Don't Let Go [Vervolg Unconditionally]

Hoofdstuk 11

Ik rende naar de deur en trok hem open. Voor me stonden twee politie agenten en Marieke. Marieke! Ze was doorweekt en had een deken om. Ik had haar liever in een betere staat terug gezien maar ze was in ieder geval weer terug. De tranen sprongen weer in mijn ogen en ik omhelsde haar. Ze voelde koud aan en ze omhelsde niet terug. Ik liet haar los en keek haar aan. Ze zag vermoeid uit en er liepen tranen over haar wangen. Ik keek de vrouwelijke agent aan. 'Waar hebben jullie haar gevonden?' vroeg ik bezorgd. 'Zullen we even naar binnen, dat praat misschien wat makkelijker' stelde ze voor. Ik knikte en maakte de deur dicht terwijl ze de woonkamer in liepen. 'M-mag ik droge kleding aan?' vroeg ze zachtjes. 'Maar natuurlijk' ik sloeg mijn arm om haar heen en bracht haar naar boven. Toen we op onze slaapkamer aan kwamen ging ze op het bed zitten. Terwijl ik schone kleding voor haar pakte keek ik haar bezorgd aan. 'Wil je slapen?' vroeg ik toen ze gaapte. Ze gaapte en ik pakte haar pyjama en schoon ondergoed uit de kast. Ze kleedde zich om terwijl ik een extra deken voor haar zocht in de kast. Ze ging ondertussen al in bed liggen en ik legde de extra deken over ons dekbed heen. Ik trok de gordijnen dicht zodat het donkerder werd en ging naast haar zitten. 'Sorry' fluisterde ze en ze pakte mijn hand vast. Haar hand trilde en was ijskoud. 'Het is oké' fluisterde ik terug. Haar ogen vielen langzaam dicht en ik besloot haar alleen te laten. Ik sloot de kamerdeur en liep de trap weer af. Ik keek in de spiegel die in de hal hing en zag mijn eigen gezicht. Ik zag er zo vermoeid uit en zou net zoals Marieke ook willen gaan slapen, maar ik wilde eerst weten wat er gebeurd was. Ik liep de woonkamer in en de mannelijke agent staarde me strak aan, zonder enige emotie. In de blik van de vrouwelijke agente zag ik lichtelijke bezorgdheid. 'Willen jullie wat drinken?' vroeg ik met schorre stem. 'Nee, danku' zeiden ze allebei tegelijk. Ik ging op de bank zitten en keek ze aan. 'Waar was ze?' vroeg ik toen. 'We kregen vanochtend een telefoontje van bezorgde wandelaars die een meisje zagen zitten in het bos, doorweekt. We zijn direct erop af gegaan en toen vonden we haar. Ze kon amper nog wat zeggen en met moeite zijn we achter dit adres gekomen' legde de agente uit. Ze had gewoon de hele nacht in haar eentje in dat bos gezeten... Waarom had ik daar nou niet gezocht? 'Weet je waarom ze is weggelopen?' vroeg de man. Ik schudde mijn hoofd en slikte. 'I-ik was aan het douchen gisteravond en toen is ze weggelopen want toen ik beneden kwam was ze weg en h-haar telefoon lag op de grond met een barst erin en ik weet niet precies wat er gebeurd is. Ik heb tot 1 uur 's nachts naar haar gezocht m-maar kon haar nergens vinden' ik stopte even en kwam op adem. 'Ik was zo bezorgd' huilde ik en ik legde mijn hoofd in mijn handen. 'Gedraagt ze zich de laatste tijd anders?'. Ik keek op en knikte. 'Ze is depressief'. 'Als ik nou gewoon beter gezocht had' fluisterde ik tegen niemand in het bijzonder. 'Je moet jezelf geen verwijten maken' de agente legde een hand op mijn arm. 'Ze is weer thuis, dat is het belangrijkst' stelde ze me gerust. De agenten stonden op en ik liep met ze mee naar de deur. 'Als ze nog een keer weg loopt de politie bellen, oké? Ik weet niet hoe lang ze daar nog gezeten had als die wandelaars geen melding hadden gemaakt'. Ik knikte en bedankte de agenten. Ik zei gedag en even later reden ze weer weg in een politieauto. Ik besloot ook nog maar te gaan slapen omdat ik dat vannacht amper had gedaan. Zachtjes liep ik de slaapkamer in en ging naast Marieke in bed liggen. Als ze weer uitgerust was zou ik vragen waarom ze weg was gelopen. 

'Ben je wakker' fluisterde ze. 'Nu wel' antwoordde ik. Maar het maakte niets uit, ik was al lang blij dat ze weer terug was. 'Sorry, maar het is al 6 uur 's avonds'. Ik gaapte en ging rechtop zitten. Naast me onder de dekens lag Marieke. 'Zullen we maar naar beneden gaan?' stelde ik voor en een paar minuten later zaten we samen op de bank. 'Waarom liep je gisteren weg?' vroeg ik toen. Ik zag haar blik veranderen en ze leek nu pas weer te beseffen wat er gisteravond was gebeurd. 'Nee' fluisterde ze en ze staarde dwars door me heen. 'Nee, nee, nee' ze raakte in paniek en keek verschrikt rond. Ik pakte haar boven arm vast en probeerde haar te kalmeren. 'Marieke, doe rustig!'. Ze keek me aan en leek te hyperventileren. 'Adem in, adem uit'. Na een paar minuten was ze eindelijk een beetje gekalmeerd en ik vroeg me af wat haar zo van streek maakte. 'Gaat het weer?' vroeg ik bezorgd. Ze knikte en ademde nog één keer heel diep in voordat ze iets tegen me zei wat ik nooit aan had zien komen. 'Mijn moeder is overleden'.

---------------------------------------------------------------------

A/N

Marieke is terug! Hoeven we ons daar ook geen zorgen meer over te maken ;)

Maar dat ze terug is betekent nog niet dat alle problemen nu weer over zijn....

Morgen hoofdstuk 12, I promise!

xxx