KAYBOLAN SIR

BÖLÜM 3

Günlerdir evden dışarı adım atmadım . Babam defalarca çıkmamı söylese bile benim içimden gelmiyordu . Günlerimi uyuyarak sık sık babam ve Çağla ile konuşarak geçirdim . O kadar kötü durumdayımdým ki . Şu bir hafta da kendimi tanıyamaz hale geldim . Yalnızlık dayanılmaz oluyormuş bunu anlamış oldum . Peki ben bu yalnızlığa alışacak mıyım ? Sanmıyordum . Daha okul başlamadan Antalya 'ya geri dönme hayalleri kuruyordum resmen . Böyle giderse bunu yapmaktan çekinmeyeceğimi de biliyordum hatta şu ana kadar burada durma sebebim üniversitede yeni kişilerle tanışarak arkadaş olmak , bir şekilde hayatımı daha eğlenceli hale getirebilmekti . Oysa ben arkadaşlık kurmakta pek iyi değilimdir . Hatta biri yanıma gelene kadar kimseyle konuşmayacağıma eminim .

Odamdan dışarı çıktım kendime kahvaltı hazırladım . Ağzıma bir salatalık atarken aynı zamanda babamı görüntülü arıyordum .

" Günaydın baba " diyerek gülümsedim . Babam da aynı gülümsemeyle "Günaydın güzelim . Nasılsın ? " dedi .

"Çok iyiyim babacım bu gün dışarıya çıkmayı bile düşünüyorum ." tabi ki de çok kötüyüm hayatımın şimdiden b*ka sardığını düşünüyorum ve asla dışarıya çıkmayı düşünmüyorum . Babam zeki adamdır , kaşlarını kaldırarak "Bana yalan söyleyemeyeceğini anlamadın mı daha ? " dedi , size söylemiştim .

" Yalan söylemiyorum , gerçekten . " büyük bir kahkaha attı . Babam ona yalan söylediğimi her seferinde anlardı anladığını öğrenince bende kırmızının en berbat tonuna dönerdim , yine öyle oldu . " İyi , madem öyle sana güveniyorum . " bunu demeseydi iyiydi . Böyle söyleyince kendimi kötü hissederek gerçekten dışarı çıkmaya karar verdim .

***

Üzerime siyah bol pantolonumu , siyah tişörtümü giydim . Deri ceketimi de yanıma alıp evden çıktım . Yine siyahlara bürünmüştüm . Saat bire geliyordu . Sahile inmeye karar verdim . Kulaklığımı takıp ağır adımlarla yürümeye başladım .

Denizin dibine kadar indim . Oturduğum yerde bacaklarımı kendime çektim , kollarımı bacaklarıma sardım başımı dizlerime yasladım .

Bir haftadır aynı şeyleri düşünüyorum . Bu yalnızlıktan kurtulabilecek miyim ? Bunu başarabilir miyim ? çok merak ediyordum . Yarın okulun ilk günü , nasıl geçecek ,bir arkadaş bulabilecek miyim ? İçimde hep kötü bir his var . Karamsar olduğumu biliyorum ama ne zaman iyi bir şey olacak desem yada olsa ardından kötü bir şey oluyor . Bu yüzden iyi şeyler düşünemiyorum . Düşüncelerime ara verip çalan müziğe eşlik etmeye başladım ."Boş ver kafana takma gelip gider böylesi" diyordu kulağımdaki ses .'Öyle olmasını umuyorum' diye geçirdim içimden .

Otuzdan fazla müzik dinledim artık yavaş yavaş uykum gelmeye başladı , biraz daha bu şekilde durursam burada uyurdum . Derken o da ne bir şey omzuma baskı yapmaya başladı hemen kafamı kaldırdım 35-40 yaşlarında bir adam kolunu omzuma koymuş sarhoş olduğu için ağırlığını üstüme vermişti . Anında ayağa kalktım , adamı iterek arkamı döndüm koşmaya başlamıştım ki kolumu tuttu tekrar adama döndüm .

" Nereye gidiyorsun güzelim . Daha yeni başlıyoruz . " adamın ağzını yaya yaya söylediği cümlenin etkisiyle korkum daha da arttı .Kendi kendime 'işte şimdi sıçtın Mira Alpdemir ' dedim

Kolumu çekmeye çalışırken " Bırak beni lütfen " diyerek adama yalvarıyordum . Gerçekten çok korkuyorum .

Adam bir anda diğer bileğimi kavradı "Korkma güzelim sadece bir işim var bana yardım etmen gerek , gel " diyerek beni çekiştirmeye başladı .

" Bırak beni pis sapık " diye bağırdım hızla kollarımı adamın ellerinden çekerken bir tekme savurdum . Adam sarhoş olduğu için geriye düştü .