Benim Katilim Annem

GİRİŞ

Yanağından süzülen her bir gözyaşı onların kalan son günleri olacaktı.

Hüznü ile onu üzen herkesten intikamını alacak, solmuş yaprakları ilkbaharın çiçeği gibi yeniden açacaktı.

3 yaşında iken babasının ölümüne şahit olan bir kızdı o, öz annesi tarafından asil bir aileye evlatlık verilmiş bir sonbahar ağacıydı. Yaprakları giderek dökülüyor, ölümüne doğru giderek yaklaşıyordu.

Soğuk bir rüzgar esti, gök gürledi, şiddetli rüzgarın etkisiyle havaya doğru uçan şalı gökyüzünde daireler çizdi. Yüzünde tek bir mimik oynamaksızın, karşısında ki eski gri binaya baktı. Bir zamanlar çocukluğunu geçirdiği yetimhane, bir harabeye dönmüştü. Kırık camlarından doğrulan küçük çocuklar düşünce ile gökyüzüne bakarlarken bir anda çocukluğu göz önünde canlandı. Buraya bırakıldığı an dudaklarından çıkan ilk kelime 'Anne...' olmuştu. Saatlerce ağlamış ve sızlanmıştı. Onunla ilgilenen görevliler ise ona annesinin yakın zamanda geleceğini, onu buradan alacağını söylemişlerdi. Burukça gülümsedi Damla, hayır o gelmemişti. Ve hiç bir zaman gelmeyecekti.

Anne ve baba sevgisi görmeyen bir kızdı o, en iyi şartlarda büyütülmüş, karnı her zaman tok bırakılmış, çeşit çeşit kıyafetlere sahip olmuştu. Fakat sahip olamadığı tek şey, 'Aile sevgisiydi.'

Hayatını tek bir gerçeğe adamıştı, annesi bu şehirde, günahların şehri Ankara'nın tehlikeli bir semtinde yaşıyordu. Onu bulmanın tek yolu ise, burada ki insanlardan biri gibi davranıp içlerine sızarak annesi hakkında bilgi edinmekti.

Ve bunun için yapması gereken ilk iş, kendine yepyeni bir sayfa açmaktı. Yalanları ile dolduracağı, kara bir sayfa...

Onu bulduğunda belki onu istemeyebilir, kızı olduğunu inkar edebilirdi. Fakat ne olursa olsun onu bulduğu ilk an, yüzüne bakıp 'Neden?' diye soracaktı. 'Neden beni sevgiden mahrum bıraktın 'anne'?'

Hayatı boyunca herkes masumluğundan, saflığından yararlanmış, onu bir kukla gibi oynatmıştı. Şimdi oynatma sırası ondaydı.

Acımak yoktu,

Güvenmek yoktu,

İyimserlik yoktu,

Ve en önemlisi;

Aşk yoktu!