Στα δίκτυα των Αναμνήσεων

Κεφάλαιο 9

"Τρελαίνομαι συχνά, αλλάζω συναισθήματα απότομα σε λίγα μονάχα λεπτά,δες με να γελάω και μετά να πέφτω, απλά κάτι με ρίχνει ξανά."

Η ώρα μας πέρναγε αρκετά καλά θα μπορούσαμε να πούμε ο Παύλος μίλαγε για χρηματιστήριο σε μια παρέα με γνωστούς επιχειρήματιες της Αθήνα. Και εγώ έτρεχα αριστερά και δεξιά να προσέχω αν όλα είναι καλά. Έβγαζα φωτογραφίες με αρκετά γνωστά πρόσωπα τις σχετικά υψηλής κοινωνίας και κατά διαστήματα έπιανα τον Φίλιππο και τον οδηγούσα σε διάφορες παρέες που έπρεπε να γνωρίσει και να δείξει ένα πρόσωπο στο σωστού επιχειρήματια.

Θεωρητικά για αυτό βρισκόμουν εδώ εκπροσώπουσα αυτόν όσο και την δουλειά μου και την εταιρία. Τον παρατηρούσα να πιάνει με άνεση την μέση μου μπροστά στις διάφορες παρέες και να με συστήνει σαν μια πολύ σημαντική συνεργάτης για το νέο του εστιατορίο.

Η ώρα περνούσε και είχα χάσει την Βενετία. Την παρατήρησα σε κάποια γωνία να πίνει και από τη στάση του σώματος της κατάλαβα ότι ζαλίζοταν.

Ο Παύλος ήταν αφοσιωμένος στη συζήτηση του και δεν πρόκειται να με δει η μόνη σανίδα σωτηρίας εκείνη τη στιγμή ήταν ο Κωνσταντίνος αφού ο Φίλιππος είχε πιάσει συζήτηση με κάποιους σημαντικούς επιχειρήματιες ξενοδοχειακων μονάδων στα νησιά του Αιγαίου και έβλεπα το βλέμμα του που με έψαχνε. Έκανα όσο πιο γρήγορα νόημα στον Κωνσταντίνο και εκείνος το κατάλαβε αμέσως και ήρθε κοντά μου.

<< Κωνσταντίνε σε παρακαλώ πήγαινε και πάρε τη Βενετία. Είναι εκεί στη γωνία δεν την βλέπω καλά. Μάλλον ζαλίζεται και φοβάμαι. >> είπα και τον κοίταξα στα μάτια

<< Ναι εννοείται ούτε να το συζητάς πάω. >> είπε και άφησε το ποτήρι στο σερβιτόρο που περνούσε και ξεκίνησε να φύγει

Του έπιασα το μπράτσο και γύρισε. << Σε ευχαριστώ πολύ >> είπα και μου χαμογέλασε απαλά

Προχωρήσα με το καλύτερο χαμόγελο μου προς τον Φίλιππο όπου πέρασε το χέρι του στη μέση μου ξανά και με σύστησε σαν μια σημαντική συνεργάτης του.

Κοιτώντας καλύτερα τους άντρες απέναντι μου εντόπισα κάποιον γνωστό.

<< Χαίρομαι πολύ που σας ξαναβλέπω κύριε Ιβάν >> είπα και εκείνος με έσφιξε στην αγκαλία του
<< Εμμ να σας συστήσω ο κύριος Ιβάν Ούργκαντ πριν κάποια χρόνια δουλειά για εκείνος και από εδώ ο συνεργάτης μου Φίλιππος Τζανετάκης. >> είπα και έδωσαν τα χέρια

<< Η Γκαλίνα που βρίσκεται την έχω πεθυμήσει. >> είπα

<< Έρχεται αύριο θα βρεθούμε όλοι μαζί σε δύο τρεις μέρες θέλω να μιλήσουμε για δουλειά >> είπε και με ξανάγκαλιασε

Η ώρα είχε περάσει και είχα χάσει την Βενετία και τον Κωνσταντίνο από τα μάτια μου. Εκείνη τη στιγμή που σήκωσα το κινητό μου να την πάρω μέσα μπήκε ο Στέφανος. Θεέ μου πόσα χρόνια έχω να τον δω. Έτρεξα κατά πάνω του και τον αγκάλιασα.

<< Πρόσεχε κούκλα. Δεν σε θυμάμαι έχουμε γνωριστεί.? >> είπε ενώ με σήκωσε στην αγκαλία του

<< Ναι αλλά τότε ήμουν σχεδόν δέκα χρόνια μικρότερη. >> είπα και τον φίλησα

<< Αμαλία >> είπε και με αγκάλιασε πιο σφιχτά

<< Ποιος σε κάλεσε; Ο Φίλιππος; >> ρώτησα και μου έγνεψέ θετικά

Τον είδα να πλησιάζει και πισώπατησα του είπα ότι θα βρισκόμασταν να μιλήσουμε. Άρπαξα μια σαμπάνια από ένα σερβιτόρο και κάθισα σε έναν άδειο καναπέ βγάζοντας τα πέδιλα μου. Μέσα σε λίγα λεπτά ήρθε στο μυαλό μου η γνωριμία μας.