Στα δίκτυα των Αναμνήσεων

Κεφάλαιο 3

"Να μας ερωτευτεί κάποιος, να μας μετατρέψει και εμάς σε ποίηση. Μέχρι τώρα εμείς γράφουμε συλλογές ολόκληρες για εκείνους."

Κατέβασα το ακουστικό και συνέχισα να ασχολούμαι με κάποιες λεπτομέρειες για το πλάνο. Είχα αποφασίσει ότι θα έδινα το σχέδιο στην Κατερίνα δεν θα το έκανα εγώ για κανένα λόγο.

Σήκωσα το τηλέφωνο και σχημάτισα τον αριθμό της κολλητης μου Βενετίας έπρεπε να μάθω κάποια βασικά πράγματα πριν τελικά απόρριψω αυτή τη συνεργασία. Και ποιος θα ήταν καλύτερος στις πληροφορίες από το δημόσιο γραφικό φαινόμενο Βενετία;
Στους τέσσερις χτύπους άκουσα μια φωνή από την άλλη γραμμή επιτέλους.

<< Λέγεται. >> άκουσα μια μισό νευριασμένη Βενετία από την άλλη γραμμή.

<< Βένη μου! >> είπα όσο πιο γλυκά μπορούσα. Με την ελπίδα να μην φωνάξει.

<< Τι θες; >> είπε με απότομο τόνο στη φωνή της.

<< Τι ξέρεις για το εστιατόριο "Οίστρος";>> είπα όσο πιο σύντομα γινόταν.

<< Σχεδόν τίποτα. Έχω μεθαύριο  συνέντευξη με τον ιδιοκτήτη. Τρις μέρες πριν από την δεξίωση που ετοιμάζει για το άνοιγμα του εστιατορίου. >> είπε και χαμογέλασα.

<< Τι θα έλεγες για ένα έξτρα φωτογραφικό φαινόμενο στην ομάδα σου; >> είπα με πολύ χιούμορ.

<< Είναι πάντα ευπρόσδεκτο!!>> είπε στον ίδιο τόνο και μου έκλεισε το τηλέφωνο. Μα πόσο πιο γλυκός άνθρωπος ποια, όχι πείτε μου.

Μετά από λίγα λεπτά το κινητό μου χτύπησε και το όνομα του Παύλου αναβοσβήνε στην οθόνη. Πάτησα το κουμπί της αποδοχής.

<< Μωρό μου να έρθω να σε πάρω να πάμε για φαγητό να μου πεις πως πήγε σήμερα; >> με ρώτησε και χαμογέλασα. Πάντα τόσο γλυκός ο καλός μου.

<< Ναι φυσικά εξάλλου τελείωσα. Σε πόση ώρα να σε περιμένω από κάτω; >> είπα και περίμενα την απάντηση

<< Σε δέκα λεπτά είμαι εκεί μωρό μου.>> μου είπε και το κλείσαμε.

Σιγά σιγα άρχισα να μαζεύω τα πράγματα μου και έκανα ένα φρεσκάρισμα στο μακιγιάζ μου περνώντας μια ακόμα στρώση κραγιόν στα χείλη μου. Κοίταξα το ρολόι απέναντι μου. Η ώρα είχε περάσει και έτσι σιγά σιγά κατέβηκα στην είσοδο της εταιρίας. Ήταν εκεί και με περίμενε.

Μπήκα στο αμάξι τον φίλησε απαλά και ξεκινήσαμε για το μαγαζί που θα τρώγαμε. Καταλήξαμε σε μια ταράτσα ξενοδοχείου στο κέντρο της Αθήνας.

Παράγγειλαμε ένα υπέροχο λευκό κρασί και δύο φιλέτα συζητώντας ανάλαφρα για τη μέρα μας και γενικά για θέματα περί ανέμων και υδάτων. Η ώρα πέρασε αρκετά γρήγορα και έπρεπε επιτέλους να γυρίσω σπίτι μου.

<< Παύλο μου μπορείς να με γυρίσεις σπίτι σε παρακαλώ; Νιώθω αρκετά κουρασμένη. >> Είπα και του έπιασα το χέρι και του χαμογέλασα.

<< Φυσικά αγάπη μου. Αμέσως. >> είπε και σηκώθηκε για να πληρώσει. Πάντα κυρίος σε αυτά τα θέματα.

Μετά από λίγο βρισκόμασταν στο σπίτι μου. Με άφησε και αφού έκλεισα την έξω πόρτα έφυγε με το αυτοκίνητο. Ανέβηκα και ξεκλείδωσαν το διαμέρισμα μου ήταν ακριβώς όπως το είχα αφήσει ήσυχο και χουχουλιάρικο. Πέταξα τις γόβες μου και ξάπλωσα άνετα στον καναπέ του σαλονιού.