Στα δίκτυα των Αναμνήσεων

Κεφάλαιο 11

" Αυτό το συναίσθημα που δε νιώθεις ακριβώς στενοχωρημένος αλλά απλά κενός είναι ότι χειρότερο "

Τον είδα να πλησιάζει και πισώπατησα του είπα ότι θα βρισκόμασταν να μιλήσουμε. Άρπαξα μια σαμπάνια από ένα σερβιτόρο και κάθισα σε έναν άδειο καναπέ βγάζοντας τα πέδιλα μου. Μέσα σε λίγα λεπτά ήρθε στο μυαλό μου η γνωριμία μας.

Ένα δάκρυ κύλησε στην άκρη του ματιού της εκείνη τη στιγμή. Νόμιζε πως είχε θάψει αυτές τις αναμνήσεις σε ένα κουτάκι πολύ βαθύα μέσα της. Πλέον ήταν μια μεγάλη και ώριμη κοπέλα και όχι ένα κοριτσάκι που πίστευε σε έρωτες και συναισθήματα. Πλέον δεν μπορούσε να πιστέψει σε αυτά. Όχι ποια.

Είδε τον Στέφανο να πλησιάζει και να κάθεται δίπλα της στον καναπέ. Γύρισε το πρόσωπο της με τα δάκτυλα του.

<< Σταμάτα να κρύβεσαι. Εξάλλου εγώ ξέρω ακόμα και μετά από τόσα χρόνια ότι ακόμα.... >> πήγε να πει αλλά τον  διέκοψε απότομα.

<< Μετά από τόσα χρόνια πάγωσε Στέφανε. Έφυγε με παράτησε και ξανά εμφανίστηκε μπροστά μου σαν να μη συμβαίνει τίποτα και με τον αδελφό του να μου ανακοινώνει με άνεση τους αρραβώνες του. Δεν μου αξίζει και δεν του το χρωστάω όχι ποια όχι τώρα. >> είπα και δάκρυα άρχισαν να τρέχουν στα μάγουλα μου

<< Πέρασε καιρός μικρό σταματά να τα σκέφτεσαι και να τα επαναφέρεις στη μνήμη σου. Είναι κρίμα. >> μου είπε χαιδευοντας μου τα μαλλιά

<< Πότε δεν έφυγαν απλά συνήθισα να ζω μαζί τους. >> είπα και τον κοίταξα στα μάτια

<< Αμέλια μπορώ να σου μιλήσω λίγο; >> άκουσα την φωνή του Ιβάν από δίπλα μου

<< Ναι πείτε μου >> είπα κοιτάζοντας τον

<< Αρχικά γιατι έκλαιγες; >> είπε και με κοίταξε στα μάτια

<< Χάρηκα που είδα έναν φίλο μετά από πολύ καιρό >> είπα και χαμογέλασα με δυσκολία

<< Κάνω πως σε πιστεύω για τώρα. Αύριο κανόνισα δείπνο με το Φίλιππο θα ήθελα να έρθεις και εσύ. Θα σου στείλω με e-mail τη διεύθυνση. >> μου είπε και έφυγε χωρίς να μου δώσει περιθώρια να αρνηθώ.

Η ώρα άρχισε να περνά και ο κόσμος άρχισε  να φεύγει ήταν η ώρα και εκείνη να γυρίσει σπίτι είχε κουραστεί αρκετά και ψυχικά και σωματικά. Ο Παύλος την πλησίασε και πέρασε το χέρι του γύρω από την μέση της. Χαιρέτησαν όσους είχαν μείνει και πήρα το δρόμο προς το σπίτι της Αμαλίας θα την αφήνε και θα έφευγε. Δεν είχε καμία όρεξη ήθελε να μείνει μόνη της απόψε.

Ο ύπνος την βρήκε στο κρεβάτι της με αρκετά δάκρυα να μουσκευουν το μαξιλάρι τα παλιά θαμενα συναισθήματα ξαναβγαιναν στην επιφάνειά και εκείνη δεν ήξερα ακόμα πως να τα διαχειριστεί ώστε να μη βλάψουν κανένα.