LEAN POV
dahan dahan kong inalis ang seat belt ni melissa and because of that nagising siya. Nagtataka siyang tumingin sakin, ngumiti ako at ganun din naman siya.
"I used your car, nandito na tayo sa bahay nila avril, medyo late na kaya inihatid na kita dito baka kasi nag aalala na sila sayo" paliwanag ako sa kanya.
Ginala niya yung paningin para e'check kong nag sasabi nga ba ako sa kanya ng totoo, ng ma'comfirm niya na tama ako, tumingin siya sakin.
"what happen?"
Naguguluhan na tanong niya.
"and what is that thing? Bakit meron ka niyan?" she asked
Tinutukoy niya yong band aid ko sa leeg, gaya pa din siya ng dati! After niya maparanoid wala pa din siyang naaalala! Hindi niya matandaan kong ano ba yung mga nagagawa niya, her doctor said that's normal kaya naman sana'y na din ako.
Ngumiti ako sa kanya para hindi na niya alalahanin kong ano ba talagang nangyari kanina. Alam ko kasing maguguluhan lang siya lalo.
"kakaunti lang yung nainom natin kanina pero nakalimot ka agad hahah wala ka pa ding pinag bago, nag celebrate tayo kanina dahil sa pag sa'successful ng mga plano mo" paliwanag ko sa kanya.
Kahit mahirap para sakin ang mag sinungaling sa kanya wala akong ibang choice, hindi pweding sabihin ko sa kanya na nawala nanaman siya sa sarili niya kanina.
"thanks god, akala ko may nangyari ng masama kanina eh! But wait, how about that band aid?" she asked.
"ow....this? The truth is hindi ko din alam hahah baka nasugatan kanina nung nalasing ako, don't mind this! Maliit na sugat lang naman to" i said.
Napansin kong tuluyan na siyang naniwala sa mga kwento ko.
"alright" she said.
"but wait paano ka uuwe? Dapat kasi hindi muna ko inihatid dito" pahabol pa niya.
Ngumiti ako para hindi na siya mag worried.
"I'm just going to take a taxi" i said
"ok, and besides wala naman ng ibang choice, let's go" she said
lalabas na sana siya pero agad ko siyang pinigilan.
"why?" she asked
Agad kong binuksan yong bag ko at nag aalinlangan kong inabot sa kanya yung mga gamot niya.
Napansin kong nagtataka siya kaya naman nakaramdam nanaman ako ng takot!
"why are you giving this to me? Lean don't worry cause I am 100% fine! I don't need it anymore" masayang sabi niya sakin.
Hindi ko siya pinakinggan, hinawakan ko yong dalawang kamay niya na hanggang ngayon ay nanlalamig pa din.
"please take this" pakiusap ko.
A sincere one
Huminga siya ng malalim at saka kinuha yong mga gamot na hawak ko, napangiti naman ako dahil sa wakas tinanggap niya ito.
"ok fine" she said
Tuluyan na niyang nilagay yong mga gamot sa bag niya kaya naman sobrang napanatag na ko.
"let's go?" masayang yaya ko sa kanya.
Tumango naman siya bilang tugon.
Lumabas na din ako ng sasakyan tulad ng ginawa niya, nandito pa kasi kami sa labas ng gate pero hindi kalapitan, baka kasi makita kami ng mga guard nila.
