IF I KNOW YOU · Story of a brave little girl · Miraculous

#3 Pierwsze kroki

Weszłam do domu i zobaczyłam tam rodziców z bratem... przywieźli pizzę!
Nie mówiąc niczego zasiadłam do stołu i zaczęłam jeść.

-Ej ty żyjesz? - Popatrzył na mnie Miki i podniósł brwi - Podobno był jakiś atak terrorystyczny gdy chodziłaś po mieście.

-No tak... może ja wam trochę opowiem co się tam działo -Odpowiedziałam z pizzą w ustach jak gdyby nigdy nic - Ale to nie do końca był atak terrorystyczny!

Zaczęłam mówić o dziwnej przemianie, uciekających ludziach, o tym jak uratowałam staruszka i tak dalej. Pominęłam jednak to, że pan wiedział jak mam na imię i gdzie mieszkam. To mogło wzbudzić pewne kontrowersje...

-Wiki mogłaś zginąć! -Zaczęła mama - Czemu ja się zgodziłam na to, żebyś sama włóczyła się po Paryżu!...

Zapowiadało się na to, że będę musiała słuchać długiego kazania o bezpieczeństwie

-Tak mamo, dzięki za troskę, ale nie jetem już taka mała -Uspokajałam ją -Nie to co Mikołaj - Dodałam i ze złośliwym uśmieszkiem zerknęłam na brata

-Ej - Krzyknął

-No dobra ważne że żyjesz -Powiedział tata, sięgając po kolejny kawałek pizzy

--------

Gdy zjadłam, weszłam do swojego (prawie)pokoju i podeszłam do okna. Zaczęłam rozmyślać o tym, jak zrobić dobre piersze wrażenie na nowych kolegach, koleżankach i nauczycielach ze szkoły, w końcu nie chcę zostać przegrywem.

-No gdyby to było takie proste! Szkoda, że magia nie istnieje...-Powiedziałam sama do siebie- A co to?

Na stoliku leżało małe czarno-czerwone pudełeczko. Otworzyłam je a z niego wyleciała jakby pomarańczowa kula światła. Przestraszyłam się, więc szybko wskoczyłam na łóżko i schowałam się pod kołdrą.

-Co tu się odwala!?- Szepnęłam

Ze światła wyłoniła się postać małego liska, unoszącego się w powietrzu. Lisek przeciągnął się i popatrzył w moją stronę.

-Przecież magia nie istnieje!- Krzyknęłam i spadałam z łóżka- No w sumie magią by było gdybym nie spadła- Przyznałam

Lisek zaśmiał się i powiedział;
-Jestem Trixx i jestem twoim kwami! A w pudełku leży twoje miraculum.

-Że, co? -Podeszłam do stolika i rzeczywiście, w pudełku leżał naszyjnik, z lisim ogonkiem.

Spojażałam tylko na stworzonko z wielkimi oczami a ono zaczęło mi wszystko tłumaczyć o transformacji, walce, łapaniu akumy itd. Ja siedziałam i słuchałam niedowierzając dlaczego to wszystko przytrafiło się właśnie mi.

-Do jedzenia poproszę o  jakieś czekoladki, a teraz czas na transformację! -Ucieszyło się kwami

-Ale tak już?!- Wystraszyłaś się

-Nie, jutro xd. Powiedz tylko; Trixx, do ataku!

-Ale czakaj, czekaj... Tata miał mi ze sklepu przywieść czekoladę!- Przypomniałam sobie- Pewnie o tym zapomniał, więc to będzie wspaniały pretekst aby wyrwać się z domu

-Aha- Zwierzątko mrugnęło- To ja zaczekam

---------------------

-Tatoo -Zawołałam schodząc na dół - Kupiłeś czekoladę o którą Cię prosiłam?

Tata odwrócił się z zakłopotaną miną

-Aah znasz mnie, ja zawsze o czymś zapominam- Powiedział po czym wyjął z kieszeni monetę i podał mi ją- Masz tu 2€, kup sobie.

-Dziękuję!- Wykrzyknęłam. Przytuliłam tatę i pobiegłam "założyć kurtkę".

------------------

Gdy znalazłam się w swoim pokoju, ubrałam naszyjnik, wzięłam głęboki oddecch i powiedziałam

-Ok, Trixx, do ataku!

I zaczęło się, czułam na poszczególnych częściach ciała lekkie mrowienie. Na oczach pojawiła się pomarańczowo-biała maska, na głowie, uszy lisa, włosy spięły się w kucyk pomarańczowymi wstążkami, a reszta ciała była pokryła się lateksowym materiałem. Pojawił mi się także lisi ogon. Nie był to jednak zwykły strój, był odporny na zdarcia, uderzenia (lecz nie do końca) i zadrapania. W mojej ręce pojawił się metrowy flet, koloru podobnego do reszty stroju. Po transformacji postanowiłam zrobić jakąś bohaterską pozę. Pomyślałam o DABie lecz oczywiście trochę innym. Wypadło więc na to:

-Woow - Kyrzyknęłam

Wszyscy już chyba spali, więc otworzyłam okno i skoczyłam. Odrazu zorientowałam się, że latanie jest podone do biegania lecz gdy już zaczęłam się cieszyć, wleciałam w drzewo. Stąd nie było tak łatwo wylecieć. Uśmiechnęłam się ironicznie i oparłam głowę o jednął z gałęzi.

-Podobno to koty utykają na drzewach

Usłyszałam głos nad moją głową i automatycznie popatrzyłam się w tamto miejsce. Nic nie powiedziałam tylko gapiłam się na niego zaczerwieniona. To był czarny kot.

-No dobrze, pomóc Ci?- Uśmiechnął się mrużąc oczy.

-Hahah dopiero sobie tak wyszłam i jakimś cudem jestem tutaj...byłam tam...-Zamknęłam oczy i zrobiłam plam facea. Zdałam sobie sprawę, że to było bez sensu.- Dobra weź mnie stąd wyciągnij.

-Z przyjemnością- Powiedział kotek

💙💙💙💙💙

Dziś dzień dziecka! Życzę wam żebyście spodkały takiego miłego kotka, jak ten tu na dole xd