Uyku

Veda

Bir yolculuğa çıkıyorum bugün.
Bir balkonda başlayan.
En ağır yolculuğum bu.
Hüznümün yolculuğu...

Boğazımda yumrular,
Gözlerimde akmak için direnen Aptal yaşlar...
Ve de aptal bir ben.

Uzun uzun
Bu balkonda izlemiştim
Zifiri karanlık gökyüzünü...  Yıldızlar bu balkonda,
Yol göstermişti bana birkaç defa.
Ama çoğu kez de,
Hiç yardımcı olmamışlardı.

Onun seyrettiği yerden,
Bakmıştım dünyaya...
Ellerimi ısıtan ancak ,
Yüreğime faydasız
Bir kahve eşliğinde.

İçerideyken,
Bana o kadar yakınken.
Asırlarca uzak olduğu mesafelerde.

Belki diye usulca içeri süzüldüm...
Deli gibi uyuduğu yatağında,
Saçlarıyla oynadığım,
Huzuru bulduğum...
Kaçak buseler aldığım,
Limanına sığındığım geceleri Hatırladım.

Ah şu lanet yüreğim!
Neden acıyordu ki şimdi.
Bu kadar fazla...
Neden kesiliyordu ki nefesim.

Yanaştım.
Bir zamanlar bana ait olan
O boşluğa dokundum ve geçtim.
Kalsam, asla gidemezdim...

Böyle bir veda edecekken,
Yine zalimce
Yüzünü döndü bana.
Isırdığım dudağım yüzünden mi
Bilmem.
Hüznüme firar verdim gözlerimden.
 
Korkarak,
Biraz daha yanaştım son kez.. 
Son kez yüzümü gömdüm saçlarına.
Öyle bir içime çektim ki kokusunu
Bir daha nefes almamacasına.

Bana ait olmayan,
Bir ruh, bir yürek,
Bir beden vardı tam karşımda.
İşlediğim son günahtı bu.
Uyandırmadan usulca,
Avuçlarıma hapsettim simasını.
Yine alnımı dayandım alnına.
Gözlerimi kaparken,
Yüzüne düşmemeleri şartıyla
İzin verdim gözyaşlarıma...

Bana inat buz gibi olan
Dudaklarına
Son dokunuşumdu bu.
Ve son kovuluşumdu yüreğinden.

Son acıtışı değildi kesinlikle.
Zihnime sızdığı her an,
Dinlediğim her şarkıda
Takılıp kaldığım her sözünde
Yüreğimin göğüs kafesime
İsyan ettiği her anımda
Acıtacaktı.
Acıtacaktı işte...

Artık yarımdım...
Ve usulca çıktım.
Geri dönüp baktığımda
Kapısının eşiğinden,
Kapıyı, kapıları kapamadan
Hemen önce,
Dilimden son dökülen
Veda değil
Bir duaydı  sadece...
Hep ve çok mutlu ol Yüreğim...
Asİ