Duizenden stukken zweefde door de lucht. Ze zochten hun weg naar de grond, zochten hun weg naar iets waar ze eindigde. De een belandde op een koude harde stoeptegel, de andere in een warme zachte hand. Wat er ook gebeurde, ze eindigde allemaal. Stuk voor stuk. Prachtige maar pijnlijke herinneringen werden zo verwijderd uit haar leven, de een zou het zonde vinden maar zo sloot zij het af. Zo kon zij weer verder.
Brieven, brieven had ze gekregen. Honderd, misschien wel meer. Allemaal met haar naam op de voorkant, haar adres. Op ze allemaal zat een andere postzegel, ze had een collectie kunnen beginnen. Alle brieven waren in keurige enveloppen gestopt en alles was met een keurig handschrift geschreven. Ze had ze allemaal gelezen, stuk voor stuk. Ze las ze nog steeds, al bezorgde dat haar enorm veel pijn. Voorzichtig streek ze met haar vinger over het scherpe papier en liet ze alles opnieuw over haar heen komen. De eindeloze telefoongesprekken, de heerlijke ochtendwandelingen die ze samen maakte, de keren dat ze samen uit eten waren geweest en de keren dat ze samen liefde hadden gedeeld. Maar ook de keren dat ze ruzie maakte, dat ze schreeuwend in de woonkamer stonden, de keren dat er geen eind aan leek te komen. Alleen al bij het lezen van deze simpele brieven kwam het weer opnieuw in haar naar boven.
Een traan bungelde voorzichtig over haar wang terwijl ze nog één maal over de brieven heen streek. Ze streek over de foto's die hij had meegestuurd en ze luisterde de videobanden af. Keer op keer, omdat ze nog geen afscheid kon nemen. Nog niet. Want ze hoopte dat er ooit nog een nieuwe brief binnenkwam, ze hoopte dat hij ooit nog wat van zich liet horen. Ze hoopte nog steeds dat hij thuis kwam, lachend, zoals hij altijd thuiskwam. Dat ze hem kon omhelzen, zijn geur in zich kon opnemen en 's avonds kon genieten van zijn warmte. Ooit op een dag zou hij nog thuis komen, dat hoopte ze, dat hoopte ze zo.
Rode rozen lagen op zijn graf, het was een treurig gezicht. Het kaarsje was opgebrand en een paar bloemen hadden het begeven. Ze streek met haar hand over de marmeren steen en liet opnieuw tranen. Ze miste hem, nog elke dag, maar ze wilde verder met haar leven. Haar liefde, hij was nu voor eeuwig weg. Maar iedereen zou trots op hem zijn, het leger, zijn ouders en zij vooral. Zij was het trotst van iedereen. Een kleine glimlach sierde haar gezicht. 'Ik ga je missen David, echt.'
Duizend stukken vlogen door de lucht. Herinneringen, prachtige herinneringen die nu overal in de wereld een plekje kregen. Hij verdiende dit, hij verdiende dat ook dit eindigde. Dat alle stukken een plek in de wereld vonden, rust. Hij had rust gevonden en nu zij ook. Ze keek hoe de stukken neerdaalde als sneeuwvlokken, ijskoud en toch zo warm. Het was goed zo. Het was echt goed zo.
