Terleyen avuçlarımı kimseye çaktırmadan pantolonuma sildim. Aşırı derecede gergindim ve bu kadar gerginlik yaşayan tek kişi de bendim sanırım.
Mezun oluyordum.
Nihayetinde istediğim üniversiteye gidebilecek ve istediğim mesleğe adımımı atabilecektim. Bu mutlu bir andı fakat yinede gergindim.
Mezuniyet töreni çalışmaları için okula gelmiştik. Spor salonunda güzel bir atmosfer yaratmak için basketbol takımıyla uğraşıyorduk ve tabii ki de takım kaptanı olarak en önce ben gelmiştim.
Sadece birkaç saat sonra diplomamı alacak, güzel bir partiye katılacak ve daha sonra sevdiğim adamın kollarında güzel bir uyku çekecektim. Bugünkü planım buydu.
Tam onu düşünürken telefonum cebimde titredi. Ne zaman döneceğimi soran bir mesaj attığında bekletmeden cevap yazdım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Tabii ben kendi kendime planlar yaparken Hyung'un da yaptığından haberim yoktu.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Heyecanla yazdığını tekrar tekrar okurken arkadaşlarımdan birinin yanıma gelip beni çağırmasıyla tekrar eskiye döndüm. Geri kalan işleri yüzümdeki ufak bir tebessüm ile tamamladım. Gittikçe yok olan, yerini heyecana bırakan gerginliğim artık bir sorun oluşturmuyordu.
-
Eve döndüğümde özenle hazırlanmış bir yemek sofrası karşıladı beni. Duygu patlaması yaşayıp deli gibi sevinmem dışında absürd bir şey yaşanmamıştı. Tıpkı planladığımız gibi takım elbisemi giydim. Yoongi Hyung'un bu özel gün için aldığı aksesuarımı taktım ve mezuniyet kıyafetimi yanıma alıp dışarı çıktım. Törene arkadaşlarımla gidecektim, maalesef ki Hyung törenin başında orada olamayacaktı. Bu yüzden de biraz eksik hissediyordum.
