Dusk Till Dawn #SC2018

ALONE

#ALONE

Γεια.... Ηθελα να σας πω οτι...Βασικα, δεν
ξερω τι να πω. Δεν ξερω πως να περιγράψω αυτο το.... πραγμα (;) που εχω στο στομαχι μου.

Σαν ενα τρενακι του λουνα παρκ.

Ή σαν ενα ξέφρενο παρτι που ολοι χορευουν σαν να μην τους νοιαζει τι συμβαίνει γυρω τους.

Ή σαν ενα... μου τελειωσαν οι παρομοιοιωσεις

Και όταν εχεις αυτο το πραγμα, αισθανεσαι μια αισιοδοξία οτι θα τα καταφερεις. Οτι τα πραγματα θα πανε προς το καλυτερο.

Αυτο ειναι ο ερωτας;

Αυτο ειναι η αγαπη;

Δεν ξερω. Αλλα ετσι αισθανομουν σημερα το πρωι που ξυπνησα διπλα του. Ηταν η πρωτη μας φορα!

Και πραγματικα πρωτη φορα δεν αισθανομαι μονη. Εχω καποιον να με καταλαβει. Εχω να στηριχτω σε καποιον. Ειμαι ευτυχισμενη!

"Ξυπνησες;" με ρώτησε και μολις με ειδε να τον κοιταω, αφησε ενα απαλο φιλι στο μαγουλο μου.

Λιγα λεπτα αργοτερα ειμαστεν σε μια καφετερια και απολαμβαναμε το πρωινο μας.

"Αυριο γινεσαι επισημα μελος." ειλα νευρικα.

"Νοπ." απαντησε. "Εχω σχεδιο."

"Ακουω." ειπα και καθισα καλύτερα στην καρεκλα μου.

"Βημα 1: μπαινω στο γραφειο του ενω ειναι και εκεινος μεσα. Βημα 2: ριχνω κατι πανω του (υγρο ή φαγητο) για να μπορεσω να τον πλησιασω. Βημα 3: τον μαχαιρωνω. Βημα 4: Βγαινω απο το γραφειο. Βημα 5: το σκαω στο Τατζικισταν!" εξηγησε περηφανα το σχεδιο του.

Και πραγματικά είναι για τα μπάζα.

Ομως εχει δικιο. Το αφεντικο, εκανε πολλα ασχημα πραγματα. Και επρεπε να το πληρωσει. Ο Dominic ειχε δικιο. Επρεπε να του στερησει αυτο που αγαπαει πιο πολυ.

Και αυτος αγαπαει μονο ενα πραγμα. Και αφου πηρε τον αδελφο και τους γονεις του Dominic δεν θα ήταν σωστό να του πάρουμε και εμείς κάτι;

"Εχω ενα καλυτερο σχεδιο." ψιθυρισα. "Και θα τον χτυπησουνε ακριβως εκει που ποναει."

"Τι εννοεις;" ρωτησε παραξενεμενος.

"Ραντεβου στο σπιτι μου σε 5 ωρες." απαντησα γρηγορα και σηκωθηκα.

Εχω κατι τηλεφωνηνατα να κανω.....

"Δεν εφαγες το λουκανικο σου!" ακουσα την φωνη του Diminic απο πισω μου.

Ενα γελακι μου ξεφυγε και συνεχισα βιαστικη το δρομο μου.