Cursed Destiny (To Be Continue)

Chapter three

CHAPTER THREE
KATELYN

I've learned a very helpful things in front of the dinner table, that is to smile even i don't feel it.

Tahimik lang ako sa buong hapag-kainan. Nagsasalita lang ako sa t'wing kakausapin nila 'ko, minsan kapag curious din ako sa topic. Most of all, i just fake a laugh and my smile. Kahit gaano kasiyang kasama sa hapag-kainan si tito Vatch kasama si mama at tito Allan, hindi ko naman makuwang magfocus sa pinag-uusapan namin dahil sa pagkailang sa katapat kong upuan, si Rappy.
Kagaya ko, mukhang hindi rin siya komportable.  And i don't have any idea why.

Hindi ko alam kung nagu-guilty ba siya kaya hindi niya 'ko makuwang tingnan? Kung may nagawa ba 'kong masama? Kung ano'ng dahilan sa paglayo niya.  I really don't know. If i will titled my life, i will named it, 'I don't know'.

"Until now whenever i look at him, i can't even tell if he's really our Rappy," natatawang sabi ni mama, nakatingin kay Rappy na siyang eksaheradong ngumiti.
Pasimple ko 'yon pinagmasdan. Kahit kasi nakita ko na siyang ngumiti noong nagkita kami sa meeting, iba ang ngiti niya ngayon. He seems happy.

Hindi ko mapigilan ang mapangiti. Does he happy remembering the past?

"Tita Cel, I'm still Rappy, but with a good pronunciation of Raffy, " he said, then laugh with his very masculine voice.

"Pauline's really funny to make him grown up with that silly wrong pronunciation,“

"Its okay dad, i missed being Rappy, sometimes."

Napatingin ako sa kaniya, at nagulat ako nang maabutan kong nakatingin din siya sa 'kin. Hindi pa ako nakakapag react ay iniwas niya na ang mata niya. Sa halip na magsalita ay nanahimik na lang ako, at nagpanggap na nakikinig pa sa usapan, kahit ang totoo ay wala na 'kong maintindihan.

Pati ba ang tingnan ako, hindi niya magawa? May kasalanan ba 'ko sa kaniya?

Sa halip na magdaldal ay nanahimik na lang ako, para na rin itago kina mama ang bigat ng loob ko. Hanggang sa natapos ang dinner at tinuloy ang kwentuhan sa living room. May kalakihan ang living room ng bahay ni tito Allan. Dalawang long sofa ang magkaharap, habang dalawang single sofa naman ang magkatapat.

Nagtatawanan si tito Allan at tito Vatch na siyang magkatabi sa long sofa, habang magkatabi naman kami ni mama sa tapat nila.

Nagulat ako nang bumulong sa 'kin si mama. "You haven't spoke with Raffy?"
Bahagya ko siyang tiningnan.

I tried to hide my emotion. I wish i succeeded. "I just feel some awkwardness," tanging nasabi ko.

Hindi ako komportable na magsabi kay mama, kaya naman kung ano ang dahilan ay mas pipiliin ko na lang itago.

Nagpaalam kanina-kanina lang si Rappy, ang sabi niya may importante lang daw siyang kakausapin, kaya naman nagpunta muna siya sa garden.

"Hindi ka na dapat mailang sa kaniya. Go follow him, for sure tapos na 'yon sa phone call niya."

Tatanggi pa sana 'ko, kayalang ayokong magduda si mama.  Kaya naman lumabas nga ako sa garden at naabutan si Rappy na nakatitig sa pool, na kasalukuyang naglalgay ng ilaw sa balat niya.

Magkasama na ang garden at pool site ng bahay.  Pinaliligiran ng magaganda at mababangong bulaklak ang pool, and it's makes this part of the house as most refreshing place.

Hindi pa 'ko nakakalapit ay mukhang napansin niya na ang presensya ko. Nakaupo siya sa mahabang upuan na malapit lang sa pool. Saglit niya lang akong tiningnan at agad din binalik ang tingin sa pool. Somehow it reminds me what he looks like when he told me that he's leaving.
Kahit na gaano ka-pre-occupid ang isipan niya'y ramdam na ramdam niya pa rin ang presensya ko, ang liwanag sa mukha niyang dating pula gawa ng araw, ngunit ngayon ay simpleng kislap na lang na parang nanginginig kakagalaw ng tubig dahil sa hangin, at ang pagtitig niya sa liwanag.