make it kung nawala si Zoey. And we will lose the two of you. Trevor will be here, huwag kang magwawala. Kausapin mo siya. Meron siyang mahalang sasabihin sayo." She tapped my shoulder again and walk away with Carlos. Ayaw kong isipin si Trevor sa mga oras na ito.

"Gaano kalaki ang sacrifice na ginawa ni Allie?" I asked Beth while looking at Allison.
"Sabi ni lola bago siya mamatay, huwag daw kaming makikialam sa balanse ng buhay. Once na iguide namin pabalik sa lupa ang isang kaluluwa na papanaw na, magiging bukas ang katawan namin sa mga spirits. Maari na namin silang mapakinggan..." Umiling si Beth at tumingin sa akin.
"Iba ang makakita ng multo kaysa mapakinggan mo sila. At iyon ang nangyayari kay Allison ngayon. Napapakinggan niya ang mga namatay dito sa hospital ng sabay-sabay. Hindi ko alam kung paano siya tutulungan."

"She saw what will happen to me?..." I said.
Tumango si Beth. "She knew you will kill yourself and the twin will leave behind. She saw how it will affect your friends..." Tumango si Beth to point out our friends that are waiting for the doctors to come out.
"Walang masyadong kaibigan si Allison. Kaya ginawa niya ang kaya niya para mailigtas ang kaibigan niya. It's worth it Rome. Masasanay din si Allie sa mga bumubulong sa kanya."

"Gaano kalaki ang utang namin sayo?" Tanong ko naman sa kanya.
Nangiwi si Beth. "Well, si Allie ang nangako sa akin at hindi naman kayo. Medyo galit lang si tatay dahil sa pagtakas ko. Kailangan kasing may umalalay kay Allie bago siya pumunta kung saan man nandoon si Zoey kanina para makabalik siya dito."
"Sasama ako sa inyo kapag nagpaliwanag ka sa tatay mo. The least I can do is save you from his anger. Thank you sa tulong ninyo."

"Wala yun." Nilibot ng tingin ni Beth ang mga kaibigan ko. "Mabuti at merong kaibigan si Allie na hindi iba ang tingin sa kanya. Mahirap lumaki ng naiiba ka sa karamihan." Beth smiled at her thought.

Ang una kong naisip ng makita ko si Trevor na palapit sa ICU ay sapakin siya at ilayo kay Zoey. Pero ang bilin ni Allison, kausapin ko ang kumag. Kaya I waited him with my fist closed and tried to calm my raging anger.

"Kamusta si Zoey?" Tanong ni Trevor. Mukha siyang kinakabahan.
"Gising na siya." I replied.
"Yung mga bata?" Tanong nya ulit.
"Okay naman ang mga anak ko." Pinakadiin ko ang ANAK KO.
Saka pa lang huminga ng normal si Trevor. Nagpipigil siya ng paghinga.

"Pwede ka bang makausap ng maayos Trevor?" Tiningnan ko siya sa mata. Trevor didn't backed away.
"Huwag dito." Gab tapped both our shoulder. "Samahan ko kayo sa kwarto."

Ayaw kong sumunod dahil maiiwan ko na naman si Zoey.
"Kami ng bahala kay Zoey. Sige na Rome. Kailangan nyong mag-usap ni Trevor." Cailee pushed us to move.

Nilock ni gab ang pintuan pagpasok namin sa kwarto. Tumayo siya sa tapat nito at humalukipkip. Parang boucer sa club ang tindig.

"Ano ang ginagawa mo dito, Trevor?" Tanong ko sa kanya.
"Dinadalaw ko si Zoey." Sagot nito.
"Ilang araw na si Zoey dito, ngayon mo lang pupuntahan? Hindi mo naabutan na nirerevive siya." Napatingin sa akin si Trevor. Nagtatagis ang mga bagang.
"Sino ka ba talaga kay Zoey, Trevor?"
"Hindi niya sinabi sayo? Baka hindi ka importante gaya ng inaakala mo?" Sagot ni Trevor sa akin.
"Huwag kang kupal, Trevor." Sabat ni Gab. "Tinatanong ka ng maayos. Binibigyan ka ng chansa dito."

Hindi kumibo si Trevor.

"Kung importante ka kay Zoey, kaya kong tiisin ang mukha mo para sa kanya. Kung lalapit ka sa mga anak namin, kailangan kong malaman kung sino ka talaga. Ngayon, kung hindi ka magsasalita, kalimutan mo ang mag-iina ko." Konting-konti na lang, sasabog na ako kay Trevor. Macoconfine 'to pagkatapos ko siyang gulpihin. Isang sagot pa ng pabalang.

Huminga na malalim si Trevor. "Kapatid ko si Zoey." Sagot nito.
Hindi iyon ang inaasahan kong isasagot niya. "Anak ako sa labas ng papa niya."

"Hindi si Zoey ang tipong ikakahiya ka. Bakit hindi niya sinabi sa akin na kapatid ka niya? Hiniling mo ba?" Pigil pa rin ang galit ko sa mga oras na ito.
"I am protecting her from my family..." He replied.
"Or you are protecting yourself from shame?  Either way Trevor, you cause us more damage from asking her to keep it from me."

And the hell went loose. Kumawala ang kamao ko sa mukha ni Trevor.

"You fucking son of a bitch... If you have a little care for Zoey, you will not asked her to keep it from me... To keep it from us. You are not saving her... You are saving your goddamn self. You selfish douchebag" Iniwat ako ni Gab ng aabutin ko pa si Trevor na nakaupo sa sahig. Nagdudugo ang labi.

"Kung hindi mo kayang ipagmalaki si Zoey na kapatid mo. Huwag ka ng lumapit sa kanya." Nakapagitna sa amin si Gab. I really tried to calm my nerve.
"She welcomed you with open arms and you hide her as if sya ang anak sa labas. Shame on you." Tumalikod ako at iniwan sila ni Gab sa kwarto.

After the anger subside, I felt shame to myself for being jealous to Trevor since I saw him holding Zoey on her father's wake... Damnation!!! Bakit lagi na lang ako ang huling nakakaalam?