Don't Let Go [Vervolg Unconditionally]

Hoofdstuk 8

'Marieke, ik moet toch echt boodschappen gaan doen. Weet je zeker dat je niet mee wilt?' vroeg ik terwijl ik mijn portemonnee zocht. 'Op de kast' zei ze tegen me. Ik keek haar vragend aan. 'Je portemonnee' legde ze uit. 'En nee, ik ga niet mee'. Ik liep naar de kast, pakte mijn portemonnee en draaide me nog één keer om voordat ik de deur uit liep. 'Doe geen gekke dingen'. Het zat me niet lekker om haar alleen te laten, maar we moesten toch eten hebben voor vanavond. De supermarkt was gelukkig maar 5 minuten fietsen. Ik wilde nog iets voor haar meenemen, maar wat? Met eten maakte ik haar ook niet blij. Een bos bloemen? Die waren na een week toch niet meer mooi. Misschien een ketting? Ja, dat was het. Ik had haar al eerder een ketting gegeven, maar die was ze kwijt geraakt op vakantie en daar baalde ze toen verschrikkelijk van. 

Nadat ik afgerekend had ging ik naar de juwelier die naast de supermarkt zat. 'Waar kan ik u mee helpen?' vroeg de vrouw die achter de kassa stond. 'Uh... Ik zoek een ketting voor mijn vriendin'. Ze knikte en liep naar een kast toe met zilveren en gouden kettingen. 'Aan welke prijs zat u te denken?'. Daar had ik nog niet over nagedacht, maar eigenlijk maakte het niet zo veel uit. Zo lang het maar een mooie ketting was, dus ik haalde mijn schouders op.  'Zijn jullie goede vriendinnen?' vroeg ze toen. 'Nou ja, we zijn een stel' legde ik uit. Er verscheen een glimlach op haar gezicht. 'Wat goed van jullie, dat jullie je er niet voor schamen. Krijgen jullie nooit rare opmerkingen erover?'. 'Nou ja, soms. Maar het maakt me niet uit. Ze is alles wat ik nodig heb om gelukkig te zijn' antwoordde ik. 'Wat lief, ze is vast heel gelukkig met een vriendin als jij'. Ik slikte en knikte. 'Maar uhm... heeft u misschien een ketting met een hartje eraan? Goudkleurig?' vroeg ik toen het even stil was. 'Oh, ik heb de perfecte denk ik!' ze pakte een klein gouden kettinkje met een diamantje erin. Wauw. 'Hoe duur?' vroeg ik toen. 'Deze is 150 euro, maar voor 100 euro mag u 'm hebben'. 'Echt waar?' vroeg ik verbaasd. 'Ja' ze glimlachte vriendelijk naar me en ik keek nog één keer naar het gouden kettinkje dat ze in haar hand hield. 'Oke, ik neem het'. Ze liep naar de kassa en pakte het kettinkje in. 'Wat is je naam eigenlijk? Je komt me zo bekend voor' vroeg ze toen. 'Tess Vlier'. Ze dacht even na en keek me toen weer aan. 'Oh, jij geeft toch voorlichting op scholen? Je was een paar weken geleden nog op de school van mijn dochter'. 'Ja dat zou best kunnen. Ik geef voorlichting over lesbisch of homo zijn'. 'Wat goed van je' zei ze terwijl ze de twee briefjes van vijftig van me aanpakte en in de kassa stopte. Ze gaf me het bonnetje en tasje en wenste me een fijne dag. 'Tot ziens' zei ik terwijl ik de winkel uit liep en ik haalde mijn fiets weer van het slot. Ik zag dat ik al een half uur weg van huis en ik fietste, met een fietsmand vol met boodschappen en het tasje in mijn hand, weer terug naar huis.

Toen ik thuis kwam zat Marieke met haar gitaar op de bank. 'Hey' zei ik en ze keek op. Ze glimlachte flauwtjes en ging verder met spelen. 'Amnesia' gokte ik en ze knikte. 'Klinkt goed' gaf ik toe en ik zette de boodschappen op het aanrecht. 'Ik heb iets voor je'. Ze keek naar het tasje in mijn hand en legde haar gitaar weg. 'De vorige keer wilde je het niet aan nemen en heb ik eerst een half uur moeten smeken, maar nu mag je geen nee zeggen'. Ik ging naast haar zitten en gaf het het ingepakte kettinkje. Ze keek er eerst naar en maakte het toen open. Zou ze het leuk vinden? Ik hoopte natuurlijk van wel. Ze haalde het kettinkje voorzichtig uit de verpakking. Ze keek er naar en tranen sprongen in haar ogen. Toen keek ze mij aan en glimlachte. 'Het is prachtig' zei ze toen en maakte de sluiting open. Ik deed het kettinkje bij haar om. 'Niet zo mooi als jij bent' zei ik toen en ik veegde haar haar uit haar gezicht. 'Nu zit ik alweer te huilen' zuchtte ze terwijl ze de tranen weg veegde. 'Wat maakt het uit? Niet dat ik minder van je houdt als je huilt' lachte ik en ik kuste haar voorhoofd. We keken elkaar even aan en toen pakte ze haar gitaar weer. 'Wil je zingen?' vroeg ze toen. Ik knikte en zong mee.

"I drove by all the places we used to hang out getting wasted

I thought about our last kiss, how it felt the way you tasted