Controle {NEDERLANDS}

24 jaar oud

Na 6 jaar in Engeland geweest te zijn ben ik vanaf vandaag weer thuis. Alleen voelt thuis helemaal niet meer als ‘thuis’. Ik durf m’n ouders niet meer aan te kijken na alles wat er is gebeurd, en ik ben bang dat ze merken dat er wat me aan de hand is. Als ik net te lang met ze aan het praten ben en ze vragen ernaar, dan ben ik bang dat ik alles er alsnog uitgooi, terwijl het al zo lang geleden is. Dat mag nooit gebeuren. Mijn ouders kunnen nooit te weten komen wat er is gebeurd tussen mij en Bert. Sinds m’n opa is overleden, heeft m’n vader het ook moeilijk en hij en Bert hebben elkaar nodig. Samen komen zij erdoorheen. Ik gun Bert het verdriet wel, maar als ik zie hoe kapot hij eraan gaat, weet ik dat hij zijn broer nu echt in de buurt moet hebben.

Het is over een week Pasen en m’n ouders hebben de hele familie uitgenodigd, wat betekent dat Bert ook komt. Ik heb nog zo tegen m’n ouder gezegd dat ik liever met z’n 3en Pasen wil vieren, omdat ik zolang ben weggeweest maar zij denken dat het juist leuker is als we met veel mensen zijn en om mijn terugkomst met z’n allen te vieren, jay…

1 week later

M’n oom, tante en neefjes zijn er al, en ik heb ze zó gemist! Ik ben achteraf wel blij dat m’n hele familie er is vanavond, alleen Bert had er niet hoeven zijn. Gelukkig zijn er nu zoveel mensen thuis dat ik nooit met Bert alleen zal zijn.

Bijna iedereen is er al, alleen Bert moet nog komen met m’n tante, neefje en nichtjes. Als de bel gaat heb ik echt geen zin om open te doen, maar m’n ouders zijn druk bezig met eten klaar maken dat ik toch naar de deur toe loop. Ik doe de deur open en daar staat Bert, ik heb hem meer dan 6 jaar niet gezien maar zodra ik hem in de ogen kijk komen gelijk alle herinneringen weer naar boven. Ik zie de boze blik in z’n ogen en voel alle klappen weer opnieuw. Hoe hij op me ging liggen en in een groot monster veranderde.

‘Hé Laura! Hoe gaat het nu? Wat zie je er goed uit!’ Hij komt naar me toe om me 3 zoenen te geven, en bij de 2e fluistert hij in m’n oor: ‘Je ziet er nog beter uit dan vroeger, ik heb je echt heel erg gemist’. Hoe durft die man überhaupt nog tegen mij te praten. Ik probeer niets te laten merken, want m’n tante, neefje en nichtjes staan er ook nog. Gelukkig loopt hij naar binnen terwijl ik de rest begroet.

Tijdens het eten kan ik m’n gedachten er niet echt bijhouden, telkens komen de herinneringen aan vroeger weer boven en nu komen er ook flashbacks. M’n moeder denkt na het eten ook nog leuk te zijn door te vragen of ik wel helpen met de tafel afruimen en het toetje klaar te maken. Ziet ze niet dat ik daar nu echt geen zin in heb? Ziet ze niet dat ik helemaal nergens zin in heb?

‘Nee Mam, je ziet toch dat ik nog ben? Ik ben net een beetje aan het wennen hier, ik voel me helemaal niet meer thuis hier! Zoek het zelf maar lekker uit, ik ga naar boven.’

Ik ging op m’n bed liggen en ik barstte in huilen uit. De confrontatie met Bert was heftiger dan ik had verwacht. Ik weet dat ik me niet zo had mogen gedragen naar m’n moeder toe, maar ze ziet het gewoon niet. M’n ouders komen m’n kamer binnen en we krijgen nu nog ergere ruzie. Ik weet dat ik fout was, ik had me nooit zo mogen gedragen waar ook nog de hele familie bij was. Maar ik ga niet naar beneden om m’n excuses aan te bieden. Ik kan Bert echt geen moment langer zien. Dan kijkt hij me weer aan met z’n rotkop en slijmerige glimlach.

Ik ga maar tv kijken om te proberen m’n gedachten ergens anders te brengen. Maar zelfs met m’n raam dicht hoor ik Bert nog lachen in de tuin.

Ik hoor iets op de achtergrond en het duurt even voordat ik doorheb dat ik in m’n bed lig en dat iemand m’n kamer binnen komt lopen. Dat zal Bert wel zijn, die me even een bezoekje komt brengen. Ik pak het gevaarlijkste voorwerp dat in m’n buurt ligt. Maar het zijn m’n ouders die vertellen dat iedereen inmiddels al lang naar huis is en ze laten me nog even weten dat ze mijn gedrag echt niet acceptabel vonden. Ik zie op de klok dat het inmiddels al 22 uur is, maar ik ging om 19 uur naar boven. Zolang heb ik echt niet boven gezeten toch?