Hatırladım birden bire,
Belki çok özlediğim için,
Belki de hiç unutmadığımdan.
"Oysa ki ben yazarken
Hiç düşünmüyorum" demişti.
"Adeta kelimelerin arasından,
Yuvarlanıyorum.
Bir şekilde, Sana doğru..."
Bende umut etmiştim.
Etmiştim işte...
Birde o uzun saçlarını Sevmiştim.
Daha önce hiç kimsede,
Sevmememe rağmen.
Bir şiir bile yazmıştım,
Garipliğini hiç düşünmeden...
Araya nasip girmeseydi.
Kaybetmeseydim belki...
Birbirimizin yüreğine, Dokunabilirdik, kim bilir?
Belki, belkilerle yaşamayı,
Birlikte öğrenebilirdik.
Olmadı...
Aradığım kadar aramadı,
Belki, özlemedi özlediğim kadar
Böylece 'Olmayınca olmuyor'u
Öğrendim bende yine.
Vazgeçtim mi? Hayır.
İnatçıydım hiç vazgeçmezdim
Hala da inatla vazgeçemiyorum
Neden O bilmiyorum.
Ama öğreniyorum tek başıma,
Belkilerle yaşamayı,
Öğreniyorum umuduma, Sımsıkı tutunmayı... Asİ
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Uyku
PoesíaBen bir şair değilim İçimi döküyorum sadece... Toplamayı ümit ederken Daha çok dağıttığımı bile bile... Asİ
