De stilte was kalmerend en tegelijkertijd deprimerend. Hij hield niet van dit soort dingen. Nooit wist hij precies wat hij moest doen, moest hij huilen of zwijgen? Hij bleef het een moeilijk iets vinden. Haar kist stond links op het podium. Een witte houten kist bedekt met prachtige paarse anjers. Haar favoriete bloemen. Rechts stond een vleugel en in het midden stond een microfoon, klaar voor de mensen die wilde spreken. Hij wilde ook een zegje doen. Eigenlijk wilde hij een pianostuk spelen, omdat ze daar zo van kon genieten. Ze kon van zoveel genieten. De zon, het water, muziek, mensen. Ze was een genieter, tenminste, dat léék ze. Totdat ze het hem vertelde, die ene avond bij het meer.
“Het maanlicht bescheen het water en deed het mooier lijken dan het al was. Ze zaten daar samen, met z’n tweeën. Het was na elven en de wereld leek al te slapen. Fay wilde perse naar het meer gaan. ‘Doe het voor mij?’ had ze hem gesmeekt. Ze hoefde het niet eens te proberen, hij deed alles voor haar. De stilte was ongemakkelijk en maakte hem enigszins onzeker. Wat wilde ze? Wat was ze van plan? Ze droeg een witte jurk, bedrukt met een fleurig printje. Bloemen, ze hield er van. ‘Goed,’ sprak ze zachtjes. Fay beet op haar lippen, zoals ze dat altijd deed als ze ergens bang of zenuwachtig voor was. Hij keek naar haar, hoe haar gezicht en lichaam haast perfect leken, hoe haar prachtige groene ogen leken te schitteren. Hoe een traan zachtjes een weg naar beneden zocht om vervolgens op haar hand te vallen. De hand die zo dicht bij de zijne zat dat hij deze wilde pakken, maar hij durfde niet. Ze opende haar mond, sloot deze weer en zuchtte vervolgens. ‘Ik kan niet meer James, ik kan echt niet meer.’ Hij begreep haar woorden niet, hij kon ze niet plaatsen. Hij snapte niet waarom ze huilde en waarom ze dit juist nu moest bespreken. ‘Wat niet?’ vroeg hij daarom maar, hopend op een verdere uitleg. Ze sloot enkele seconden haar ogen. ‘Dit, dit alles. Dit hele leven. Dit gedoe. Ik kan het niet meer, echt niet.’ Woorden, een ratelslang van woorden. Ze vlogen in het rond maar hij leek de betekenis niet te begrijpen. Fay stond op, ze leek even te twijfelen en trok toen haar jurk uit. Hij zag haar lichaam, enkel gehuld in lingerie. Hij had het altijd al willen zien maar dit keer was het anders. Het was niet het perfecte lichaam dat een meisje van haar leeftijd hoorde te hebben. Haar ribben waren zichtbaar, maar dat was niet het ergste. Littekens. Donkerrode, sommige roze. Sommige wit en andere haast onzichtbaar. Haar buik was een groot landschap van littekens, wat doorliep tot haar bovenbenen. Zijn blik gleed omhoog, naar haar gezicht. Haar prachtige groene ogen keken hem aan. Ze was compleet gebroken, nu pas kon hij het zien. De grote glimlach die ze met zich meedroeg, was alles behalve echt. Hij stond op en liep voorzichtig naar haar toe. ‘Lieve Fay,’ sprak hij zachtjes. ‘Lieve, lieve Fay.’ Haar koude lichaam, haar verminkte lichaam, hij duwde het tegen zich aan een streelde door haar haren. ‘Je bent sterker dan je denkt Fay. Die littekens die heb je gekregen, gemaakt. Je overleeft, dat doen niet veel mensen. Je bent sterk.’ Hij liet haar nooit meer los, bleef haar vasthouden en bracht haar naar huis. Niet wetend dat het hun laatste avond samen was.”
Zijn vingers trilde en onzeker keek hij de zaal in. Vrienden glimlachte voorzichtig naar hem en hij sloeg zijn ogen neer. ‘Ik uhm,’ hij schraapte zijn keel en begon opnieuw. ‘Ik, ja. Ik mis je Fay. We hebben een leuke tijd gehad. Die ene avond bij het meer. Ik vond je prachtig. Prachtig zoals je eruit zag, prachtig zoals je er niet uit wilde zien. Je bent prachtig, nog steeds.’ James staakte zijn zin even en keek naar de kist. ‘ Problemen bleken je lastig te vallen, en het kwam weer terug. Je bent sterk geweest. Ik zou altijd van je houden Fay. Al heb ik het je nooit kunnen zeggen, ik houd van je.’ Een zucht rolde over zijn lippen en hij liep naar de vleugel. Trillende vingers zorgde ervoor dat zijn eerste noot vals klonk, maar hij pakte het weer op en begon te spelen. Voor Fay, omdat ze het verdiende. Een liedje voor haar hart, die nu voor altijd stil was.
Tranen liepen voorzichtig over zijn wangen. Haar kist werd de zaal uit gedragen en hij bleef nog enkele seconde zitten. Hij wilde niet meelopen, zoals het hoorde. Hij wilde later naar haar toe gaan en in zijn eentje afscheid nemen. Omdat hij het anders niet kon. Muziek weerklonk door de zaal en hij sloot zijn ogen. Fay kwam niet meer terug, hij zou voor altijd afscheid moeten nemen. Fay had voor altijd een plekje in zijn hart. Zachtjes zong hij mee met de muziek: “As strong as you were, tender you go. I'm watching you breathing for the last time.”
