VOTELEMEYİ UNUTMAYIN LÜTFEN!! :))
Sokaklardan sessizlik akıyordu.Gerçi gecenin üçünde dışarının kalabalık olmasını beklemek saçma olurdu.Dolunay gökyüzünde tüm ihtişamıyla sergilenirken bütün bu sessizliği bozan arabamdan çıkan motorun sesiydi.Yalnızlık hoşuma gitse bile bu olay arada canımı sıkmıyor değildi.Doğan abi arada sırada gelip benimle konuşuyordu.Dertleşmekmiş bu öyle söylüyordu.Zaten onun sayesinde biraz da olsa rahatlıyorum,konuşmak iyiydi.Yoksa bu sessizliğin beni yutacağını düşünüyorum bazen.Doğan abi beni o kafede bulduğu için çok şanslı olduğumu söylerdi.İlk zamanlar bende öyle zannetmiştim ama değişen tek şey paramın miktarı ve kaybettiğim arkadaşlarımdı.Kafede en azından garson arkadaşlarımla arada da müşterilerle sohbet ediyordum.Şimdi ise bulunduğum konum nedeniyle daha ağır başlı olmam gerekiyordu.Ama benim gençliğimi yaşamam lazımdı.Arkadaşlarımla barda eğlenmem sabaha karşı eve gelmem lazımdı.Sonra annemin ben gelene kadar uyumamış olduğunu görüp ondan "Nerdesin sen?Saat kaç haberin var mı?"gibisinden azar işitmem lazımdı.Belki babamla bana hem eğlenmemi hem de ağır başlı olmam gerektiğini anlatan konuşmayı abimdense aşk konusunda dikkatli olmam gereken nutuğu dinlemem lazımdı. Yada her konuda yanımda olacak bir sevgiliye ihtiyacım vardı.Sevilmeye ihtiyacım vardı.Sevme konusunda bile eksiktim ben.Yine düşüncelerle geçen birkaç dakikadan sonra barın önüne gelmiştim.Ama barın önündeki o kalabalık neydi öyle?
