Dusk Till Dawn #SC2018

NOT TRYING BE COOL

#NOT_TRYING_BE_COOL

Βγήκα γρήγορα έξω και προχώρησα στο μακρύ διάδρομο. Το μονο πραγμα που ήθελα ηταν να παω στην βιλα μου. Και με την λεξη βιλα εννοω την τρυπα στην οποια μενω.

"Περίμενε!" φωναξε καποιος πισω μου.

Περπάτησα γρηγορότερα προσποιωμενη ότι δεν τον άκουσα, όμως δεν παραιτήθηκε τόσο εύκολα. Με εφτασε.

"Ουαου!" αναφώνησε. "Εισαι και κουφη."

"Τι θες;" ηρθε η ατονη απαντηση μου.

"Να σε ξεναγησω. Εισαι καινουρια εδω ετσι δεν ειναι;"

Και ειχα δικιο.

"Οχι;!" Ειπα και πηρα μια εκφραση τυπου ' what do you mean?'.

"Τωρα αισθανομαι ηλιθιος." ειπε αμηχανα.

"Δεν φταιω εγω που δεν δίνεις σημασια σε αυτος που δεν ειναι cool ή μέσα στα πράγματα." ειπα θυμωμένα και πριν προλαβει να απαντήσει έφυγα.

Δεν το πιστεύω... Μολις εριξα Χ στο crush μου. Και είχα άδικο. Δεν φταίει αυτος που δεν ειμαι cool. Εγώ δεν προσπαθώ να γίνω.

Άνοιξα την πόρτα του σπιτιού μου και μπήκα μέσα. Έβγαλα από το ψυγείο ένα κομμάτι παστίτσιο που είχε μείνει από χθες και το ζέστανα.

Αχ.

Ξεκινησα να τρωω οταν κινητό έκανε τον χαρακτηριστικό ήχο που σημαίνει ότι μου ηρθε μηνυμα. Βαριεστημενα  το κοίταξα. Το πιρούνι μου έπεσε από το χέρι και τα μάτια μου γούρλωσαν όταν είδα από ποιον στάλθηκε το μήνυμα.

Άγνωστος.

ΑΣΜΗΝΕΙΝΑΙΑΥΤΟΣΠΟΥΒΟΜΙΖΩΑΣΜΗΝΕΙΝΑΙΑΥΤΟΕΠΟΥΝΟΜΙΖΩΑΣΜΗΝΕΙΝΑΙΑΥΤΟΣΠΟΥΝΟΜΙΖΩΑΣΜΗΝΕΙΝΑΙΑΑΑΑΑΑΑΑ-ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΩ.

Αγνωστος:

ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΝΑ ΜΟΥ
ΔΩΣΕΙΣ ΑΥΤΟ ΠΟΥ
ΧΡΩΣΤΑΣ. ΡΑΝΤΕΒΟΥ
ΣΤΟ ΜΕΡΟΣ ΤΑ
ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ. ΔΕΝ
ΠΙΣΤΕΥΩ ΝΑ ΕΧΕΙΣ
ΞΕΧΑΣΕΙ.

Και δεν ειχα ξεχασει. Ειχε ερθει η ωρα να τελειωσω με αυτο. Ενα τελευταιο ραντεβου. Μια τελευταια δουλεια. Και επιτελους θα ημουν ελευθερη.

[...]

Κατέβηκα από την μηχανή μου έξω από την σκοτεινή αποθήκη. Πλησιασα την μεγάλη μεταλλική  πόρτα και χτυπησα συνθηματικα.

"Ονομα." ακουστηκε μια βαρια φωνη απο μεσα.

"Storm." απαντησα.

Η βαριά πόρτα άνοιξε και μπήκα μέσα. Ήταν όπως το θυμομουν. Βρόμικο. Υπήρχαν καναπέδες και πάνω τους καθοντουσαν άτομα τα οποία κάπνιζαν.... Εκανε και αρκετο κρυο. Ολα τα παραθυρα ηταν ανοιχτα και μας χτυπαγε το ρευμα του αερα. Πλησιασα μια μεγαλύτερη ξύλινη πόρτα και μπήκα μέσα.

"Raven!" φώναξε χαρούμενα ο άντρας μπροστά μου.

"Για εσένα σκετο Storm." τον έκοψα. "Τι θέλεις;"

"Βιαστική όπως πάντα." χαμογέλασε χαιρέκακα. "Τι κάνεις;"

Ο τύπος είναι καλός στο να σπάει τα νεύρα. Πολυυυ καλός.

Έβγαλα το δερμάτινο μπουφάν μου και το πέταξα σε μια καρέκλα διπλα.

"Ποια ειναι η δουλειά;" ρώτησα νιώθοντας την υπομονή μου να εξαντλείται.

"Ένας καινούριος."απάντησε και με κοίταξε στα μάτια. "Χρειαζεται εκπαίδευση. Και αφου εσύ ήσουν η καλύτερη μας και τώρα πρόκειται να φύγεις, χρειαζόμαστε κάποιον να σε αναπληρώσει."

Τον κοίταξα σοκαρισμένη. Θέλει να κάνω κάποιον σαν εμένα;

"Θα το κάνω." απάντησα αποφασιστικά.

Είναι το μόνο κλειδί για την ελευθερία μου.

"Πολύ καλά!" γέλασε με το αηδιαστικό του χαμόγελο και ανατρίχιασα. "Φερτε τον."

Η πόρτα άνοιξε ξανά και ένας νέος στην ηλικία μου μπήκε μέσα. Φορούσε κουκούλα και ένα δερμάτινο μπουφάν σαν το δικό μου. Με τη διαφορα οτι το δικο του εγραφε πανω Dragon, ενω το δικο μου Storm. Σηκωσε το κεφαλι του και... θα αναγνωριζα παντου αυτα τα ματια.

"Raven, σου συστησω τον Dragon." ειπε και έδειξε τον νέο. "Ή αλλιως Dominic."