Bir Minik Aşklar Kenti. #Wattys2018

6 Bölüm

"Yaşamaya devam."

《Rüya ağzından 》

Ben babama ne dicem? Ben ona nasıl anlatacam bilmiyorum? Acaba eve gitmesem ozaman daha kötü olur? En iyisi söylemek ecele fayda yok. İşten çıkalı kaç saat oldu ama ben daha ne yapcam bilmiyorum. Acaba Berk'in yanına mı gitsem belki o bana yardım eder. Yok ya birde onun başı belaya girmesin. Geçen sefer benim yüzümden ailesi ile kavga etti, şimdi nasıl gidip yüzüne bakarım. Ne olursa olsun gel desede ben yine gidemiyorum. Olaylar takı kötü olana kadar birden kendimi orda buluyorum . Gülme sesleri geliyordu, kafamı oraya çevirdim. Küçük çocuklar parkta oynuyorlardı. Hiç bir şeyden habersiz oynayan çocuk'ları izlemeye başladım. O kadar güzel oynuyorlardı ki biran oturduğum çimenlerden kalkıp oynamak istedim ama yapamadım korktum. Annem küçükken üstüm kirlenmesin diye evden çıkarmadı. Biraz büyüdükten sonra okula çıkışları hep parka giderdim sonra eve gittiğimde üstüm pis olunca annemden dayak yıyom. O dayaktan sonra artık bir daha gitmedim. Gidersem annem döver diye..

Akşam oldu ama ben hala parktay'dım korkunun ecele faydası yoktu. Oturduğum yerden kalkıp eve yürümeye başladım. Kapının önüne geldim ama cesaret edipte zile basama'dım korkudan ama basmak zorundayım. Birden gelen cesaretle zile bastım bekledim , kapı açıldı babam karşımda elinde içki şişesi vardı. Kapıyı açık bırakıp gitti. İçeri bende yavaş yavaş girmeye başladım. Her adım attığımda iğice korkuyordum. Odaya girdim. Gözüm masada ki içkilere ve sopa çarptı gittikçe korkmaya başladım.

"Ne dikiliyon orda git yemek yap , karnım aç." Ben ne dicem bilmiyorum. Hala aynı yerde durmuş ne yapacağımı bilmiyorum. "Hala ne bekliyorsun git yemek yap!" Birden bağrınca olduğum yerde sıçradım. Mutfağa girdim. Ne yapcam korkudan tırnaklarımı yemeye başladım. Boşuna bu kadar korksam da eninde sonunda öğrenecek. Bir anlık gelen cesaretle mutfaktan çıktım. Babamın yanına gittim. "Baba beni işten çıkardı patron!" Babam yattığı yerden fırladı, bir an korkmaya başladım. Geri geri gitmeye başladım en iyisi odama yada dışarı kaçmaktı. Tam dış kapıya gelmiştim ki şaçımdan tuttu, ışte yine başladı bütün acılar. Kim bilir kaçıncı karnıma tekme atışıydı gözümden yaşlar art arda kesilmiyordu. İşte şimdi pişmanım söylediğim için keşke Berk'in yanına gitseydim. Artık iş işten geçti, şimdi bu acıyı çekme zamanı...

Evden nasıl çıktım bilmiyorum? Yolda sarhoş'lar gibi yürüyordum. Nereye gitcem bilmiyorum? Benim kimsem yok ki? Ayaklarım beni nereye götürüyordu? Bir binanın önüne geldim, biraz daha incelediğimde Berk'in evine gelmiştim. Yine ona gelmiştim yine ona sığındım başka kimseye sığınamadığım. Ona karsi içimde bir sevgi var ve çekim gücümüz var ikimize karşı.Dış kapı açıktı içeri girdim. Yukarı çıkmaya başladım kapıya geldim, zile basmakla basmamak arasında kararsız kaldım. Elim en sonda zile bastı beklemeye başladım. Acaba evde yokmu? Niye kapıyı açmıyor? Tam dönüp gidicek ken kapı açıldı. Tek yaptığım şey boynuna atlayıp ağlamaya başladım. Başka bir şey yapamadım. Beraber içeri girdik. Beni kendi odasına çıkarıp, yatağa oturttu sonra odadan çıktı. Elinde ilaçlarla geri döndü. Yavaşça yanıma yaklaştı şefkatle yaralarımı temizlemeye başladı. Keşke...keşke başta gelseydim. Belki birlikte bir çözüm bulurduk. Biraz konuştuktan sonra yatağa uzatı anlım dan öptü sonar odadan çıktı. Gözlerim artık bana ihanet etmiş gibi yavaşça kapandı.

Yanıma birisi yattığını hissettim, ama gözlerimi açamıyorum sadece sıcaklığını hissediyorum. Onun eşsiz kokusunu burnuma geldi ona iğice sokulmaya başladım. Bir çocuk annesinden yada babasından şefkat beklersin yaa şimdi bende öyle bir şey oldu.
Sıcak vücuduna beni hapsetti. Şefkatle şaçlarıma öpmeye başladı, bu duyguyu başka bir şeyle asla değişmem. Beni bu dünyada en çok seven kişinin şuan sıcak kollarındayım. İyi ki onu tanımıştım. Benim diğer yaralarımı tek o sarıyordu başka kimsenin sarmadığı kadar... ben annemi küçük ken beni böyle sevmedi, hep nefret etti başka bir şey yapmadı. Size bir küçüklük büsürü dertlerim arasında birini anlatayım.

《Bitmeyen dertler:( :/》