Dusk Till Dawn #SC2018

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

10 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ...

Θυμαμαι την παλια μου ζωη. Θυμαμαι ποσο σκληρη ηταν.

Ενα ορφανό παιδί, που υιοθετήθηκε από εναν εγκληματία και έγινε υπαρχηγός της μαφίας. Ενα κορίτσι, χωρίς φίλους με μονο χόμπι το εμπόριο ναρκωτικών. Ωραια ζωη...

Και ηταν μαυρη. Δεν υπηρχε ουτε λιγο άσπρο. Ειδικα οταν ο 'πατέρας' μου σκότωσε τον αδελφό μου ειχα χασει καθε ελπιδα. Και πραγαμτικα, δεν ηταν λιγες οι φορες που ειχα σκεφτει να δωσω τελος στην ζωη μου. Ομως, δεν μπρουσα να το κανω, γιατι ηξερα οτι η αυτοκτονία δεν ειναι η λυση.

Και τελικα, η ζωή ειναι δικαιη. Ακομα κι αν φαινεται σκκηρη και αδικη, στο τέλος λυτρωνεσαι. Θελει απλα υπομονή και επιμονή. Και το ξερω αυτο απο πρωτο χερι.

Γιατι σε αυτους που εκαναν τα πάνδεινα, τους πηρε ο,τι πολυτιμότερο ειχαν καθως και την ελευθερια τους. Ω, ναι. Η αστυνομία έπιασε το αφεντικο και καταδακιστηκε ισόβια.

Και γιατι σε εμενα, που μου πηρε το μοναδικο στηριγμα που ειχα, στο τελος μου εδωσε την αληθινή ευτυχια, δηλαδη τον Dominic και 3 μικρά παιδακια. Καλα, και 45.000.000$

"Μαμα, μαμά!" η φωνη της Angele με εβγαλε απο τις σκεψεις μου. Η μικροτερη κορη μου, έτρεχε προς το μέρος μου, ενω μαυρες μπούκλες επεφταν στο μετωπο της. "Πρεπει να δεις τι έφτιαξε ο Eric με τον Adam και τον μπαμπα."

Με επιασε απο το χερι και με τράβηξε προς τα εξω. Σηκωθηκα απο τον καναπε που καθόμουν και την ακολουθησα, προς την μπαλκονόπορτα. Πριν βγουμε, ομως μου εδωσε ενα μαντήλι.

"Δεσε τα ματια σου." ειπε παιχνιδιαρικα. "Και μην κανεις ζαβολιες." συμπληρωσε και εγω υπακουσα.

Μα οδηγησε εκεινη, στο στενο μπαλκόνι, κρτωντας με απο το χερι. Σταματησε μετα απο λίγο και μου αφησε το χερι.

"Μπορεις να το βγαλεις." ακουσα τη φωνη του μεγαλυτερου μου γιού, του Eric.

Με μια κίνηση εβγαλα το μαντηλι απο τα μάτια μου και κοιταξα αυτο που μου ειχαν φτιάξει.

"Χαρούμενη επέτειο!" φώναξαν και οι τέσσερεις τους.

Ο Adam και η Angele κρατούσαν ενα πανω απο τη μια πλευρα και ο Dominic το κρατουσε απο την αλλη. Πανω εγραφε με μεγαλα πολύχρωμα γραμματα 'χαρουμενη επετιο'. Ο Eric κρατούσε αναμεσα τους μια τούρτα σοκολατα. Ηταν τοσο γλυκοι....

"Θυμάσαι τι μερα ειναι σημερα;" ρωτησε παιχνιδιάρικα ο Dominic.

"Για να δω..." απαντησα στον ιδιο τονο. "Ειναι η επέτειος της ελευθεριας μας και η επέτειος του γαμου μας."

"Μαμακα, αυτη η τουρτα ειναι για εσενα." ειπε ο Eric και με πλησιασε.

"Ευχαριστώ!" απαντησα γλυκα. "Ειμαι σιγουρη οτι θα την εκτιμήσουμε και οι δυο."

"Ποιοι δυο;" ρωτησε παραξενεμένος ο άντρας μου.

"Ας πούμε οτι οι Angele, δεν θα ειναι το μικροτερο παιδί μας." ειπα πονηρα.

Έκπληκτος, γουρλωσε τα μάτια του και με κοιταξε.

" Ειμαι στον τέταρτο." συμπληρωσα και αμέσως ορμηξε και με σήκωσε στα χερια του. "Χαρουμενη επετειο!" φώναξα.

"Θα κανουμε παιδάκι! Θα κανουμε μωράκι!" φωναξε και γυρισε να με φιλήσει.

"Ιου! Μπαμπα!" του φωναξε ο Adam με τον Eric.

Ο Dominic χαζογελασε και με αφησε κατω.

"Αντε παμε να φάμε την τουρτα!" ειπα. "Την βλεπω εκεί και την λιγουρευομαι."

Ολοι αρχισαν να γελανε και μπηκαμε μεσα.

Θυμαμαι την παλια μου ζωη. Μου φαινεται πολυ μακρινή, πολυ ξενη. Παρόλο που ειναι δικες μου οι αναμνήσεις και ειμαι μεσα σε αυτές τις θεωρω τοσο μακρινες λες και ειναι μια ζωη που δεν εζησα εγω.

Ισως αυτο να σημαίνει οτι δεν πρεπει να αφήνουμε το παρελθον μας να μας καθοριζει.

Ισως αυτο να σημαινει οτι πρεπει να μαθαινουμε απο τα λαθη που κάναμε παλια για να μην τα επαναλάβουμε στο μελλον.

Ομως ενα εχει σημασια.

Δεν με νοιαζει τι εχω κανει, γιατι, ζω με αυτους που με  αγαπανε επειδη ειμαι αυτη που ειμαι. Και αισθανομαι οτι ειμαι σπιτι, κατι το οποιο εγω δεν ειχα ποτε....

THE END