Don't Let Go [Vervolg Unconditionally]

Hoofdstuk 9

De regen kletterde tegen de ramen en één keer in de paar minuten werd de hemel verlicht door een licht flits die gevolgd werd door een donderklap. Ik zat op de bank naast Marieke en we keken samen tv. Ik stond op en sloot de gordijnen. 'Ik ga even douchen' zei ik en liep de kamer uit. Vandaag liep niet zo lekker tussen ons. Mijn pogingen om haar op te vrolijken hielpen niet en we maakten zelfs ruzie vanmiddag toen ik begon over haar ouders. Ze had ze al een maand niet meer bezocht en ik wilde niet dat ze de band tussen haar en haar ouders verpestte. Daarom had ik haar vader opgebeld om een afspraak te maken om langs te komen maar net op dat moment kwam Marieke de kamer binnen. Ze had de telefoon uit mijn handen gerukt en uitgedrukt. Misschien had ik me er niet mee moeten bemoeien. Ik kleedde me uit en pakte mijn pyjama en schoon ondergoed. Uit de lade pakte ik twee schone handdoeken en even later stond ik onder de douche. Terwijl ik mijn haar stond te wassen hoorde ik een geluid dat klonk als een voordeur die dichtsloeg. Marieke ging vast niet met dit weer naar buiten, misschien was het iets anders dan de voordeur. Ik besloot er geen aandacht aan te schenken.

(A/N: liedje hiernaast als sfeer muziek) M'n telefoon ging over en nadat hij 6 keer over ging nam ik toch maar op. 'Marieke'. 'Marieke, lieverd' hoorde ik mijn vader aan de andere kant van de lijn zeggen. Zijn stem brak terwijl hij mijn naam uitsprak. Ik hoorde dat hij moest huilen en ik voelde dat er iets niet goed was. 'W-wat is er?' vroeg ik. Het was even stil aan de andere kant en toen begon mijn vader weer te praten. 'Je moeder z-ze...'. Wat was er met mijn moeder?! 'Wat?' vroeg ik terwijl mijn hart sneller begon te kloppen. 'Ze is overleden aan een hersenbloeding' hoorde ik mijn vader aan de andere kant van de lijn zeggen. Ik sloot mijn ogen en hield mijn adem in. Dit was niet waar. Dit kon gewoon niet. Mijn moeder kon niet dood zijn. 'Dat kan niet' fluisterde ik in de telefoon. 'Lieverd, het spijt me zo erg' huilde mijn vader. Ik liet de telefoon uit mijn hand vallen en barstte in huilen uit. 'Mama' fluisterde ik ook al hoorde niemand het. Waarom? De laatste keer dat ik haar zag maakten we ruzie, daarom was ik zo'n tijd niet meer naar haar toe gegaan. En nu was ze weg. Ik kon nooit meer zeggen hoe veel  ze voor me betekende. Ik kon nooit meer tegen haar zeggen dat ik spijt had. Ik kon nooit meer in haar armen liggen en huilen als ik verdrietig was. Ik probeerde haar gezicht voor me te zien maar kon het niet. Ik stond op en liep naar de voordeur. Ik liep de deur uit en gooide 'm met een klap dicht. Het mocht dan wel regenen en donker zijn, maar het deed me niks meer. Ik was één van de belangrijkste mensen in mijn leven kwijt. De regen sloeg in mijn gezicht maar het was lang niet zo erg als de pijn van binnen. 

Ik liep de trap af en toen ik de kamer in liep was ze weg. 'Marieke?' vroeg ik. Ik zag haar telefoon op de grond liggen en pakte 'm op. Er zat een barst in het scherm en het scherm was zwart. Waarom lag haar telefoon op de grond? Misschien was ze wel boven. Ik rende de trap op en keek in elke kamer. 'Marieke!' riep ik. Niks. Ik keek naar buiten en het enige was ik zag waren de regendruppels die zichtbaar waren in het licht van de lantaarnpaal. Ze was toch niet.... 'MARIEKE' schreeuwde ik nog één keer. Het bleef akelig stil. Paniek kroop naarboven in mijn lichaam en ik rende de trap weer af. Ik liep naar de deur en wilde het huis al uit lopen maar bedacht me toen iets. Waar kon ik haar vinden? Ik had geen idee waar ze heen was en het was ook nog eens donker. Maar haar alleen door de straten laten lopen in de regen zonder te zoeken? Nee, dat nooit. Ik trok mijn jas aan en pakte mijn huissleutel, telefoon en paraplu. Ik knalde de voordeur dicht en klapte de paraplu uit. Niet dat het veel uitmaakte, de wind waaide de regen alsnog in m'n gezicht. 'MARIEKE' riep ik weer maar het geluid van de regen overstemde mijn geluid. 

------------------------------------------------------------

A/N

omg 150 reads erbij in één dag... dit is echt te vet ;)

xxx