Krisiyana's POV.
Naandito kami ngayon sa psychologist . Kasama ko si kuya.
Nakaharap kami sa kanya.
"Maaring mo bang maipaliwanag o ipahayag ang mga nangyayari sa kuya mo?"
Tumutulo ang mga luha ko.
Napakasakit makita siyang nag- kaka ganito.
"Palagi mo siyang tulala. Paminsan minsan nakikita ko siyang umiiyak tapos mamaya ay tatawa nalang bigla"
"Ano pa iha?"
Pinunasan ko muna ang mga luha ko tsaka pinagpatuloy ang sasabihin.
"Minsan po....nagwawala siya... Tinatawag niya ang pangalan ni nymfah."
"Sino si nymfah?"
"Kapatid ko po"
"Meron ba silang hindi pinagkakaintindihan ng kapatid niyo?"
"Meron po"
"Malala ba ito?"
"Opo, hindi naman po siya magiging ganito kong hindi malala. Mahal na mahal po niya ang kapatid ko sobra. Mas mahal niya pa po yun kaysa sa akin. Nagseselos po ako paminsan minsan pero, naiitindihan ko naman. Hindi kami naging mabuting kapatid Kay nymfah. At pinagsisihan ko po iyon. Kung maibabalik ko lang ang panahon, gagawin ko kung anong tama. Magiging mabuti akong kapatid. At higit sa lahat Sana, pinahalagahan ko siya"
Nakakaiyak. Bakit ngayon ko lang pinagsisihan ang lahat.
Bakit?
Patawad nymfah..patawad sa mga Mali kung nagawa.
At Sana naririnig mo ko ngayon.
"Kailang pa siya nagumpisang maging ganyan?"
"Nong araw na, naaksidente siya. Ang araw kung saan, kinuha siya sa amin"
At doon na tuluyang binalot ng lungkot ang puso ko
~End of the story~
A/N: salamat sa nagbabasa nito. Kung meron man :)
Please also read my 2nd story.
"She's the Modern Medusa"
Thankiess!!
