Don't Let Go [Vervolg Unconditionally]

Hoofdstuk 5

'Marieke, ga alsjeblieft mee' smeekte ik terwijl ik al in de deuropening stond. Ze lag op de bank onder de deken naar de tv te kijken. Ze schudde haar hoofd en kroop verder weg onder de deken. Ik zuchtte en gooide de deur dicht. 'Ze houdt niet meer van je' schoot door mijn hoofd. Ik draaide me om en keek naar de gesloten voordeur. Ik bleef er even naar staren in de hoop dat de deur weer open zou gaan en Marieke zou zeggen dat ze mee zou gaan, maar de deur bleef gesloten. Ik draaide me om en liep het pad af. De afgelopen paar weken deed Marieke steeds afstandelijker. Ze wilde niet meer de deur uit en als ik thuis kwam lag ze meestal te slapen op de bank of naar de tv te staren. Ik liep naar de dichtsbijzijnde bushalte en ging in het bushokje zitten wachten totdat de buskwam. Steeds checkte ik mijn telefoon om te kijken of Marieke misschien een berichtje achter had gelaten dat ze toch wel mee wilde, maar m'n inbox bleef leeg. Ik zuchtte en pakte mijn ov-kaart uit mijn zak en stak mijn hand uit toen de bus aan kwam rijden. Ik begroette de buschauffeur en ging achterin zitten.

Ik gooide het kussen naar de gesloten voordeur en liet mijn hoofd op mijn optrokken knieën rusten. 'Waarom?' Vroeg ik mezelf af. Alles had zo perfect kunnen zijn, maar ik wilde het gewoon niet meer. De afgelopen dagen had ik niks meer gegeten en 's nachts sliep ik niet. Ik durfde niet meer te slapen. Ik wilde niet dromen en de mooiste dingen mee maken en dan wakker worden en beseffen dat het maar een droom was.  Maar zonder dat ik het wilde viel ik overdags in slaap. Toch was het fijn, dromen. Even vergeten dat de waarheid minder mooi was. Tess ging vandaag op bezoek bij haar ouders. Ze had de hele dag gesmeekt of ik mee wilde gaan, maar wat was het nut van mee gaan? Ik zou daar alleen maar zitten en luisteren naar verhalen van hoe geweldig haar ouders het wel niet hadden. Vervolgens zou Tess gaan vertellen hoe gelukkig we wel niet waren, terwijl ze zelf ook wel wist dat dat de waarheid niet was. 

'Hey lieverd' m'n moeder gaf me een knuffel en kuste me op mijn wangen. 'Wat zie je er goed uit!'. Ik knikte en glimlachte. 'Waar is Marieke?' vroeg ze toen. 'Oh die is thuis gebleven' antwoordde ik zo nonchalant mogelijk. Het was even stil en toen zei ze: 'kom, ik heb thee gezet en verse koeken gekocht. Dan kunnen we weer even gezellig bijpraten over jou en Marieke'. Gezellig bijpraten? Waarover? Alsof er nog iets leuks gebeurde tussen ons. Ik wist niet wat ze had en of het aan mij lag of niet. Misschien zat iets haar dwars maar durfde ze het niet te zeggen. 'Mam, het gaat niet goed tussen ons' bekende ik toen ze weer terug was met de thee en koeken. Ze keek me bezorgd aan en ging naast me op de bank zitten. Ze pakte mijn hand vast en keek me afwachtend aan. 'Marieke, ze... ze wilt niets meer doen, ligt de hele dag op de bank, ze heeft de afgelopen dagen bijna niks gegeten en ze wilde vandaag niet eens mee'. Ze was stil en keek me alleen maar aan. 'Ik... Ik weet gewoon niet wat ik moet doen' huilde ik en ik kroop dichter naar haar toe. Ze sloeg haar armen om me heen en zo zaten we voor een paar minuten. 'Het komt allemaal wel goed' zei ze uiteindelijk en ik keek haar aan. 'Denk je dat echt? Want het gaat alleen maar slechter volgens mij'. Weer was het stil en ik staarde naar de mok met dampende thee erin. 'Ik ben ook depressief geweest toen ik jong was' zei ze opeens. Depressief? Marieke was depressief? Dat pastte gewoon niet bij haar. Maar het zou wel haar gedrag verklaren... 'Wat kan ik voor haar doen?' vroeg ik en ik dronk een slok thee. 'Laat haar zien hoeveel je van haar houdt en wat ze voor je betekent. Dan wordt het vanzelf weer zoals het eerst was'. Ik knikte en zette mijn theemok neer. Was het echt zo simpel? 'Waar is pap eigenlijk?' vroeg ik omdat ik even een ander onderwerp wilde. 'Oh, bowlen met een paar collega's'. 'En jij mocht niet eens mee?' vroeg ik verbaasd. 'Je mag altijd mee'. 'Nee, ik had even zin om met mijn lieve dochter te kletsen en ik ben blij dat ik dat gedaan heb. Jullie tieners maken wel veel mee zeg' zuchtte ze.