Uyku

Gece ve Gerisi...

Yine....
Yine zifiri karanlık bir gece.
Ve vakit,
Gece yarısını geçmiş çoktan.
Özlemim ise uykumu defetmiş...

Sırtımda ince bir hırka.
Avuçlarımda ise
Kahve fincanının bıraktığı,
Çaresizce sığınmaya çalıştığım
Bir sıcaklık...
Bunun dışında buz gibiyim...
Zihnim, bedenim, ruhum Donmuş.

Bu durumdan,
Hem şikayetçi hemde memnunum aslında.
Belki uyuşmuş hücrelerim
Özlemi ve acıyı daha da fazla Hissetmez sanıp...

Tüm bunları düşünürken
Delice bir tebessüm belirdi şimdi
Buz tutmuş dudaklarımda...
Sanki imkanı varmış gibi.
Sanki geçebilir, azalabilirmiş gibi...

O sırada
Düşüncelerimden sıyrılan dikkatim,
Usulca kayıverdi,
Şiddetle cama vuran yağmura.
Dışarıda da amansız bir fırtına.
Diyorum ki içimden,
Sanki duyurabilirmişim gibi:
"İçimde kopan fırtınalardan
Henüz haberin yok gökyüzü.
Şükret hiç olmazsa,
Senin yağmurların var,
Hüznünü yıkayan..."

Usulca,
Bir yudum alıyorum kahvemden.
Tüm bedenime yayılan
Sıcaklığının ürpertisi,
Özlemime ve acılarıma
Çığlık oluyor yine...
Adın vuruyor zihnimin duvarlarına.

İçimde ise hayatımın acıları,
Yine yutkunamadığım yumrular biriktirmiş boğazımda.
Düşünüyorum.
Gözlerimi kapatıp yine
Hayallerime tutunabilirim diye..
Olmuyor bir türlü.

Gök benim aksime boşaltırken
İçini
Olmuyor diyorum kendi kendime.
Bu aralar yorgunum,
Haddinden fazla yorgun...
Belki de bundan,
Bu sebepten...
Tutunamıyorum artık
Hiçbir şeye,
Hatta kendime bile... Asi