Uyku

Yaralar

Küçücüken de düşerdik...
Dizlerimiz,
Yara bere içinde kalırdı hep. Ağlardık o zamanlarda da...
Gözyaşlarımız kuruyunca,
Herkese nasıl düştüğümüzün,
Kahramanlık dolu hikayesini
anlatırdık birde.
Kabuk tutan yaralarımızla
oynardık annemiz kızsa bile.
Acır kanar dese de,
Kaldırırdık kabuklarını...
Büyüme savaşında aldığımız
Yaraların izlerini taşırdık.
Gururla.
Ama acıları hep geçerdi.
Sonra büyüdük.
İncittik incitildik...
Sevdik ihanete uğradık.
Artık yara bere içinde kalan
Bedenimiz değil,
Ruhumuz ve yüreğimizdi.
Yine dinlemedik annemizi.
Kabuklarını kaldırıp
Tekrar tekrar kanattık...
Ve tekrar tekrar,
Acıttık kendimizi...
Geriye iyileşmeyen yaralar,
Hiç geçmeyen acılarımız kaldı.
Artık,
Mağlup olduğumuz
Büyük savaşların
Buruk hikayeleri vardı elimizde...
Gururla taşıyamadığımız,
Ve hüzünle anlatacağımız... Asİ