Don't Let Go [Vervolg Unconditionally]

Hoofdstuk 14

We hadden elkaar niet gesproken na de ruzie van gisteravond en ik voelde de spanning toen we aan het ontbijten waren. Ik kon er niet meer tegen en besloot wat te zeggen. 'Marieke? Je weet dat ik straks wel even weg moet?'. Ze knikte zonder op te kijken. 'Ik zal binnen een uurtje weer terug zijn'. Ze reageerde nog steeds niet en ik had ook geen zin meer om iets te zeggen. Ik at mijn boterhammen snel op en dronk nog wat melk en liep toen weg. Ik had hier even geen zin in, ik wilde er altijd wel voor haar zijn maar als ik vandaag niet op zou komen dagen zou dit hele baantje niet meer doorgaan. En het was maar een uurtje... Hoeveel kon er nou gebeuren in een uurtje? 

Ik keek hoe ze de woonkamer uit liep en even later hoorde ik haar de trap op lopen. Ik schoof mijn bord van me af en zakte onderuit. Gisteravond na de ruzie kwam ze niet één keer bij me kijken en om 11 uur ging ze pas slapen. Ze was me zat. Ik was mezelf zat... Door mij zat ze de hele dag binnen en kon ze niet eens leuke dingen doen, omdat ik die niet wilde doen. Ze was beter af zonder mij, ook al wilde ze dat niet toegeven. 'Ik ga'. Ik keek op en zag Tess met haar tas in haar hand voor me staan. Ik was zo diep in gedachten dat ik niet eens doorhad dat ze weer naar beneden was gekomen. 'Doei' zei ik met schorre stem en de deur knalde dicht.  Ik vouwde mijn armen over elkaar heen op de tafel en legde mijn hoofd erop. Ik huilde, huilde en huilde, totdat er geen tranen meer over waren. Ik wilde dit leven niet meer. Ik ging weer rechtop zitten en veegde de plukken haar uit mijn gezicht. Het was nu of nooit. 

Ik pakte de pillen uit het kastje en keek ernaar. Dit moest het doen. Ik kon amper helder denken en wilde al bijna de pillen innemen toen ik me iets bedacht. Ik had niet eens gedag gezegd... Ik zette de pillen met trillende handen weer terug en liep naar de slaapkamer. Daar vond ik een schrift en een pen en ik ging op het bed zitten. Hoe ging ik haar vertellen waarom ik dit deed? Ze zou me nooit gaan vergeven. Een traan viel op de lege bladzijde. Met mijn trillende hand begon ik te schrijven.

'Lieve Tess,

Het spijt me dat ik dit aan doe en je moet weten dat je niets fout hebt gedaan. Ik kan gewoon niet meer, echt niet meer. Wees alsjeblieft niet boos op mij of op jezelf want dit is mijn eigen beslissing. 

Ik wil je bedanken, voor alles. Je hielp me wanneer ik het moeilijk had, je was er altijd voor me ookal had ik dat soms niet door, je liet me de mooie dingen in de wereld zien die ik niet zag en je liet me geloven in mezelf. Je zette jezelf op de tweede plaats, voor mij... Ik kan je niet vertellen hoe dankbaar ik je ben voor de tijd die ik met je door heb mogen brengen en ik had gehoopt dat dit niet zo hoefde te eindigen. 

Ik hoop dat je me ooit kunt vergeven en een leuke meid vindt die je al haar liefde geeft en je elke dag laat lachen, want dat verdien je. Laat je dromen uit komen en geniet van het leven.

Liefs Marieke' 

Ik legde de brief op het uiteinde van het bed neer en liep weer terug naar de badkamer. Ik pakte de pillen weer en keek mezelf aan in de spiegel. 'Gewoon doen' zei ik tegen mezelf. Ik nam een handje vol pillen. Dit moest het wel doen, toch? Ik stopte de helft in mijn mond en spoelde het weg met water. De rest nam ik daarna. Wat als het niet werkte? Ik had nog een half uur voordat ze thuis kwam. Ik begon nog harder te huilen toen ik me bedacht wat ik had gedaan. Dit was het dan. Ik liet mijn hoofd zakken en voelde me misselijk worden. Het werkte... Ik keek mezelf aan via de spiegel en mijn zicht werd wazig. Voordat ik het wist lag ik op de grond en vielen mijn ogen langzaam dicht. 'Sorry' fluisterde ik nog en daarna zag ik helemaal niks meer. Het enige wat ik nog hoorde was mijn hartslag en mijn ademhaling die steeds langzamer werd. 

--------------------------------------------------------

A/N

Damn wat was dit hoofdstuk lastig om te schrijven. Zal proberen zo snel mogelijk het nieuwe hoofdstuk te plaatsen. En omg 1,100 reads! Heeeeel erg bedankt :)

xx