Don't Let Go [Vervolg Unconditionally]

Hoofdstuk 7

'Rise and shine!' riep Tess die de gordijnen open trok. 'Aah doe even normaal' zuchtte ik en ik kroop weg onder de dekens. Na ons gesprek van vannacht heb ik gelukkig nog wel geslapen. Ik voelde iemand naast me neervallen op het bed. 'Kom op, we gaan niet de hele dag in bed liggen. Ik heb een verrassing voor je!' ze trok de deken naar beneden en ik wreef in m'n ogen. 'Je weet dat ik niet van verrassingen houd' jammerde ik. Ze probeerde zo veel om te zorgen dat ik weer vrolijk was. Ik dacht een paar dagen geleden nog dat ze het opgegeven had, maar dat was dus niet zo. 'Over 10 minuten moet je beneden zijn, oke?' ze liep de kamer uit en ik had niet eens de tijd om te antwoorden. Misschien moest ik maar gewoon vrolijk doen als ze er bij was, dan dacht ze vast dat alles weer over weg. Ik pakte voor het eerst in dagen weer schone kleding en kamde mijn haar. Ik keek naar mezelf in de spiegel. 'Dat kan vrolijker' zei ik tegen mezelf en ik glimlachte, nou ja... een poging tot. Ik liep de trap af en rook de geur van versgebakken broodjes. Toen ik de kamer in liep vloog Tess me direct om de nek. 'Je bent gekomen' zei ze vrolijk. 'Wow, je lijkt Anna wel'. 'Anna?' vroeg ze verbaasd. 'Frozen? Weet je nog?'. Ze keek me verbaasd aan en leek me toen te begrijpen. 'Laten we die zo gaan kijken' riep ze toen enthousiast. Doe rustig, please. Toen ze merkte dat ik niet reageerde liep ze snel naar de keuken. 'Ik heb vanochtend je favoriete afbakbroodjes gehaald'. Ik glimlachte flauwtjes en ging aan tafel zitten. 'Je glimlacht weer, ik wist wel dat het goed zou komen' ze kon niet stoppen met glimlachen en floot terwijl ze de broodjes uit de oven haalden. Tess, lieverd. Weet je wel dat je mijn hart breekt? Ik zit hier gewoon tegen je te liegen en je hebt niks door. Ik staarde uit het raam en de 'glimlach' op mijn gezicht verdween al snel. Straks denkt ze dat ik meteen mee ga naar buiten. Ik kon 't gewoon niet. Ik wilde 't gewoon niet. 'Je hoeft niet tegen me te liegen' hoorde ik Tess opeens zeggen.

Ik draaide me om en zag de angst in haar ogen. Ze was helemaal niet blij. Ze was niet gelukkig. 'Je hoeft niet tegen me te liegen' zei ik tegen haar en ze keek verschrikt mijn kant op. Ik zette de borden terug op het aanrecht en liep naar haar toe. Ik hoefde ook niet van haar te verwachten dat ze in één dag meteen vrolijk en normaal zou zijn. Ik probeerde gewoon alles er aan te doen om te zorgen dat ze weer gelukkig was. Ik pakte haar handen vast en kuste erop. 'Ik zal op je wachten'.

'Hoe bedoel je?' vroeg ik verbaasd. Wachten waarop? 'Totdat je jezelf weer bent' legde ze uit. 'Ik ben mezelf' antwoordde ik en ik keek weg van haar. 'Nee Marieke. Dat ben je niet. De echte Marieke is vrolijk, een tikkeltje gestoord... Positief bedoelt natuurlijk, gek op eten en kan lachen om de meest domme dingen'. Het was even stil voordat ze haar zin afmaakte. 'En daarom houd ik zo veel van je'. Ik kon dit niet, ik verdiende Tess niet. Ze was te lief en ik deed nooit iets terug voor haar. 'Waarom?' vroeg ik aan haar terwijl een traan over mijn wang gleed. 'Waarom blijf je van me houden?' huilde ik. 'Omdat...' ze legde haar voorhoofd tegen mijn voorhoofd aan en ik voelde haar ademhaling op mijn huid tintelen. 'Omdat je dat zelf niet meer doet'. 

-----------------------------------

A/N

Ja ja Laura heeft de voordelen van een A/N ook ontdekt ;)

En: wauw heb ik ooit zo'n kort hoofdstuk geschreven? Maar don't worry ik heb eindelijk weer een idee voor het volgende hoofdstuk. (Ik liep weer eens verschrikkelijk vast)

xxx